Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Daar ligt hij. Een grijze envelop. Mijn adem stokt’

Makelaar Mandy: ‘Daar ligt hij. Een grijze envelop. Mijn adem stokt’

27 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 27 augustus

Ik word wakker met een hoofd van watten en een tong van kurk. De fles is leeg. De kamer ook. Van Judith: niks. Van Tijn: niks. Alleen Saskia heeft vannacht nog een duimpje omhoog gestuurd, gevolgd door een foto van een hotelbar met felblauwe barkrukken. Die had nog niet genoeg gedronken.

Op kantoor wacht een dossiermap op me met daarin de bezichtiging van zometeen: IJsselkade 38. Een vrijstaande woning met uitzicht op het water. Seniorklus. Maureen is er niet, ze heeft volgens mijn collega een afspraak ‘buiten de deur’ en ik vraag ‘Welke deur precies?’
Hij lacht er net iets te lang om.
‘Oh ja,’ zegt hij dan. ‘Die man van je bezichtiging heeft gebeld of het een kwartier eerder kan. Red je dat?’
Haastig pak ik mijn tas en het dossier en vertrek.

Bezichtiging

De vijftiger die me bij de voordeur opwacht, is kalend. Mooie ogen. Een rode zijden sjaal in een nonchalante knoop. Ik zoek de voordeursleutel. Geef een hand.
‘Mevrouw van Dam?’ vraagt hij.
Ik knik, professioneel. ‘U komt voor de bezichtiging?’
We maken een rondje door het huis. ‘U woont toch in die hoge flat in de componistenbuurt?’
Hij zegt het als ik hem net de badkamer laat zien en hem op de marmeren vloertegels wijs. Wat is dit voor een rare vraag? Maar hij kijkt me doordringend aan en praat verder. ‘Volgens mij… had u een relatie met mijn zoon.’
Ik bevries even. Daar herkende ik die ogen van.
Ik glimlach flauwtjes. ‘Jeroen?’
Hij glimlacht. ‘Ik wist het. Hij vertelde later dat u… tja, dat het niet werkte. Max mist u nog, zei hij.’
Max. De hond. Die soms op mijn bed sliep.

We lopen verder zwijgend door de woning. Keuken, tuin, bovenverdieping. Ik geef uitleg, maar hoor mijn eigen stem niet. Alleen het bonzen van mijn hart. Herinneringen. Jeroen, in mijn bed. Jeroen, lachend met Max. En Jeroen, die me zag zoenen met iemand anders op precies het moment dat ik begreep dat ik verliefd op hem was.

De bezichtiging is kort. Zakelijk. Hij bedankt me, schudt mijn hand.
‘Het is een mooi huis,’ zegt hij, maar ik weet dat hij iets anders bedoelt en dat dit niet het huis is dat hij zoekt. Ik zal hem volgende week nog eens bellen met wat vergelijkbare woningen. Misschien hapt hij.

Als hij weg is, sluit ik af en loop ik naar de auto.
In de stilte van de parkeerplek komt het pas binnen. Zijn naam. Wat zou er gebeurd zijn als ik het niet had verpest en we wel in een relatie waren gestapt?
Ik start de motor en adem diep in. Ik ben Mandy. Ik ben professioneel. En ik ben klaar met overleven.

Een grijze envelop

Op kantoor is Maureen nog steeds niet terug. Mijn collega drinkt thee en klemt de mok al blazend in zijn handen.
‘Ging het goed?’ vraagt hij luchtig.
‘Niet zo.’
‘Als ik even eerlijk mag zijn, Mandy… Je bent wel stil de laatste tijd.’
Ik kijk op. Zijn ogen houden die van mij lang vast.
‘Ik heb veel aan mijn hoofd,’ zeg ik.
Hij knikt. ‘Snap ik.’
Het is zó subtiel dat ik bijna denk dat ik het verzin. Maar dat woord: snappen. Het blijft hangen. Hoe kan hij dat nou weten?
Als ik ga zitten, valt mijn oog op mijn stoel.
Daar ligt hij.
Een grijze envelop.
Zelfde formaat. Zelfde stroeve papier. En weer geen afzender.
Mijn adem stokt.
Ik kijk op. Mijn collega is alweer verdiept in zijn scherm.
Wat is er in hemelsnaam allemaal aan de hand?

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.