Makelaar Mandy: ‘Hij trekt me zacht naar zich toe’

Tekst: Redactie Vriendin

8 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Vrijdag 8 augustus

We lunchen voor de tent. Silvan zit tegenover me in alleen zijn donkerblauwe zwembroek, zijn huid glanst van zonnebrand en ruikt naar iets kruidigs. Alles voelt langzaam, uitgerekt. Er ligt een zak chips op tafel, de randen van de prosciutto krullen in de hitte, iemand heeft een halve citroen laten vallen in het gras. Saskia maakt een grap en lacht half om zichzelf. Luca zegt iets in het Duits over dat de Italiaanse koffie hier ‘Strüdelig’ is en Silvan glimlacht.

Maureen

We praten over hikeroutes, pizza-avonden, muziek. Ik zeg iets over hoe onmisbaar basilicum is op een goede pizza. Maar in mijn hoofd is het niet stil.
Ik denk aan Maureen. Hoe ze klonk aan de telefoon. Hoe ze te zacht zei: ik kan je niet zomaar loslaten. Hoe ze me zoende in die bar, haar parfum scherp en zoet tegelijk. Hoe ze op kantoor lachte alsof er niets gebeurd was. En dan Saskia’s stem, eerder deze week: Ik heb iets gehoord over haar… ze weet niet hoe ze mensen moet loslaten.
Kan ik straks nog normaal werken naast haar? Hoe moet dat verder? Wat is er waar van dat verhaal dat Saskia vertelde over Maureen?

Silvan pakt de schaal met fruit. Onze vingers raken elkaar. Kort. Gewoon kort. Maar het is genoeg om mijn adem te laten haperen.

Vertrek

De middag is warm. We liggen in de zon, we dobberen in het zwembad, we gooien de smiley-bal over alsof we twaalf zijn. De jongens spetteren, Saskia gilt, ik lach. Mijn huid kleeft van het water en de hitte. Maar in mijn achterhoofd: ons vertrek. Want morgen zitten onze twee weken Italië erop. Het ging veel te snel. Kon ik nog maar drie weken bijboeken.

Later, terwijl ik de handdoeken ophang, herhaal ik het achteloos: ‘Morgen breken we op. Weer naar huis.’
Saskia knikt. ‘Tijd om weer normaal te doen.’
Ik voel de zon op mijn schouders. De vakantie in mijn huid. Het idee van vertrek hangt om ons heen als een sluier.

Na het avondeten — restjes pasta, wat wijn — komen de Zwitsers langs met een bak tiramisu. We lepelen hem leeg met plastic lepels en daarna duiken Luca en Saskia giechelend de tent in. Silvan en ik lopen een stukje. Het is bijna donker. De lucht ruikt naar dennen en warm zand. Buiten de camping staat een boom, groot en donker.

Afscheidscadeautje

Daar, in die schemer, stopt Silvan. Hij kijkt me aan. Geen woorden. Alleen zijn hand op mijn heup. Hij trekt me zacht naar zich toe.
De kus komt vanzelf. Zacht eerst, dan harder. Zijn mond smaakt naar wijn en zout. Naar vakantie. Zijn handen glijden langs mijn rug, mijn heupen, mijn hals. Hij kust me alsof de tijd ophoudt te bestaan.
Ik voel zijn adem tegen mijn huid. Mijn vingers haken in zijn broek. Ik trek de rits open, mijn hand vindt hem.
Hij zucht, een diepe, schorre klank. Zijn hoofd buigt tegen mijn schouder. Hij fluistert mijn naam, net boven mijn oor.
Mijn hand beweegt langzaam, dan sneller. Zijn lichaam reageert. Zijn heupen geven een lichte stoot naar voren, bijna onbewust.
Hij kreunt zacht, diep. Mijn hart klopt te hard. Ik voel hoe alles in hem zich spant. Zijn ademhaling wordt onregelmatig, hees.
Dan komt hij en zijn hele lijf ontspant tegen me aan.
We blijven zo staan. Mijn hand nog om hem heen geklemd, zijn voorhoofd tegen mijn haar. Alleen onze adem. De stilte van de schemer.
Ik trek mijn hand langzaam terug. Hij kust mijn voorhoofd.
‘Een afscheidscadeautje,’ zeg ik zacht.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.