Makelaar Mandy: ‘En dan kijk ik in de ogen van Jeroen’

Tekst: Redactie Vriendin

3 april 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn en heeft een friends-with-benefits-relatie met Dennis. Eerder had ze een seksuele relatie met Jeroen.

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 3 april

Ik trap hard. Mijn fiets zwiept af en toe door de wind en het gewicht van mijn werktas. Ik heb het warm, rits mijn jas verder open, voel mijn voorhoofd vochtig worden. En trap nog harder. De wind kust mijn oren. Kleine koude rillingen over mijn hoofdhuid en wapperende haren. Ik besluit onderweg te stoppen bij de supermarkt. Chocolade kopen. En een pak advocaatkoekjes. Misschien een fles witte wijn. Comfort food. Hoe langer ik in de winkel ben, hoe meer ik treuzel, hoe kleiner de kans zal worden dat ik Tijn tegenkom in de fietsenkelder. Misschien ben ik wel bang voor het gesprek. Want ‘zo kan het niet verder’, de tekst in Tijns’ laatste appje, kan van alles betekenen. En als ik eerlijk ben, en sec naar de woorden kijk, dan denk ik dat het erop neerkomt dat we samen concluderen dat we elkaar niet meer moeten zien zonder Erwin dat erbij is. We zullen onze verlangens moeten beheersen. Dit is een recept voor ellende.

Jeroen

Ik stap af, zet mijn fiets in het slot en sla het gangpad met groenten en fruit over. Calorieën moet ik hebben. Troosteten. Ik smijt een rol Oreo’s in het mandje. Een bakje olijven. Wat nog meer? Zoekend kijk ik rond. Om in de ogen te kijken van Jeroen. Hij stapt op me af. ‘Howdie?’ Hij draagt de jas die twee maten te groot is. Ik heb nooit begrepen waarom. ‘Dag Jeroen. Hoe is het met Max?’ Ik bestudeer hem. Ontdek dingen die ik niet herken. Zijn wangen zijn gladgeschoren als altijd, zacht als alle keren dat ik ze aanraakte. Maar toch.. Anders. Vreemd. Ben ik aan Dennis gewend? Of ben ik simpelweg Jeroen ontwend? Kan dat? ‘Met Max gaat het super. We moesten afgelopen week wel naar de dierenarts omdat hij een schuimrubber speeltje had doorgeslikt. Maar met laxeerpillen was dat probleem zo opgelost.’ Hij lacht. Zijn lachrimpels komen tevoorschijn en ik herken ze. De kleine lijntjes rond zijn ogen. Maar ik zie hét niet. Jeroen lijkt een vreemde voor me. Net zoals Jelle dat nu voor me is. Een persoon uit het verleden. Ik staar omlaag. Zie de schoenen die vaak genoeg naast elkaar onder mijn bed stonden. Zijn boxer op de vloer, waarschijnlijk draagt hij vandaag de strakke rode, daarvan had hij er vijf. We kochten ze nog samen. ‘Hoe gaat het verder met je?’ Ik neem het mandje met snacks van de ene in de andere hand. ‘Prima. Ik ben nog steeds samen met Dennis.’ Het gaat hem niet aan of Dennis en ik wel of niet meer delen dan enkel onze middagjes in het gehuurde tiny house en of we verliefd of serieus zijn. Het is niet meer iets voor Jeroen. ‘Ik heb Snuggel nooit meer gezien.’ Jeroen lijkt na te denken. ‘Oh ja! Dat hondje van de oude mevrouw Brinckhorst. Ik weet het weer.’ Ik trek mijn telefoon uit mijn handtas en kijk erop. Geen berichten. De verveling slaat bij me toe. ‘Nou, dan ga ik maar.’ Verlegen staan we tegenover elkaar. Er was een tijd dat ik hem nu mee naar een wc had getrokken of desnoods over de stelen prei had gelegd om hem hartstochtelijk te kussen. Nu staat hij daar. Nog steeds knap en leuk, ik weet nog goed wat ik in hem zag. Maar toch. Hij is zo jongensachtig. Was ik daar na die twee maanden samen aan gewend? Zijn lippen met de smalle nerfjes erdoor. Zijn haar korter dan ooit. De wenkbrauwen waarvan ik ooit niet kon afblijven, die ik streelde en met mijn vingers kamde. Nu zijn het gewoon twee wenkbrauwen. Een links. Een rechts.

De aantrekking is verdwenen

De aantrekking is verdwenen. Veranderd. Want nog steeds is Jeroen een knappe jongen. Maar dat woord dekt de lading compleet. Hij is een jongen. En weer denk ik aan Tijn, die zeker vijftien jaar ouder is dan Jeroen. ‘Dag.’ Jeroen wil me nog een kus op mijn wang geven, for good times sake. Maar ik draai mijn hoofd weg en zwaai luchtigjes. Vandaag heb ik twee dingen geleerd. Mijn tijd met Jeroen was heerlijk. Mijn verdriet om het einde van onze relatie oprecht. Maar het is goed zo. Ik heb onze breuk verwerkt. En wat ik nog meer heb geleerd is dat mijn hart sprongetjes maakt en mijn bloed door mijn aderen pompt op standje turbo als ik aan Tijn denk.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK