Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Ik staar naar het bericht. Eén zin’

Makelaar Mandy: ‘Ik staar naar het bericht. Eén zin’

30 juli 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 30 juli

De sfeer is opgelaten. Sinds de lunch is er een uitgelaten rust tussen ons ingedaald. We eten drop en blèren vals mee met liedjes.
‘De grens is dichtbij,’ zegt ze, als ik het bord Italia zie verschijnen op Google Maps.
‘Ik voel het al aan de temperatuur,’ zeg ik. ‘En aan mijn oksels.’
We lachen tegelijk. De zon schijnt als een felle schijf door de voorruit. Op de radio klinkt een Italiaanse chanson. Mandoline, accordeon, een hese stem die over amore zingt alsof het iets onbereikbaars is. En heel even voel ik het: geluk. Simpel. Ongefilterd. Maar oh zo mooi. Mijn hoofd is leeg. Eindelijk.

Italië

Rond drieën rijden we via een smalle grenspost Italië binnen. Er verandert eigenlijk niets aan het asfalt, maar alles voelt anders. Zonniger. Alsof we een grens zijn overgestoken die niet op de kaart staat.
We toeteren zwaaien naar een vrachtwagen met een enorme watermeloen erop geschilderd. Een vrouw op een scooter haalt ons in en maakt een handgebaar dat waarschijnlijk niet vriendelijk is.
We kiezen op goed geluk een camping. Niet te groot, geen glijbanen, wel cipressen en bloeiende oleanders. Als we aankomen zit er een oude man bij de slagboom die ons in het Italiaans begroet. Saskia zegt buona sera en ik knik beleefd. De lucht ruikt naar dennenhars en warm zand. Ik voel me net een prinses.

Wijn

Saskia stuurt de camper het terrein op, maar het inparkeren op het ongelijke grasveld is met zo’n joekel nog even lastig. We wiebelen en steken in en uit tot we eindelijk goed staan.
Ik vouw de klapstoelen uit, Saskia schuift het tafeltje naar buiten en opent de koelkast. Twee glazen witte wijn, zweterig van de condens, worden op tafel gezet alsof het trofeeën zijn. Ze snijdt plakjes komkommer in een plastic bakje en legt er wat zout op.
‘We zijn er,’ zegt ze.
‘We zijn er,’ herhaal ik.
We klinken. De wijn is koel en lekker. Alles in mij ontspant. Mijn schouders zakken. Mijn hoofd is leeg. Voor nu.

We praten over niets. Over de verplichte badmutsen, over Italiaanse supermarkten, over hoe lekker het is om nergens te moeten zijn. Saskia zegt dat ze best een week in haar bikini wil leven. Ik stel voor dat we dan meteen ook een mascara-verbod invoeren.

Eén zin

Het wordt geen late avond. We eten koude pastasalade op plastic borden, lopen nog even naar het toiletgebouw voor een sanitaire stop, en gaan daarna de camper in. Ik voel de wijn in mijn benen. Mijn lichaam is loom van de reis.
Het matras kraakt als ik ga liggen. De lakens ruiken naar wasverzachter. Krekels tsjirpen als een soundtrack bij onze stilte.
Ik pak mijn telefoon. Nog één keer kijken, dan uit.
Het scherm licht op.
Tijn: Fijne vakantie. X
Ik staar naar het bericht. Eén zin. Eén kus. En alles in mij begint weer te bewegen. Herinnering. Schuld. Verlangen. De kelder. Zijn adem. Mijn hart.
Ik ben in Italië met mijn beste vriendin. Ik zou vrij moeten zijn.
Ik typ niets.
Dan schakel ik mijn telefoon uit. Geen antwoord. Alleen de krekels. En mijn ademhaling die steeds langzamer wordt.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.