Makelaar Mandy: ‘Twee gemiste oproepen. Eén van een onbekend nummer. Eén van Tijn’

Tekst: Redactie Vriendin

17 juni 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn. Mandy en Tijn leren elkaar steeds beter kennen…

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Dinsdag 17 juni

Op kantoor doet de airco zijn best om me in leven te houden, maar het lukt hem maar matig. Het is pas elf uur, maar ik heb nu al het gevoel dat deze dag veertig uur duurt. Mijn inbox is ontploft — notulen, taxaties, een bezichtiging die verkeerd is ingepland en een verhuurder die ‘even’ langs wil komen. Alles komt ineens. Ik overweeg kort of ik mijn telefoon per ongeluk in een kop koffie kan laten vallen. Dan hoor ik mijn naam. Eerst zacht, dan harder: ‘Mandy?’ Ik kijk op. Nick. Hij staat in de deuropening van mijn kantoor met twee koffiebekers in zijn hand. ‘Ik dacht, je kan vast wel een cappuccino gebruiken.’

Nick

Hij zet de beker voor me neer. We zeggen even niks. ‘Hoe gaat het?’ vraagt hij uiteindelijk. Een doodnormale vraag. Maar ineens moet ik slikken. ‘Vreemd,’ zeg ik. ‘Alsof mijn hoofd op twee plekken tegelijk is. Hier, op werk. En ergens daarbuiten, waar het veel te druk is.’ Nick knikt. Hij drinkt. Wacht. ‘Je hoeft me niks te vertellen. Maar als je ooit tóch… je weet me te vinden.’ Ik knik. En voor een seconde, heel even, wil ik hem alles vertellen. Over Tijn. Over Saskia. Over Tom aan mijn voordeur, zijn hart in brokken op mijn deurmat. Maar ik doe het niet. Want waar begin je, als alles een kluwen is? En waarom tegen Nick? Ik ken hem pas twee maanden. En als ik hem al iets vertel, wat doet hij dan met die informatie? Hij is toch altijd druk. Maar aardig is het wel. Misschien komt het allemaal nog wel goed hier bij Hoeksteen Makelaardij. Ik denk aan de vacature die ik vond en waarover ik twijfel. Maar als ik een slok neem van de cappuccino, besluit ik dat ik deze laat lopen. Als het nodig is, komt er vast wel weer wat anders op mijn pad. Nu heb ik even de rust nodig. Het erge is dat mijn leven sinds ik vorig jaar rond deze tijd mijn relatie met Jelle na zestien jaar verbrak, alleen maar chaotischer is geworden.

Gemiste oproepen

’s Middags heb ik een bezichtiging in de wijk waar ik als kind op dansles zat. Het huis is charmant, oud, beetje schots en scheef. Zoals ik me voel, eigenlijk. Het stel dat komt kijken is jong, nerveus, duidelijk verliefd op het idee van samenwonen maar nog niet op de details. Als ik terug in de kantoorauto auto zit, zie ik dat ik twee gemiste oproepen heb. Eén van een onbekend nummer. Eén van Tijn. Mijn hart slaat over. Ik bel hem terug, zenuwachtig, alsof ik weer zestien ben. Zijn stem klinkt schor, alsof hij te laat naar bed is gegaan of te veel heeft gezwegen. ‘Mandy,’ zegt hij. Alleen dat. Alsof hij met die ene naam al iets goed kan maken. ‘Wat is er?’ vraag ik, zo neutraal mogelijk. ‘Ik ben… thuis,’ zegt hij. ‘Bij Erwin. Maar het voelt niet als thuis. Snap je?’ Ik sluit mijn ogen. ‘Ja. Ik snap het.’ Hij zegt even niets. Dan: ‘Ik wil praten. Niet in een kelder. Niet stiekem. Echt praten.’ Ik knik, ook al ziet hij dat niet. ‘Wanneer?’ ‘Vrijdag? Of donderdagavond? Jij mag kiezen.’ We spreken voor komende vrijdag af in een klein restaurantje net buiten de stad, zonder kans op bekenden. Zonder fietsenkelders. Als ik ophang, kijk ik uit over het dashboard. Mijn handen trillen een beetje. Niet van angst. Maar van alles tegelijk.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.