Makelaar Mandy: ‘Mijn collega heeft geklikt. Ik weet het’

Tekst: Redactie Vriendin

8 september 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Maandag 8 september

De zon staat laag als ik het ziekenhuis binnenloop. Judith ligt op een kamer met uitzicht op de parkeerplaats, haar gezicht bleek maar stralend. Naast haar ligt een piepklein mensje. Ogen dicht. Handjes als witte vlindervleugels. Een mutsje met een print van citroentjes.
‘Fien,’ fluistert Judith, ‘gewoon Fien.’
Mijn hart slaat een slag over. Fien. Zo klein. Zo volmaakt. Ik knik. ‘Perfecte naam.’
Judith probeert te lachen, maar haar ogen glanzen van moeheid. ‘Het ging snel, uiteindelijk. En toch duurde het eindeloos. Maar je moet er wat voor over hebben, nietwaar?’
Ik vraag haar hoe het ging bij de bevalling van Robin. Judith wuift met haar hand. Wil het er niet over hebben. Ze streelt Fien, kijkt verliefd.
Ik schuif de tas van mijn schouder en haal het cadeautje eruit: een zachtgeel nachtlampje in de vorm van een maan, met een warm lichtje erin. Judith staart ernaar. ‘Het is een…?’
‘Maan,’ zeg ik. ‘Je drukt erop en hij gaat zacht branden. Voor licht als alles donker voelt. En hij beschermt ook prima tegen monsters.’
Ze knikt. Tranen in haar ogen. Zijn dat nou de beroemde hormonen of vindt ze het echt mooi? Ik zet het lampje op het kastje en streel Fiens vingertje. Zo klein. Zo nieuw. Welkom in de wereld.

We praten over niets en alles. Judith vertelt over de weeën, de onverwachte vaart die het ineens nam. Over hoe de verloskundige naar het ziekenhuis racete en hoe eikel Tom uiteindelijk toch gekomen was. Hij arriveerde op het laatste moment. Hield haar hand vast, zei weinig, keek vooral naar zijn telefoon. Ik zie het in haar ogen: Hij was er dan wel, maar hij was er niet echt.

Ik vertel haar dat iedereen op kantoor de foto heeft gezien. Maureen was verrast door de naam, Nick keek een seconde langer dan nodig.
Judith lacht. Fien ademt zacht. De monitor piept traag en geruststellend.
Even is het licht en voelt alles goed. Dit is waar het om draait in het leven.

Leegte

Maar als ik later buiten sta, mijn fiets uit het rek trek en van een ander stuur af moet wriggelen en het eerste herfstblad zie vallen, voel ik de oude zwaarte terugkeren. De leegte. De wens dat iemand op me wacht. Dat ik ergens thuiskom. Ik pak mijn telefoon en tik: Mis je zo.
Tijn leest het. Maar er komt niets terug.

Geklikt

’s Middags op kantoor probeer ik me te concentreren, maar de ruis in mijn hoofd wordt alsmaar luider. Nick praat fel met Maureen. Zijn armen wijzen naar iets op zijn bureau. Als ik binnenkom, stoppen ze. Een dossier blijft op tafel liggen — een zwart mapje, gesloten. Het is mijn dossier over de verkeerd ingemeten woonkamer aan het Eksterpad. Ik had het totaal aan vierkante meters niet gecontroleerd en de aspirant-koper liet de verkoop klappen.
Mijn collega heeft geklikt. Ik weet het. Hij wilde mijn plek, mijn functie. Senior makelaar. Als straks alles uitkomt over Evert en mij, samen met deze blunder… Dan is het finito met mij. Moest Mabel toen ook niet diep door het stof met die Klaas Bruinsma? Moet ik me misschien nóg meer zorgen maken?

Ik loop naar de wc, sluit me op in het kleine hokje en leun met mijn voorhoofd tegen de muur. Mijn adem komt in stoten. Waarom komt alles tegelijk?

’s Avonds app ik Saskia: Ze is zo mooi. En Judith is zo dapper. Ze stuurt een hartje terug en een foto van een bos bloemen in een emmer water. Ik ga morgenvroeg!
Ik leg mijn telefoon weg, staar naar het plafond. Alles schuift. Alles wankelt. Ik kan alleen nog maar heel diep vallen.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.