Makelaar Mandy: ‘We spreken af voor morgenavond in een restaurantje’

Tekst: Iris te Voert

4 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Maandag 4augustus

We vertrekken van de camping aan zee. Het is nog vroeg, het zonnescherm klappert in de ochtendwind als we het inrollen. Mijn jurk plakt licht aan mijn rug van het inpakken, mijn benen zijn opgezwollen van het vele drinken. We gooien de laatste afwas in een plastic bak, trekken de stroomstekker los, draaien het dakluik dicht en rijden weg. De zee glinstert in de achteruitkijkspiegel. Bij de sanitaire hoek giechelen we als pubers als we voor het eerst het chemisch toilet moeten legen. Saskia draagt rubberen handschoenen, ik houd de tank vast. De vloeistof klotst, we trekken vieze gezichten maar doen het toch. Het gaat allemaal superknullig. ‘Dít,’ zegt Saskia met een theatrale handbeweging, ‘is pas echte liefde. Voor het camperleven dan hè.’ We spoelen, vullen, geuren het geheel weer bij met een blauwe vloeistof die ruikt naar menthol. En dan rijden we door de campingpoort naar buiten. ‘Ik heb zo’n heerlijk weekend gehad. Maar gelukkig zijn we het met elkaar eens. Vandaag is het tijd voor een nieuwe plek met nieuw uitzicht,’ zegt Saskia, terwijl ze haar zonnebril opzet. ‘Het voordeel van een camper. Als je ergens klaar bent, rijd je weer door.’ Ik zoek een rustige playlist uit om even lekker wakker te worden.

Plek 18

De rit is prachtig. De kustlijn vervaagt, de weg kronkelt landinwaarts. Alles wordt groener. Hoger. Rotsachtiger. Mijn voeten leunen op het puntje van de stoel, een zak druiven op schoot. We rijden door tunnels en langs verlaten tankstations. Op een smal bergweggetje moeten we even wachten voor een kudde geiten. Aan het eind van de middag komen we aan in Isolabona — een heuveldorp met platanen, stokoude muren en een stenen brug over een riviertje. De camping ligt bovenop een berg, tussen olijfbomen. De eigenaar is een vrouw van in de zestig met felrode lippenstift en een blouse met tijgerprint. Ze wijst ons plek 18 toe. We parkeren naast twee Zwitserse jongens die net terug zijn van een hike. Ze zijn gebruind, gespierd en vriendelijk als ze zich voorstellen. De een heet Silvan, de ander Luca. Ze dragen sandalen en afritsbroeken met stof op de knieën. Als ik om me heen kijk, zie ik vooral oudere stellen op ons veldje. Saskia zet onze stoelen uit. Ik zet de wijn koud en ruim de rest van de boodschappen op die we net kochten voor de komende dagen.

Alleen samenzijn

‘Grüezi! Wilkomme bim Camping Club 70 plus – wir sened d’Jüngschte!’ Silvan komt aanzetten met een al gekoelde fles wijn en vier plastic bekers. Even later zitten we met z’n vieren onder de bomen. Er is muziek van een bluetoothspeaker. Gelach. Alles is licht. De wereld waar ik vandaan kom is ver weg. Ze vertellen over de routes in de omgeving en Saskia vraagt of ze een foto willen laten zien. Luca laat zijn telefoon zien: uitzicht, dalen, zweet, zon. Als Luca opstaat om een nieuwe fles te pakken, legt Silvan informeel zijn arm om mijn schouders omdat hij iets wil vertellen. Niet dwingend. Niet bezitterig. En ik laat het toe. Zijn huid is koel van het zweet dat net opdroogde. Mijn hand blijft op mijn knie liggen. Mijn blik dwaalt naar de lucht boven de heuvels. We praten over Italië, over de geur van dennennaalden als het net heeft geregend. Over niks ook. Het soort gesprekken dat alleen op vakantie bestaat. Geen haast. Geen doel. Alleen samenzijn.

Een arm om me heen

Ik weet dat ik thuis nog van alles moet. Dat er mensen zijn die iets van me verwachten. Dat Tijn bestaat. Maureen. Werk. Mijn leven. Maar vanavond ben ik gewoon iemand met blote voeten op het stoffige zand, een glas wijn in de hand, en een arm om me heen die niks vraagt. Later, als het schemert, spreken we af voor morgenavond in een restaurantje dat zij al hebben gevonden. Terras onder druivenranken, zeggen ze. Sardientjes van de grill. Ik knik. En ik denk: waarom niet?

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.