Makelaar Mandy: ‘Ik leg mijn hand op haar arm. ‘Je hoeft het niet alleen te doen”

Tekst: Redactie Vriendin

18 juni 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn. Mandy en Tijn leren elkaar steeds beter kennen…

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 18 juni

Robin loopt twee passen voor me uit met zijn armen gespreid als een vliegtuig. ‘Woeoeoeshhhh!’ roept hij, terwijl hij een halve draai maakt en bijna tegen een hond op botst. De hond blaft, Robin lacht, ik roep: ‘Kijk uit, piloot!’ Hij kijkt even achterom en grijnst breed, zijn haren in pieken van het zweet. Judith loopt naast me, haar ene hand onder haar buik alsof ze de baby al een beetje wiegt. Ze is inmiddels 28 weken zwanger. Hoog, rond, en prachtig. Maar ook: moe. ‘Ik ben net een walvis met bekkeninstabiliteit,’ zegt ze droog. We lopen over een slingerend pad in het park. Robin klimt op een klimrek, roept dat ik moet kijken, en ik zwaai overdreven enthousiast. Judith zucht en laat zich zakken op een bankje. Ik ga naast haar zitten. ‘Gaat het?’ vraag ik. ‘Ja. Nee. Jawel.’ Ze wrijft over haar buik. ‘Het is gewoon veel. Alleen zijn. Weer helemaal opnieuw. De nachten. De schoolpleinmoeders. En iedereen die zegt: ‘Wat knap van je, in je eentje!’ terwijl ik soms alleen maar wil gillen dat ik het niet knap wíl doen. Dat ik gewoon even iemand nodig heb die de was vouwt en mijn rug insmeert.’

Wat een zootje

Ik leg mijn hand op haar arm. ‘Je hoeft het niet alleen te doen. Je hebt mij. En Robin kan heus wel een keer een dagje naar mij of desnoods mijn moeder, als dat helpt.’ Ze glimlacht. ‘Dat weet ik. En dat is veel waard, Mandy. Echt.’ Robin komt aanrennen. ‘Mam, ik mag toch een ijsje? Je zei dat het mocht! Mandy, zeg jij het ook maar!’ Judith kijkt me aan. ‘Help.’ Ik grijns. ‘Ik zeg: één ijsje, maar alleen als je straks thuis je bord helemaal leeg eet. Afspraak?’ Robin knikt enthousiast. ‘Afgesproken!’ We kopen ijs bij een karretje aan de rand van het park en zakken neer op het gras, onze schoenen uit, het zonnetje op onze gezichten. Robin maakt moddersoep in een plastic bekertje. Judith legt haar hand op haar buik. ‘En jij dan?’ vraagt ze. ‘Hoe is het met je hoofd?’ Ik denk aan Tijn. Aan het telefoontje. Aan de kelder. Aan het gesprek dat eraan komt. En ik denk aan Tom en Saskia. En aan Nick met zijn cappuccino en Maureen die ineens opener is naar me. Wat een zootje. Ik zie mezelf als kind, hier op het zelfde gras, toen alles nog overzichtelijk was.

Alleen even ‘zijn’

‘Gek genoeg,’ zeg ik, ‘voelt het ineens alsof ik het best goed heb.’ Judith kijkt opzij. ‘Ja?’ ‘Ja. Geen kinderen om rekening mee te houden. Geen scheiding aan m’n broek. Alleen een hoofd vol chaos. Maar dat is tenminste van mijzelf.’ Ze lacht. ‘Dat is waar. En je hebt aardbeienijs. Wie doet je wat?’ Robin komt weer naast ons zitten, zijn handen zwart van de aarde. ‘Mandy, als ik een hond was, zou ik jou kiezen als baasje.’ Ik kijk hem aan, ontroerd. ‘Dat is het mooiste wat iemand me vandaag had kunnen zeggen.’ En terwijl Judith lacht, Robin tegen me aan kruipt en de zon ons een beetje loom maakt, denk ik: misschien moet ik dit vaker doen. Gewoon stilzitten in het gras. Niet alles oplossen. Alleen even ‘zijn’.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.