Makelaar Mandy: ‘Er ligt een klein, plat pakje zonder afzender’

Donderdag 25 december

De ochtend is koud en glashelder. Op het plein schittert rijp. Ik rek me uit en zet daarna de verwarming hoog. Op eerste kerstdag mag dat. Bovendien komt Judith zo bij mij kerstontbijten met Robin en Fien.

Tom

Als ze binnenstormen, een kleine invasie met babycosy, gymschoenen met lampjes erin en Judith die weer helemaal als zichzelf de regie in handen heeft, dekken we samen de ontbijttafel. Robin kijkt een kerstfilm en Judith en ik kletsen harder dan de Disney-muziek. Ze ziet er fris uit. Volgens mij heeft ze eindelijk haar energie weer terug.
‘Wat heb je nu met Tom gedaan?’
Ze kijkt eerst naar Robin die na het ontbijt gefixeerd kijkt naar een of andere pratende sneeuwpop. Dan zoekt ze oogcontact. ‘Eén keer per maand. Om te beginnen. Hij komt gewoon bij mij thuis. Dat voelt het meest vertrouwd. En als het goed gaat, na drie maanden een keer per veertien dagen. Als Fien groter is en zich wat meer bewust wordt van de situatie, praten we verder.’
‘Heel verstandig,’ knik ik. En dan begint Fien zachte geluidjes te maken die aangeven dat ze elk moment kan gaan huilen. ‘We gaan,’ zegt ze. ‘Vanmiddag komen mijn ouders. En jij gaat toch naar jouw moeder?’

Moeder

Bij mijn moeder hangt aan de deur een kerstkrans met gedroogde sinaasappels. Binnen geurt dennengroen. Het is warm en licht. Vik staat op van de bank nog vóór ik mijn laarzen uit heb. ‘Vik,’ zegt hij, open hand, rustige blik. Grijze krullen, zachte trui, fototas naast de stoel. Fotograaf, inderdaad. Geen poeha. Niet knap. Wel een karakterkop. Eerste indruk: oké!
Wat fijn dat je er bent,’ zegt mijn moeder. Ze heeft een pimpelpaars jurkje aan en een sjaaltje in haar haar met maanprint; haar sleutelbenen tekenen scherp.

We drinken koffie aan de eettafel. Vik stelt mij vragen. Ik stel ze aan hem. We praten over een nacht op Terschelling waarin ze sterren telden toen ze nog verkering hadden. Vik luistert als mijn moeder praat en vult alleen aan als het moet. ‘Ze was altijd zo dapper,’ zegt hij. Mijn moeder bloost als een meisje.
Rond lunchtijd wil hij vertrekken, maar het is gezellig. Het voelt goed. De kerstboom brandt. De wijn is nog lang niet op. ‘Blijf,’ zeg ik. ‘Eerste kerstdag met z’n drieën is het motto van vandaag. Anders zit jij ook maar alleen thuis te zitten.’ Vik kijkt naar mijn moeder, zij knikt aarzelend maar blij en zet het Viks lege wijnglas terug op tafel en schenkt het bij.

Bizar

De tafel is mooi maar wat erop staat bizar. Een kom witlof met appel, komkommerlinten, wortel ‘spaghetti’, een schaaltje hummus. De fonduepan is gevuld met bouillon. Op borden liggen stukjes voorgekookte broccoli en spruiten en ik zie zowaar een schaaltje met blokjes kip en een bakje tzatziki. Er is geen brood. Geen boter.
Ik schuif mijn stoel iets naar voren. ‘Mam,’ zeg ik rustig, ‘ik vind het gezellig. Maar… is dit alles? Heb je ook iets met caloriëen? Iets dat vult?’ Ze dempt haar blik. ‘Licht is lekker,’ zegt ze. ‘En veel gezonder dan al die troep in je lijf.’ Ze lacht het weg.
Vik zet zijn kopje neer. ‘Mag ik iets voorstellen?’ Hij legt zijn servet op schoot, rood papier met rendiertjes, en prikt een kruim paprika en een champignon aan zijn vork. ‘Zal ik morgen koken? Linzensoep met desembrood? En vooraf een salade van groene asperges en serranoham. Deal?’ Hij kijkt eerst naar mij, dan naar haar.
Mijn moeder friemelt aan een pluk haar. ‘Ik… ik wil niet volgepropt worden met bestrijdingsmiddelen en groeihormoon,’ fluistert ze. Ik leg mijn handen op tafel, open. ‘Lief zijn voor jezelf is fatsoenlijk eten,’ zeg ik. ‘Echt eten.’ Het blijft stil, alleen de kaarsen op tafel knetteren. Dan haalt ze adem. ‘Soep kan. Maar wel een klein kommetje.’

