Makelaar Mandy: ‘Niemand mag dit weten’

Tekst: Redactie Vriendin

7 juli 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Maandag 7 juli

De pijn in mijn onderbuik zit dieper dan krampen. Het is geen voedselvergiftiging, geen menstruatie, geen infectie. Het is stress. Onverdund. Stekend. Net zoals het telefoontje vrijdag — dat voor mij uit het niets kwam maar beleefd en dreigend was. ‘U was alleen. Maar het moment viel op.’ Sindsdien voel ik me bekeken. Beoordeeld. Ik bel Judith. ‘Robin is net thuis,’ zegt ze vrolijk. ‘Hij heeft zoveel te vertellen. En mijn buik voelt beter! Echt. En je raadt nooit wat mijn moeder heeft meegenomen: een handgehaakt babypakje. Hemelsblauw. Zeg nou zelf, ik krijg toch geen jongen? Ik weet zelf nog niet eens wat het wordt!’ Ik hum wat. Judith ratelt door. Over de kinderwagen die ze wil. Over hoe überschattig de echo’s zijn. ‘Het voelt allemaal weer veilig,’ zegt ze. ‘Gek hè, hoe zo’n ziekenhuisopname je reset. Even weer terug naar de kern.’ Ik zucht. Heel zachtjes. Want ik gun haar dit, echt. Maar ergens tussen het woord ‘Robin’ en ‘babypakje’ ben ik mezelf kwijtgeraakt. Ze vraagt niet hoe het met míj is. Niet één keer.

Waarom?

Na het gesprek blijf ik zitten op de rand van de bank. Mijn thee is koud geworden. In de verte fluit iemand naar een hond. Waarom dééd ik dat? Waarom verloor ik mezelf zo achterlijk in die gîte? Waarom heb ik ineens een lijf dat van alles wil? Sinds Tijn is er iets opengebroken. Alsof ik nu pas weet hoeveel honger ik heb. Of wat ik mis. Mijn telefoon gaat. Mijn moeder. Ik neem op. ‘Wat is er?’ ‘Nou, fijn dat je het vraagt,’ zegt ze licht beledigd. ‘Ik dacht, ik bel gewoon even. Gewoon zomaar. Omdat ik aan je dacht.’ Ik hoor hoe ze haar thee inschenkt. Een lepel tikt tegen porselein. Mijn hoofd bonkt. ‘Ik heb geen zin in linzenpraat, mam,’ zeg ik. ‘Echt niet vandaag.’ ‘Nou zeg.’ ‘Sorry.’ Maar het klinkt niet als sorry. Ik hang op. Voel me naar. De stilte na het gesprek voelt verstikkend. Alles ruist. Mijn bloed. Mijn ademhaling. De koelkast. De leegte.

Niemand

’s Avonds lig ik onder een laken op bed. Het is te warm om te slapen, te koud om te zweten. Mijn hand rust op mijn buik. Ik probeer niet aan die Vlierboom-hufter te denken. Niet aan zijn stem. Niet aan die beveiligingsbeelden. Maar in mijn hoofd hoor ik hem steeds opnieuw. ‘Het fijne momentje met uzelf.’ Mijn hele lijf trekt samen. Schaamte? Woede? Spanning? Alles tegelijk. Wat als hij terugbelt? Wat als hij iets wil? En wát wil hij dan? Ik draai me om. Wikkel het laken om me heen als een cocon. Wens dat ik Judith kon bellen en alles kon vertellen. Of Tijn. Of zelfs mijn moeder. Maar niemand mag dit weten. Morgenochtend moet ik weer naar kantoor. Lachend. Fris. Verkoopklaar. Terwijl ik hier lig, met dit lijf vol storm. Ik trek het laken hoger. En hoop dat de nacht zacht is

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.