Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Er zijn geen woorden. Alleen het schokken van zijn ademhaling’

Makelaar Mandy: ‘Er zijn geen woorden. Alleen het schokken van zijn ademhaling’

24 juli 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 24 juli

Ik open het fietsenhok. Het ruikt naar rubber en zon. Stof. Roest.
Mijn fiets staat links tegen de muur. En daar, rechts — Tijn.
Hij schrikt net zo van mij als ik van hem. Zijn hand zweeft nog in de lucht, alsof hij net zijn fietssleutel in zijn zak wilde stoppen. Hij wil iets zeggen. Zijn lippen bewegen. Maar er komt niets.

We kijken. Alleen maar kijken. Lang genoeg om te weten dat we hier hadden moeten omdraaien. Terug de trap op. Naar verstand, naar rede, naar afspraken en grenzen.
Maar we blijven staan. Zijn ogen zoeken de mijne. Ze vragen niks. Ze zeggen alles. Ik wil afstand. Ik wil dit niet. Ik heb al teveel pijn van zijn woorden dat hij een pauze wil. Of erger. Maar mijn benen brengen me naar hem toe. Alsof ze een andere taal spreken. Een taal die mijn hoofd allang niet meer verstaat.

Geen woorden

Ik raak zijn arm aan. Even maar. Mijn vingertoppen op zijn huid. Hij sluit zijn ogen. Een fractie. Een zucht. Alsof dat contact hem lamlegt. Of wakker maakt. Of beide.
Ik duw hem zijn kelder in, uit het zicht, en zak door mijn knieën. Tijn duwt me niet weg. Hij kreunt. Een soort twijfel. Moeten we dit doen? Maar hij duwt me niet weg.
De ruimte ademt mee. Zweetlucht. Fietsen die zacht wiebelen in hun standaards. Het ritselen van stof. Mijn hart klopt alsof het protesteert en toegeeft tegelijk.
Zijn broek zakt iets omlaag. Ik zie wat ik zoek, fier overeind, alsof het op me wachtte. Mijn vingers beven, maar mijn mond weet wat het moet doen. Wat het altijd al wist. Er zijn geen woorden. Alleen het schokken van zijn ademhaling. Zijn vingers in mijn haar. Zijn heupen die zich niet verroeren, alsof zelfs dat te veel zou zijn. Te echt.

Weer open

Het duurt niet lang. Maar het is genoeg om de grens weer te vervagen. Om alles weer open te trekken wat net een beetje geheeld leek. Nog meer twijfel. Mijn lippen trillen als ik opsta. Mijn benen zijn zwaar. Mijn hoofd licht.
Hij veegt mijn haar uit mijn gezicht. Zacht. Traag. Zijn duim langs mijn slaap. Zegt nog steeds niks.

‘Wat heb ik gedaan?’

Ik kijk hem aan. En ik zie alles. Zijn paniek. Zijn spijt. Zijn hunkering. Ik wil iets zeggen, iets doms, iets lichts — maar ik weet dat als ik nu praat, het alleen maar erger wordt.
Dus ik draai me om.
En loop weg. Naar de tussendeur. Naar de hal met de brievenbussen. Ik draai me niet om. Mijn lijf beeft. Mijn hoofd giert. En mijn hart?
Mijn hart ligt ergens tussen zijn schoenen op die betonnen vloer.
Aks ik binnenkom in mijn appartement hang ik verdoofd mijn jas op. Is dit echt gebeurd? Wat heb ik gedaan? Waren wij dit echt?
Ik zet een podcast op. Strijk een blouse. App Saskia over zonnebrand en zwemkleding. Alsof ik niet net… Inwendig borrelt er iets. Schaamte. Verlangen. Woede. Spijt. En het meest van alles: die hunkering die maar niet verdwijnt.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.