Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘ We zoenen. Doen we dit echt? Ik kan het niet geloven’

Makelaar Mandy: ‘ We zoenen. Doen we dit echt? Ik kan het niet geloven’

2 oktober 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor nu haar collega op staande voet is ontslagen?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 2 oktober

Ik word wakker met een envelop op de deurmat. Geen grijze dit keer. Wit, mijn naam in herkenbare kriebelletters. Tijn. Mijn hart slaat over. Eigenlijk moet ik opschieten, maar in plaats daarvan loop ik terug naar de keukentafel en ga zitten. Ik scheur hem open en lees de eerste zinnen.
Lieve Mandy, ik weet niet meer hoe dit moet. Ik hou van Erwin, maar ik mis iets dat ik alleen bij jou vind. Je lichaam, je lachen, zelfs je stilte. Het vreet aan me. Ik weet niet meer wat goed is.
Hij schrijft over zijn moeder, over hoe eenzaamheid soms in golven komt. Over dat hij met Erwin op de bank zit maar alleen aan mij denkt.’
Toch trekt hij telkens dezelfde conclusie. Hij weet niet wat hij moet doen. Ik lees de brief drie keer achter elkaar. Het is allemaal zo oprecht. Zo Tijn. Zijn stem klinkt in mijn hoofd, warm en breekbaar tegelijk. Ik vouw hem weer open, weer dicht, weer open. Elke zin prikt. Elke zin brandt. Het voelt alsof hij zich heeft uitgekleed en mij de scherven laat zien.
Ik denk terug aan onze eerste keer. Zijn handen in mijn haar, zijn lach. Was het toen al onmogelijk? Of hebben wij iets stukgemaakt dat er niet eens was?

Hulp zoeken

Ook vandaag komt Judith langs op kantoor. In eerste instantie wil ik er iets van zeggen. Hier af en toe even langswippen is niet erg, maar dit is al de tweede keer deze week. Maar zodra ik haar zie, weet ik dat er iets aan de hand is. Haar ogen staan wijd, haar stem trilt.
‘Hij heeft het gedaan,’ zegt ze. ‘Robin. Hij heeft de hark uit de garage gepakt en langs mijn auto gehaald. Een diepe kras, Mandy. Zo’n brede strook van alle tanden van de hark. Het is niet te geloven. Een kind van acht.’
Ik voel mijn maag draaien. ‘Jut, je moet hulp zoeken. Meteen. Dit is geen jaloers broertje meer. Dit is een kind dat stikt in zijn eigen woede.’
Ze knikt, maar haar handen trillen. ‘Ik schaam me kapot. Wat voor moeder laat zoiets gebeuren?’
Ik pak haar arm vast, strakker dan normaal. ‘Niet schamen. Doen. Morgen bellen. En tot die tijd: Robin niet straffen, maar praten. Hij is bang, dat is alles.’
Ze slikt, veegt langs haar ogen. Altijd was het Judith die mij toesprak. Nu moet ik haar overeind houden.

Als ze weg is, zit ik nog steeds met de echo van Tijns brief in mijn hoofd. De woorden dansen achter mijn ogen. Ik wil hem bellen. Hem zien. Hem aanraken. Maar ik durf niet.

Dichterbij

De middag kruipt voorbij. Ik werk, ik noteer, ik blader door dossiers, maar ik voel een spanning in de lucht. Wanneer ik de laatste papieren in mijn la schuif en koffie wil halen, staat Maureen ineens naast me in het keukentje. Loeistrak jurkje, hoge hakken, haar ogen rusten te lang op mij.
‘Drukke dag?’ vraagt ze achteloos.
‘Altijd.’ Mijn stem klinkt te kort, te hard.
Ze komt dichterbij. We zijn alleen op kantoor. ‘Je weet dat je goed bent, hè?’ fluistert ze. Haar vingers glijden langs mijn arm, langzaam, onderzoekend. Ik voel hoe mijn huid reageert, hoe mijn adem stokt.
Voor ik iets kan zeggen, staat ze vlak voor me. Ik zet mijn koffiemok terug op het aanrecht. Ik kan haar adem horen ontsnappen. Ze komt nog iets dichterbij. Haar lippen raken de mijne, zacht, prikkelend. We zoenen. Doen we dit echt? Ik kan het niet geloven. Waarom duw ik haar niet weg? Waarom zoen ik terug? Waarom sluit ik mijn ogen?
Haar hand gaat hoger, mijn borst. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik duw haar nog steeds niet weg. Ik trek haar ook niet dichterbij. Ik bevries in het grensgebied waar alles mogelijk is.
Ze lacht schor. ‘Je hoeft niks te zeggen. Laat het gewoon gebeuren.’
Ik hap naar adem. Mijn lijf schreeuwt om een keuze, maar mijn hoofd weigert. Haar vingers knijpen zacht, mijn tepels knellen strak onder de stof. Ik voel een golf van hitte, tegenzin en verlangen door elkaar heen. We kussen nog even. Heel zacht. Lief, bijna. Haar gezicht vlakbij, haar adem warm tegen mijn huid.
‘Tot morgen, Mandy,’ zegt ze. Ze draait zich om, opent de deur en laat me achter met een lijf dat vlamt en een hoofd dat te vol is.

Ik zak terug in mijn stoel, hartslag razend. In mijn tas brandt Tijns brief. Ik neem hem eruit, vouw hem open, lees de eerste zinnen opnieuw. Zijn stem en Maureens kus lopen door elkaar heen. Ik begrijp niets meer van mezelf.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.