Na het eten lopen we met mutsen en sjaals door een park waar het gras knispert. Mijn moeder haakt haar arm in de mijne. Vik maakt een foto van ons. Het voelt ontspannen. Vik is lief voor mijn moeder.
Tussen afwas en thee trillen mijn apps. Dank voor vanmorgen. Ik kan de hele wereld weer aan, vooral met jou als mijn vriendin. Fijne kerst, lieverd. — Judith. Ik stuur een hart terug.
Fijne dagen, Mandy. Een berichtje van Maureen. Jij ook, typ ik. We denken aan elkaar. En dat is genoeg.

Als ik mijn jas aantrek, buigt mijn moeder zich naar me toe. ‘Morgen kook ik echt met Vik,’ fluistert ze. ‘Linzensoep en asperges met rauwe ham.’ Ik ben blij dat ze het zegt. Maar ergens is er dat stemmetje in mijn hoofd dat me vertelt dat ze het zegt voor mij. Om me te paaien.

Pakje

Buiten adem ik wolkjes. Ik zet mijn fiets in de kelder en open uit routine mijn brievenbus. Er ligt een klein, plat pakje zonder afzender. Binnen maak ik het open boven het aanrecht, onder de lamp waar de papieren kerstklok aan hangt. Een dun gouden armbandje rolt in mijn hand. Als ik beter kijk zit er een bedeltje aan. Een hartje, ook van goud. Er zit een kaartje bij in een handschrift dat ik ken: Draag me bij je om je pols en voel dat ik bij je ben. Fijne kerst.
Geen naam. En dat hoeft ook niet. Ik druk het armbandje in mijn handpalm. Warmte, pijn, alles komt tegelijk.

Wist je dat je Mandy’s vriendin Saskia nu ook wekelijks kunt volgen? Saskia (37) is bewust single, al hecht zij aan haar vaste ‘scharrels’. Als freelance retailcoach traint zij winkelteams en doorkruist daarvoor heel Nederland. De vrijgevochten Saskia vond in makelaar Mandy haar beste vriendin, bij wie ze altijd terecht kan – al kan het soms ook flink botsen. Saskia laveert door het leven en probeert daarin de beste keuzes te maken. Maar of ze daarin slaagt?

Volg haar avonturen elke dinsdag en vrijdag in de Vriendin Club!

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

Mandy (32) werkt als makelaar in een middelgrote stad en is kersvers single. Na de eerste paar zware weken vol verdriet, klimt ze langzaam weer op.

Volg Mandy’s avonturen van maandag t/m vrijdag

Lees meer van Mandy

Makelaar Mandy: ‘Ze is nu in Engeland. En ik ben hier. Zou ze ook aan mij denken?’

Makelaar Mandy: ‘Ik denk aan mijn moeder. Ik maak me wél zorgen’

Makelaar Mandy: ‘Mijn telefoon trilt. ‘Hotel is deze week groen licht”

Makelaar Mandy: ‘We schieten tegelijk in de lach, we gieren het uit’

Makelaar Mandy: ‘Ik kies het tempo vandaag. Hij volgt of hij vertrekt’