Makelaar Mandy: ‘Alles in mijn lijf zegt: gevaar’

Tekst: Redactie Vriendin

5 september 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Vrijdag 5 september

Ik zit al een kwartier naar de USB-stick te staren voordat ik hem durf aan te raken. Gisteren schrok ik zo dat ik de envelop dicht heb gelaten. Om vier uur kon ik niet meer slapen en heb ik hem opengescheurd, heel voorzichtig met een briefopener. Geen briefje. Alleen een USB-stick, die nu precies in het midden van mijn bureau licht alsof het een staaf dynamiet is die met elke seconde die verstrijkt kan ontploffen. Alles in mijn lijf zegt: gevaar. Ik pak hem op. Mijn hand trilt. Ik wil het niet maar ik weet allang dat ik het toch ga doen.
Ik steek hem in mijn laptop. Even gebeurt er niets. Dan springt er een mapje open: VID_2021-08-27_STRarch. Alleen al het zien van de datum doet mijn maag samenknijpen. Augustus 2021. Ik was 28 en nog bij Jelle. Een zomer vol hittegolven, avonden zonder einde. Ik wilde die avond weg. Zonder Jelle en het hospice-sfeertje wat toen al thuis heerste.
Ik klik.

Evert Kamperman

Het beeld is korrelig. De camera beweegt nerveus. Geluid ruist, overstuurd. One Kiss met Dua Lipa, bonkt uit de boxen, half overstemd door gelach.
En dan zie ik mezelf. No doubt about it. Ik lig op de bar. Topless.
Mijn hoofd naar achteren gekanteld, mond open in een soort lach, of misschien een schreeuw. Mijn armen gespreid als een ster, alsof ik me opoffer aan het moment. Een nep-Maria. Rondom mij staan mensen. Ze gillen, juichen, klappen.
En dan: hij.
Evert Kamperman.
Hij draagt een wit overhemd. Staat voor me met een klein glaasje. Iets amberkleurigs. Een likeurtje. Hij giet het uit boven mijn navel, laat het erin lopen, en buigt zich dan langzaam voorover. Hij drinkt, langzaam, bijna plechtig. Ik zie mezelf kronkelen. Oh, nee. Ben ik dat? In mijn gedachten was die avond toch echt wat minder heftig.
Het publiek joelt. Iemand flitst een foto.
Ik blijf kijken alsof het over iemand anders gaat. En toch weet ik nog precies fhoe ik me toen voelde.
Dronken, natuurlijk. Niet zomaar een beetje, maar echt van de wereld. Alles was licht en warm en vloeibaar. De wereld draaide net iets te snel. Maar ik weet ook nog dat ik me — op een rare manier — vrij voelde. Gezien. Geweldig, zelfs. Iedereen keek naar me. Lachte. Riep mijn naam.
En Evert… was niet eng. Hij was charmant. Oud genoeg om beter te weten, maar op dat moment voelde het niet fout. Ik dacht zelfs dat hij aardig was. Hij had een soort kalmte om zich heen, een zelfvertrouwen dat me aantrok. Had ik met hem gezoend? En als ik het niet heb gedaan, had ik het gewild? Misschien zag ik dat niet meer helder.
Ik was iemand anders. Geen Jelle. Geen plastic lunchtrommel voor hem smeren. Geen overhemden strijken. Geen avonden hangen op de bank, nog te lui om de chips in een kommetje te doen. Die avond was ik een vrouw zonder verantwoordelijkheden. Zonder regels. Zonder verleden.

Het beeld verspringt. Nu sta ik wankelend op de vloer, mijn topje half aan. O.M.G. Ik hang aan de arm van iemand die ik niet herken. De camera zwenkt. Het beeld wordt schokkerig. Dan zwart.
Ik tel door, maar er komt geen beeld meer. Twintig seconden. Misschien vijfentwintig. Dit was het echt.
Ik sluit mijn laptop langzaam. Mijn vingers rusten op het deksel alsof ik het beeld kan tegenhouden door gewoon niet te bewegen. Mijn hart bonkt. Mijn mond is droog.
Wie heeft dit? Wie bewaart dit? En, belangrijker: Wie stuurt dit?

Saskia

Mijn mobiel trilt. Scherp. Onverbiddelijk.
Appje van Saskia:
Je bent nu officieel Minister van Knuffelzaken en Poep & Boer.
Ik frons. Pak mijn mobiel. Bel haar meteen.
Na drie keer overgaan neemt ze op. ‘Hè hè,’ zegt ze. ‘Ik dacht al, die heeft koudwatervrees.’
‘Wat bedoel je?’ Mijn stem klinkt ruw, alsof ik net gehuild heb.
Saskia lacht. ‘Jij bent vanaf nu officieel mede-verantwoordelijk voor alles wat in luiers, spuugdoekjes en snotlappen terechtkomt. Volgens het Burgerlijk Wetboek van Babyzaken, Artikel 12, Paragraaf 4.’
Ik hap naar adem.
‘Sas… is de baby…?’

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.