Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘En dan trilt mijn telefoon. Tijn’

Makelaar Mandy: ‘En dan trilt mijn telefoon. Tijn’

9 september 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Dinsdag 9 september

Op kantoor hangt een rare spanning. Zodra ik binnenstap, voel ik het al: iets is anders. Maureen zegt nauwelijks iets, knikt alleen terug als ik haar groet. Zelfs haar parfum lijkt afwezig. Ze zit achter haar bureau alsof ze hier niet wil zijn.
Mijn collega groet me wel, kort. Hij zit al achter zijn scherm, koffie in de hand. Alles lijkt normaal, maar iets klopt er niet.

Ik zet mijn tas neer, open mijn computer en staar naar mijn bureaublad. De achtergrond is anders. In plaats van de verjaarde foto van Judith en mij met Robin in de Efteling zie ik nu de standaard groene heuvels van Windows. Heb ik dat veranderd? Nee. Ik weet zeker van niet. Ik klik op mijn bestanden. Alles lijkt er nog te staan. Toch schiet een rilling door me heen.
Mijn vingers glijden over de muis, dan tik ik met mijn wijsvinger op het scherm. In de map ‘privé’ zit niets geks. Maar dat zegt niets. Als iemand erin heeft gezeten, kan diegene alles hebben gezien. Mijn werkmails. Mijn screenshots. Mijn kladnotities. Of erger. Ik slik. Mijn pikante mailtjes aan Sas over onze Italiaanse lovers…
Maureen staat op, loopt naar de keuken, zonder iets te zeggen. Geen vraag of ik koffie wil. Niets. Dit is niet de vrouw die me vorige maand nog probeerde te zoenen.
Op de wc stuur ik Tijn een app: Kunnen we praten?
Gelezen. Maar geen reactie.

Een afgrond

Ik veeg mijn scherm uit en staar naar mijn spiegelbeeld. Mijn huid ziet grauw, onder mijn ogen hangt vermoeidheid in diepe plooien. Was ik ooit iemand met energie? Met zin in de toekomst? Ik denk aan hoe trots ik was toen ik senior makelaar werd. Die ochtend voelde ik me onoverwinnelijk. Ik kreeg bloemen. Nick noemde me zijn steunpilaar. Maureen knipoogde toen ze zei dat ik eindelijk in de ‘echte club’ zat. Ik had het idee dat mijn leven richting kreeg. Dat het ergens naartoe ging.
En nu glijd ik langzaam een afgrond in, met grijze enveloppen, verdachte collega’s, een minnaar die niet reageert en een moeder die geen idee heeft van wat ik doormaak.

Andere baan

Ik bel mijn moeder. Ze neemt op na drie keer overgaan. ‘Hé meisje,’ zegt ze.
‘Hoi mam.’
‘Alles goed daar? Is de baby er al?’
‘Ja, gisteren. Het is een meisje. Fien.’
‘Wat lief! Feliciteer haar maar van mij. Ik zal een kaartje kopen. En hoe gaat het met jou?’
Ik aarzel. ‘Beetje ingewikkeld allemaal.’
Ze zucht. ‘Misschien moet je gewoon een andere baan zoeken. Nieuwe omgeving, frisse energie.’
Ik voel iets in me breken. ‘Zo werkt het niet, mam.’
‘Je weet toch dat ik alleen maar wil dat je gelukkig bent.’
Dat weet ik. Maar ik wil ook dat ze me serieus neemt. Ziet hoe hard ik hier voor heb gewerkt.
‘Ik moet weer hangen,’ zeg ik.
‘Oké lieverd. Dikke knuffel.’

Tijn

Als ik ophang, zie ik dat het al kwart voor vijf is. Buiten is het licht zacht en laag. Ik sluit mijn computer af, doe mijn jas aan, pak mijn tas.
En dan trilt mijn telefoon.
Tijn.
Ik neem op. ‘Hallo?’
Hij fluistert. ‘Ben je thuis morgenavond?’
Mijn hart slaat over. ‘Ja,’ zeg ik.
De lijn is stil. Dan verbreekt hij de verbinding.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.