Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Ik maak hem open. Binnenin: een foto. Van mij’

Makelaar Mandy: ‘Ik maak hem open. Binnenin: een foto. Van mij’

25 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Maandag 25 augustus

Judith heeft het hele weekend niets van zich laten horen. Geen appje. Geen belletje. Geen reactie op mijn voicemail van zaterdag of op de foto van de prachtige zonsopkomst die ik zondag stuurde. Stilte.
Ik heb haar vier keer geprobeerd te bellen, steeds op andere momenten. Geen gehoor. Dat is niks voor haar. Zelfs met die hormonen niet.

Maandagochtend is de lucht grijs, net als mijn hoofd. Ik kijk door de etalageruit naar de stoeptegels alsof daar antwoorden liggen. Alles in mij wil haar spreken. Ik wil horen dat het goed komt. Judith is samen met Saskia alles wat ik heb. Ik mis haar.

Moeder

Mijn moeder belt net als ik m’n laptop open. Video.
‘Hi lieverd!’ zegt ze opgewekt. Ze draagt een omslagdoek met oranje vissen. Achter haar klinkt vage harptherapie.
‘Mam. Alles goed?’
‘Ik wilde je even laten weten dat ik een intens weekend heb gehad. Ik heb mijn innerlijke animus een plek gegeven. In een zweethut. Met berkensap.’
‘Klinkt… warm.’
‘Ja! Dat berkensap smaakt trouwens gewoon naar water. Maar goed. Hoe is het met jou?’
‘Ik heb het druk. En Judith is boos. Nog steeds.’
Ze kijkt ineens serieus. ‘Liefde is gelaagd, Mand. Je moet het niet willen begrijpen, je moet het voelen.’
Ik weet niet eens wat dat betekent.
‘Moet je niet naar je werk?’ vraagt ze.
‘Ik zit al op kantoor.’
‘O ja? Nou, dan ga ik maar ophangen. Ik zeg: ‘Doeg lieverd. Kus!’ Klik.
Alsof het gesprek een soort intermezzo was.

Nieuwe enveloppen

Ik probeer me op mijn werk te storten, maar mijn hoofd bonkt. Mijn collega tegenover me knikt vriendelijk maar heeft geen idee van de storm in mijn hoofd. Niemand heeft dat.
Ik hoor hakken. Maureen.
Ze komt naar me toe met een stapeltje post, bladert kort en loopt door naar achteren. De grijze envelop blijft achter op het hoekje van mijn bureau, samen met een offerte voor nieuwe enveloppen. Ik durf hem pas op te pakken als ik zeker weet dat niemand kijkt. Hij is licht. Maar niet leeg.
Ik maak hem open.
Binnenin: een foto. Van mij. In zwart-wit. Mijn hart slaat over. Ik lig op het gladde hout. Mijn hoofd half weggedraaid, maar ik herken mijn eigen glimlach. Mijn hals. Mijn haar dat uitwaaierde over de bar.
Ik weet welke avond het was.
Benen als spaghetti.
Daaronder staat een tekst gekrabbeld. Met potlood.
Je weet wat er met je kan gebeuren als je werkgever deze foto ziet. Dus zeg het maar. Zeg je zelf je baan op en houd je jouw eigenwaarde? Of regel ik het voor je?
Mijn hand trilt. Mijn ogen scannen de ruimte. Maar niemand kijkt. Niemand weet iets.

Ik vouw alles terug. Langzaam. Mijn vingers zijn klam.
Mijn collega komt terug van de wc en vraagt of ik de brochure van de Wilgenlaan al heb geprint.
‘Ja,’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Die ligt op de printer.’
Mijn stem klinkt normaal. Mijn gezicht ook. Alles klopt aan de buitenkant.
Maar in mijn hoofd giert de storm. Iemand volgt me. Iemand weet van die avond. En iemand heeft het bewijs.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.