Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Zijn knokkels tikken tegen mijn pols’

Makelaar Mandy: ‘Zijn knokkels tikken tegen mijn pols’

5 november 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor met haar nieuwe collega?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 5 november

Ik ben wakker vóór de wekker en doe niets heldhaftigs met die tijd. Geen meditatie. Geen boodschappenlijstje in mijn hoofd of telefoon. Ik kijk alleen maar naar het plafond en probeer mezelf terug te duwen naar gisterenavond. Je was er, appte Tijn. Ik heb Ik was er teruggestuurd en daarna de telefoon omgekeerd gelegd. Wat kon ik nog toevoegen?
Douche. Blouse. Haar borstelen. In de spiegel test ik één glimlach en gooi hem weg. Ik wil vandaag geen theater. Ik wil rust.

Kantoor

Op kantoor staat Eva staat al bij mijn bureau met een te groot notitieboek.
‘Ik kan die mevrouw bij de Valkenburgerweg straks zelf,’ zegt ze.
‘Mooi,’ zeg ik. ‘Bel me maar als ze meteen “ja” zegt.’
Ze knikt. Ik geloof niet dat ze mijn cynisme doorheeft.

Maureen komt zonder mapjes uit de achterste hoek en blijft rond mijn bureau hangen.
‘You okay?’ vraagt ze.
‘Feestje gisteravond. Netwerken. Misschien krijg ik van een van de gasten nog een appartement in de verkoop.’ Ik lieg om mezelf een houding te geven.
Ze glimlacht en raakt mijn schouder met twee vingers. Ik wil niet trillen maar doe het toch. Zou ze het merken?
‘Mooi,’ zegt ze dan en verdwijnt.

Mijn telefoon trilt op het bureau. Koffie? van de BN’er.
Vandaag niet, typ ik.
Alweer een nee van jou. Wat doe je met me? Je blijft maar hangen in mijn hoofd, stuurt hij.
Ik zet het gesprek op stil.

Tussen twee mails door belt een oudere vrouw met stemtrilling. Haar huis staat al maanden te koop bij een ander kantoor. ‘Iedereen zegt iets anders. Wat is het nou: te duur, te donker of te ver?’
‘Kiest u er één,’ zeg ik. ‘Dan lossen we dat op en de rest volgt.’
Ze ademt uit. ‘Te donker.’
‘Dan verkopen we licht,’ zeg ik. ‘We doen alle gordijnen open. Kijken even samen naar de lampen in huis. En we plannen onze bezichtigingen bij u ná de middag, wanneer uw achtertuin meer zon vangt.’
Ze lacht. ‘U klinkt alsof u weet wat u doet.’
‘Dat zou wel zo moeten zijn,’ zeg ik. We hangen op, en ik noteer een afspraak met deze dame voor morgen.

Voor jezelf zorgen

Ik loop naar het keukentje, draai de kraan open en laat het water koud worden. Ineens staat Maureen naast me met haar mok.
‘Volgens mij is je energielevel weer omhooggeschoten.’
‘Morgen misschien een appartement in de Vogelbuurt.’ Ik vertel haar over de oude dame.
‘Als je maar goed voor jezelf zorgt. Werken is niet heilig, Mandy. Schuif wat klusjes af op Eva. Die is nog jong en overijverig.’ Maureens mond hoekt een fractie op. Het is geen flirten. Het is zorg in een jasje dat haar goed staat. Of ben ik degene die me vergis?

Thuis gooi ik mijn pumps in een hoek. Geen muziek. Geen tv. Ik trek een sweater aan die zacht en fluffy en vooral te roze is voor overdag en zet een bakje druiven op tafel. Ik moet echt minder wijn gaan drinken. En druiven, is dat niet gewoon een soort ongegiste wijn, maar dan veel gezonder?

‘We waren er’

Net voordat ik wil koken, breng ik een vuilniszak naar de stortkoker. Is het toeval of een gelukzalige samenloop dat Tijn net om de bocht komt met een stapel post en zijn sleutelbos losjes in zijn hand.’
‘Werk overleefd?’ vraagt hij zacht.
‘Ik heb vandaag mijn concurrentie ver achter me gelaten.’ Ik trek een grimas en vraag mezelf af waarom ik geen getaptere zin kon verzinnen.
‘Goed zo,’ zegt hij. Hij blijft naast me staan, dicht genoeg om mijn huid te herinneren aan wat die leuk vindt. Zijn knokkels tikken tegen mijn pols wanneer hij de reling aanraakt.
We zeggen even niets.
‘Gister…’ begint hij.
‘We waren er,’ zeg ik.
‘We waren er,’ herhaalt hij. Zijn blik zakt naar mijn mond en komt netjes terug. Zijn sleutels glijden in zijn handpalm.
‘Fijne avond,’ zegt hij.
‘Jij ook.’ Ik open mijn voordeur die op een kier stond en loop naar binnen terwijl zijn voetstappen steeds zachter klinken. Mijn pols tintelt waar zijn knokkel me raakte.