Makelaar Mandy: ‘Mijn nagels in zijn rug, hard maar toch voorzichtig’

Tekst: Redactie Vriendin

2 juli 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 2 juli

Mijn moeder heeft een knalgroene broek aan die je zelfs op afstand migraine bezorgt. ‘Lieverd! Kom binnen..’ De keuken ruikt naar azijn, thee en iets wat misschien wierook moet voorstellen. Ik kus haar op de wang. ‘Ik had al zo’n gevoel dat je zou komen,’ zegt ze. ‘Je aura stond strak.’ Ik gooi mijn tas in een rieten stoel. ‘Ik ben moe. En verdrietig.’ ‘Judith?’ Ik knik. Vertel haar over Judith, over de nacht in het ziekenhuis, over de eierstokcyste. Dan over Tom. En mijn twijfel. Of we het hem moeten vertellen. Ze trekt haar wenkbrauw op. ‘Wat moet híj dan precies doen?’ ‘Eh… vader zijn?’ zeg ik. Ze roert in een pan en kijkt me aan alsof ik net iets heel doms gezegd heb. ‘Als die man zijn kind niet voelt aankomen en verder geen moeite stopt in Judith, gaat een telefoontje ook niets oplossen. Op dit moment wil Judith rust. Geef haar dat. De rest is zijn karma.’ Ik knik langzaam. Ze heeft een punt. Zoals altijd. Zelfs in die verschrikkelijke broek.

‘Geen woorden’

Op de terugweg koop ik verse aardbeien en munt. Als ik thuiskom, is het warm in huis. Ik zet een raam open, was mijn haar en trek een losse blouse aan. Ik denk aan Tijn. Aan zijn vingers. Aan zijn mond. Alles tintelt. Ik heb geen zin om na te denken, geen zin in twijfel. Zijn bericht van gisterenavond brandt nog in mijn hoofd. Woensdagavond ben ik alleen. Jij. De jurk. Geen woorden. Alleen jij. Het is woensdag. Het maakt niet uit. Ik stuur een emoji van een jurk. Meer niet. Een half uur later staat hij voor mijn deur. Ik open hem in de nog losse blouse. Ik heb nog geen tijd gehad om me om te kleden en op te tutten. Hij legt zijn vinger op zijn lippen als jij me ziet. ‘Geen woorden,’ zegt hij zacht.

‘Verboden terrein’

We schuiven zoenend door de gang. Ik steek mijn hand achter zijn broekriem en voel. Tijn is hongerig, doortastend. Mijn blouse gaat uit. Mijn huid gloeit nog van de hitte buiten, maar het is mijn binnenkant die in brand staat. Hij kust me alsof hij iets kwijt moet. Betast me. Kneedt me. Ik sjor zijn broek omlaag. Hij ontdoet me van mijn laatste kledingstukken. Mijn slipje ligt als een geknakte bloem op de grond. Hij tilt me op de rand van de keukentafel en zijn hand vindt me blind. Zacht en doelgericht. Ik adem hem in, zijn geur, zijn huid, zijn hitte. Het voelt alsof ik mezelf verlies en tegelijk thuiskom. Alweer. Wat doet deze man toch met me? Onze ademhaling verstrengelt. Mijn benen om zijn middel. Mijn nagels in zijn rug, hard maar toch voorzichtig. Erwin mag niets merken als hij straks thuiskomt van zijn nachtdienst. Tijns adem verwarmt mijn nek. Hij hapt naar lucht, fluistert mijn naam alsof het het enige woord is dat hij nog kent. We verdwijnen. Minutenlang. Het voelt als uren. Tijd doet niet mee. Later liggen we zwijgend op het tapijt in mijn hal. Het is donker geworden. Buiten rijden auto’s voorbij, ver weg. Hij aait over mijn schouder. ‘Je ruikt naar zomer.’ Ik lach. ‘En jij naar verboden terrein.’ We zeggen niks meer. De rest zegt genoeg.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.