Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Ik blijf roerloos zitten, ik heb beet’

Makelaar Mandy: ‘Ik blijf roerloos zitten, ik heb beet’

17 september 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 17 september

Woensdagochtend blader ik opnieuw door het nepdocument dat ik maakte. Een fout huisnummer als valstrik—het leek slim, maar er gebeurt niets. Geen reactie, geen beet. Het plan werkt niet. De teleurstelling kleeft als kou in mijn nek. Dus begin ik opnieuw.

Ik open een leeg document en typ een overzicht van alle grijze enveloppen, de USB-stick en daarbij de datums. Mijn vermoedens zet ik erbij in een zakelijke toon, alsof het een intern verslag is. Helemaal onderaan schrijf ik expres: Informant gevonden met nieuwe informatie. Belafspraak gemaakt om foto vermoedelijke dader(s) uit te wisselen in café Tompoes. Daaronder zet ik een oud telefoonnummer. De simkaart die erbij hoort, heb ik daarnet opgehaald bij iemand die hem op Marktplaats aanbood. Ik stopte hem in mijn oude Nokia. Die ligt opgeladen in mijn tas. Als iemand belt, weet ik genoeg.

De printer zoemt, traag en indringend. Ik stop de papieren in een map en leg ze half open op mijn bureau, net zichtbaar voor wie langsloopt. Mijn hart klopt te hard voor zoiets eenvoudigs. Ik heb beet nodig.

Fien

’s Middags fiets ik na mijn werk naar Judith. In mijn tas een pakje, roze met zilveren letters: Kleine heldin. Fien slaapt in de box, een wolkje adem bij elke zucht. Robin racet met auto’s door de kamer, lawaai als een achtbaan. Judith straalt, maar de wallen onder haar ogen verraden haar moeizame nachten. Ze kust me vluchtig op de wang. ‘Kom binnen.’

Ik kniel bij de box. Fien’s vuistjes bewegen alsof ze lucht grijpt. Ik leg het pakje neer en fluister: ‘Voor jou, stoere meid.’ Judith lacht, maar haar ogen zoeken de mijne. ‘Alles goed met je?’ vraagt ze. Ik knik te snel. ‘Druk op werk.’ Ze laat het los, maar ik voel haar twijfel nog nagloeien.

Robin trekt aan mijn arm. ‘Mandy, kijk!’ Zijn autootje knalt van de bank. Ik klap overdreven, hij giert, en meteen pakt hij een tweede auto. ‘Deze gaat nog harder!’ Hij laat ze tegen elkaar botsen, maakt sirenegeluiden en roept dat er brand is. Ik speel mee, roep dat de brandweer snel moet komen. Judith glimlacht, maar ik voel haar blik in mijn nek branden. Robin’s drukte vult de kamer.

Tijn

Als ik weer terugfiets met een hoofd dat stoomt van Robins lawaai en geren, trilt mijn telefoon in mijn zak. Een voicemail van Tijn. Ik zet mijn oortjes in en luister. Zijn stem, warm en kort: Ik weet niet meer wat goed is. Meer zegt hij niet. Ik luister opnieuw. Nog een keer. Drie keer in totaal, terwijl ik langs de stoeptegels en geparkeerde auto’s trap en de lucht koud en fris in mijn gezicht bijt. Zijn stem blijft hangen, dicht op mijn huid, alsof hij achterop mijn bagagedrager zit.

Ik voel hoe alles in me uiteengetrokken wordt. De BN’er met zijn brutale-sexy glimlach, mijn moeder en haar schokkende, lege nephuwelijk, Tijn met zijn stem die meer zegt dan woorden. Ik wil weten wat hij bedoelt, ik wil hem vasthouden, ik wil hem loslaten. Alles tegelijk. Er groeit een gevoel dat ik de afgelopen weken steeds heb weggeduwd: het fok-it-gevoel.

Nokia

Later die avond zit ik alleen in mijn flat. Ik zet thee, luister nog een paar keer naar Tijns stem. Het troost me. Maar er is nog steeds dat onrustige gevoel. Dan trilt mijn Nokia. Een doffe, ouderwetse trilling die de stilte openscheurt.
Mijn keel schiet droog. Ik pak de telefoon met vingers die nauwelijks naar mijn hersenen luisteren. Het schermpje licht zwakgroen op. Ik druk op opnemen maar zwijg.
Stilte.
Ik blijf zwijgen.
‘Hallo?’ De stem is kort, schor, ongeduldig.
Alles in me spant samen. Ik herken hem meteen. De naam schiet door mijn hoofd, maar ik slik hem weg. Ik blijf roerloos zitten, de Nokia nog tegen mijn oor gedrukt. Ik heb beet.
‘Hallo?’ klinkt het nog een keer, dichterbij nu, alsof hij door de lijn heen gluurt.
Ik pers mijn lippen op elkaar, hou mijn adem in. Mijn hart bonst luid.
Dan klikt de lijn weg.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.