Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Aan mijn bureau trilt mijn telefoon. Een bericht van Saskia’

Makelaar Mandy: ‘Aan mijn bureau trilt mijn telefoon. Een bericht van Saskia’

14 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 14 augustus

Ik krijg vandaag mijn nieuwe contract.
Nick legt het voor me neer op zijn bureau, met een ouderwetse vulpen erbij alsof hij een akte van adel laat ondertekenen.
‘Senior makelaar,’ zegt hij. ‘Je hebt het verdiend, Mandy.’
Ik zet mijn handtekening. Mijn naam krult net wat te sierlijk op het papier, een vakantiehandtekening. Toch voelt het goed. Stevig. Als iets dat blijft.

Geen heimwee

Aan mijn bureau trilt mijn telefoon. Een bericht van Saskia.
Luca heeft me geappt. Hij vraagt of Silvan jouw nummer mag hebben. Hij wil weten of je veilig bent thuisgekomen.
Ik staar naar het scherm. De woorden trekken me even terug naar Isolabona. De boom. Zijn handen.
Maar ik voel geen heimwee. Geen verlangen.
Ik typ: Nee.
Dan: Het was leuk. Maar het is klaar. Hij blijft een fijne herinnering, meer niet.
Ik zie de blauwe vinkjes. Saskia stuurt een duim terug. Het hoofdstuk is dicht.

Vader

In de middag rijd ik naar mijn moeder. Er staan weer eens veel te veel planten op de vensterbank en binnen hangt een geur van salie die alles overneemt.
Ze omhelst me. ‘Kind,’ zegt ze, ‘wat ben je bruin.’
We drinken kruidenthee die naar nat hooi smaakt. Ze vertelt over haar yogaweek en een nieuwe gong in de meditatiegroep. ‘Hij trilt in je borstbeen,’ zegt ze. ‘Alsof je van binnen wordt uitgeklopt.’
Dan ineens, alsof het een terloopse opmerking is:
‘Je vader ligt in het ziekenhuis. Geelzucht.’
Het woord hangt zwaar in de kamer.
Ik knik, maar voel iets in mijn maag. ‘Is dat erg?’
‘Zijn lever werkt niet helemaal mee, daardoor wordt zijn huid geel,’ zegt ze. ‘Ze onderzoeken het. Maar hij is er rustig onder.’
Ze zegt dat ze geen storm wil maken. Maar het blijft hangen, dat beeld van papa, hoe afstandelijk ook, in een ziekenhuisbed.
Ze pakt mijn hand. ‘Bel hem weer eens. Dat zal hij fijn vinden.’

In de auto besluit ik dat ze gelijk heeft. Het voelt vreemd, dat nummer draaien. We spreken elkaar zo weinig. Sinds de scheiding van mama honderd jaar geleden en zijn emigratie naar Spanje is onze band verworden tot een driemaandelijks telefoontje.
Hij neemt meteen op. ‘Met Leo.’
‘Met Mandy,’ zeg ik. ‘Ik hoorde dat je in het ziekenhuis ligt.’
‘Ja,’ zegt hij. ‘Er is iets mis met mijn lever. Ze zoeken nog uit wat er precies aan de hand is.’
We praten over het weer en dat hij wacht op uitslagen en hij zegt dat hij zich ‘eigenlijk wel prima’ voelt. Het gesprek blijft aan de oppervlakte. Geen diepte. Gewoon woorden. Chitchat.
Ik had niet anders verwacht.
Als ik ophang, voel ik geen teleurstelling. Geen pijn. Gewoon een soort bevestiging: dit is hoe het is. Hij leeft zijn leven daar. Ik ben volwassen en zijn taak zit erop. Zijn nieuwe leven is begonnen. Ik ben blij dat ik mijn moeder heb. Ze stuurde me weg met een hug, een zakje kruiden dat ‘goed is voor je energie’ en de geur van salie in mijn haar.

Thuis leg ik mijn nieuwe contract op tafel.
Ik kijk ernaar, naar mijn handtekening, naar de krul onder mijn naam. Ik denk aan het nieuwe epos dat gaat beginnen. Aan de zeurende problemen die nog sluimeren. Aan de moeizame band met mijn vader.
En denk: mijn leven is niet ingewikkeld.
Mijn leven is mega-ingewikkeld.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.