Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Erwin komt binnen met een schaal. Hij kijkt naar onze handen’

Makelaar Mandy: ‘Erwin komt binnen met een schaal. Hij kijkt naar onze handen’

4 november 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor met haar nieuwe collega?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Dinsdag 4 november

Ik sta vijf minuten voor tijd bij hun voordeur. Hun voornamen zijn gegraveerd op een modern aluminium bordje naast de bel. Mijn handen zijn droog, mijn keel niet. De jurk zit goed, de zwarte set houdt me bij elkaar. In mijn tas enkel dingen die ik nodig heb. Sleutels, lippenbalsem, een verjaardagskaart met een neutrale tekst. Geen bloemen, geen wijn. Casual. Alleen mezelf.

De jarige

Erwin doet open met een glimlach die in zijn ogen niet meedoet.
‘Fijn dat je er bent,’ zegt hij.
‘Gefeliciteerd met de jarige,’ zeg ik. Mijn stem klinkt normaal. Ik ruik warme taart en afwasmiddel. Achter hem klinken stemmen.
Binnen is het licht gedimd. Kaarsjes op de vensterbank, drie slingers in de woonkamer, waarvan er al een heeft losgelaten. Iemand lacht te hard. Ik scrol door vreemde gezichten. Niemand kijkt terug.
Tijn staat bij de keuken, een fles in zijn hand, zijn mond open in verbazing die echt is.
‘Je bent er,’ zegt hij zacht.
Mijn hart tikt een extra slag. Hij ziet het niet, denk ik. Erwin misschien wel.
Ik geef Tijn de kaart en de cadeaubon voor de delicatessenwinkel onderaan het plein. Hij schuift alles in zijn achterzak alsof het spontaan is. Erwin tikt tegen een glas.
‘Lieve mensen, dank. Wat fijn dat jullie er allemaal zijn. En voor Tijn, mijn lieve man: wij vieren vandaag juist dat jij er bent.’ Hij zoekt oogcontact met mij en knikt. De kamer applaudisseert. Ik klap mee, precies op tijd, niet te lang.

Casual genoeg

Ik help in de keuken met bordjes. De keuken is te klein voor drie mensen, dus we zijn er met twee.
‘Hoe is het?’ fluistert Tijn.
‘Goed genoeg om te ademen,’ zeg ik.
Hij lacht kort. Zijn vingers raken mijn pols wanneer hij een mes pakt. Heel even. Niets. Alles.
Erwin komt binnen met een schaal. Hij kijkt naar onze handen. ‘De taart is nu al op,’ zegt hij en hij gaat tussen mij en Tijn staan waardoor ik me teveel voel en in de kamer op een stoel ga zitten.

Aan tafel praat een buurvrouw over haar badkamerverbouwing. Ik knik op de juiste momenten, stel geïnteresseerde vragen alsof ik werk op de autopiloot.
Erwin staat nu naast me en vult mijn glas bij.
‘Je jurk staat je goed,’ zegt hij.
‘Dank,’ zeg ik.
‘Casual genoeg,’ zegt hij. Zijn ogen blijven een seconde te lang bij mijn mond. Ik slik. Wat bedoelt hij met die opmerking?

Na de koffie verdwijnt de helft van het gezelschap naar het balkon voor een rookpauze. De eerste flessen wijn gaan open. Erwin loopt rond als gastheer. Ik sta op om borden te stapelen. Tijn staat al in de keuken. De kraan loopt.
‘Nerveus?’ vraag ik.
‘Het is vreemd om je hier te zien. Tussen onze vrienden.’
Onze handen komen tegelijk naar hetzelfde bord. Mijn hand blijft liggen. Niet bewegen. Hij trekt zijn hand terug en zet het bord neer.
Erwin komt in de deuropening staan. De havik die zijn terrein beloert.
‘Alles oké?’ vraagt hij.
‘Prima.’ Ik pak de theedoek. Erwin kijkt naar Tijn en dan naar mij.
‘Mooi,’ zegt hij. ‘Over tien minuten zetten we de karaoke aan. De buren zijn toch hier, dus niemand gaat klagen.’ Hij lacht te hard.
‘Ik pak de rest van de borden,’ zeg ik en ik loop de kamer in. Mijn hart voelt als een motorrijder die optrekt. Oerend hard. Knallend.

In de woonkamer pakt Tijn cadeaus uit terwijl Erwin met nog een gast een soundmixer aansluit. Ik zie boeken, sokken, een duur horlogebandje. Ik lach op de juiste momenten, maak één flauw grapje waarmee ik niemand voor het hoofd kan stoten. De muziek begint. De eerste lodderoogjes zijn zichtbaar. En ik neem afscheid met een smoes. Morgen weer een drukke werkdag. Tot snel.

Bij de deur legt Erwin een hand op mijn bovenarm.
‘Dank je dat je er was,’ zegt hij. ‘Echt.’
‘Graag gedaan,’ zeg ik. Ik voel hoe zijn verkrampte hand me nu wat ruimte geeft.

‘Je was er’

Buiten is de lucht koud en helder. Ik wandel terug en kijk naar de maan als mijn telefoon trilt.
Je was er, van Tijn.
Ik was er, typ ik. Ik zet mijn telefoon op stil.
Ik loop over de galerij verder terug: voorbij de twee buren, níet omkijken naar het laatste huis. Bij mijn deur denk ik aan de zwarte set onder mijn jurk. Een set met een eigen verhaal. Ik voel me mooi. Ik voel me schuldig. Ik voel me in de war. Ik maak de deur open en knip het licht in mijn hal pas aan nadat ik mijn schoenen heb uitgetrapt.