Makelaar Mandy: ‘Vrijdagavond. De bar. Daar stond hij’

Tekst: Redactie Vriendin

10 juni 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn. Mandy en Tijn leren elkaar steeds beter kennen…

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Maandag 9 juni

‘Dus,’ zegt mijn moeder, terwijl ze een houten lepel door een pan linzensoep roert, ‘je aura voelt rustiger.’ Om haar hals bungelt een hanger met een steen waarvan ik zeker weet dat die ooit in een tuincentrum is verkocht als decoratie. Ik zit aan de keukentafel met een glas lauwe gemberthee, probeer geïnteresseerd te kijken en knik wat. ‘Het was heerlijk, mam,’ zeg ik. ‘Echt even weg. Beetje wandelen, lekker eten, veel praten.’ Mijn moeder kijkt me aan met haar zweverige, doch scherpzinnige ogen. ‘En… de mannen? Kom nou, Mandy. Twee knappe vrijgezelle dames die een weekend op stap gaan, dat moet toch wel wat blikken opleveren?’ Mijn hart slaat één tel over. Ik denk aan Ronald. Ronald de boer met zijn veel te strakke overhemd en die blik. Die blik. Alsof hij me in één oogopslag uit wilde kleden, opnieuw wilde herinneren aan die avond in mijn Aygo, toen zijn tractor ons redde maar zijn handen me nog veel verder de afgrond in duwden.

Ronald

Vrijdagavond. De bar. Saskia even naar het toilet. En daar stond hij. Alsof hij uit het niets verscheen. Of uit een erotische sexy boerenkalender. Ronald met een open geknoopte spijkerbroek op een baal stro…. ‘Hé Mandy,’ had hij gezegd, zijn stem net zo ruw als zijn werkhandschoenen. Binnen tien minuten stonden we buiten. Niet omdat we iets hadden afgesproken, maar omdat alles daartussen niet uitmaakte. We belandden achter een schuurtje vol fietsen van het personeel, half verscholen in een nis waar ooit waarschijnlijk een afvalbak had gestaan. Zijn handen onder mijn rokje, mijn heupen tegen die muur met schilferende verf. Het was rauw. Kort. Hard. Niet omdat ik het zo wilde, maar omdat het niet anders kon. Ronald was als een onweersbui: je hoeft hem niet te begrijpen, je moet hem gewoon laten razen. En daarna… een grijns, een knik, en weer naar binnen. Alsof het niets was. ‘Nou?’ vraagt mijn moeder, die me nog steeds aankijkt. ‘Je zegt niks.’ Ik schraap mijn keel. ‘Er was een bar, ja. Er waren mannen. Niks bijzonders.’ Ze trekt haar wenkbrauwen op. ‘Niks bijzonders is meestal juist heel bijzonder.’ Ik lach. Dat is waar. Alles aan vrijdagavond was bijzonder — in de categorie ‘fout maar fantastisch’. Toch knaagt het. Niet omdat ik spijt heb — want dat heb ik niet — maar omdat Tijn door mijn hoofd blijft spoken. Tijn, die mij kust alsof ik zijn enige houvast ben. Tijn, die me aankijkt met ogen waar verlangen en verdriet in wonen. Tijn, die getrouwd is. Met Erwin. Die misschien wéét wat er speelt. Of misschien nog altijd twijfelt. Wist ik het maar. Die onzekerheid maakt me gek.

Tijn

Ik neem een slok van de gemberthee. Hij is bitter en brandt licht op mijn tong. Mijn moeder zet de pan soep op een houten onderzetter. ‘Je blijft toch eten?’ ‘Ja,’ zeg ik. ‘Graag.’ Ze glimlacht. ‘Dan trek ik zo de aura-kaarten erbij.’ Ik zucht. ‘Mam, kunnen we gewoon linzensoep eten zonder dat de tarot overal een mening over heeft?’ Ze lacht. ‘De kaarten hebben geen mening, lieverd. Alleen boodschappen.’ Als ik later op de wc zit, pak ik mijn telefoon. Eén bericht. Van Tijn. ‘Kan ik je straks bellen? Ik mis je.’ Ik staar naar het scherm. Even wil ik antwoorden. Wil ik schrijven: ‘Ik mis jou ook.’ Of: ‘Kom.’ Of: ‘Het is te laat.’ Maar ik doe niets. Ik druk het scherm uit en stop de telefoon weg. Mijn hoofd bonkt. Mijn lichaam is nog warm van vrijdag. En ik weet: vanavond wordt er soep gegeten en gezwegen.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.