Makelaar Mandy: ‘Alleen zijn oude voicemail blijft in mijn hoofd hangen’

Tekst: Redactie Vriendin

14 oktober 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor nu haar collega op staande voet is ontslagen?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Dinsdag 14 oktober

Ik ben laat vanmorgen. Koffie op mijn trui, haar nog nat. In de spiegel zie ik wallen die niet willen verdwijnen. Saskia’s woorden zitten nog in mijn hoofd van gisteravond: Ik heb iemand kapotgemaakt.
Ik heb de hele nacht wakker gelegen, piekerend over hoe één misstap zo lang kan nadreunen.

Eva

Op kantoor is het stil, tot ik de deur open en meteen een schelle lach hoor. Eva. Ze staat bij Nick aan het bureau, een cappuccino in haar hand, perfect kapsel, felrode lippen. Nick lacht mee, iets te hard. Zodra ik binnenkom, verandert de sfeer.
‘Mandy!’ zegt hij, met dat gemaakte enthousiasme dat me altijd doet denken aan makelaarsfolders: zonnig, maar vals licht. ‘Dit is Eva, ze draait vandaag ook weer mee.’
Ze steekt haar hand uit. ‘Haaaai,’ zegt ze. Haar nagels zijn kort en glanzend. Haar parfum is scherp en duur.
‘Fijn dat je er weer bent,’ zeg ik, beleefd maar kort.

De rest van de ochtend voelt stroperig. Ze stelt opnieuw veel vragen, maar nooit aan mij. Alleen aan Nick. Ik hoor hem dingen herhalen die ik hem al maanden toefluister — maar nu alsof het zijn ideeën zijn.

Hulp

Tijdens de lunch besluit ik te ontsnappen. Judith stuurt precies op tijd een app: Even eruit? Fien slaapt, ik heb een uurtje.
We spreken af bij een klein café om de hoek. Ze ziet er moe uit, maar beter dan vorige week.
‘Ik heb met mijn ex gepraat,’ zegt ze. ‘Hij betaalt mee aan particuliere hulp voor Robin. Via de huisarts was er niks te krijgen, wachtlijst van maanden.’
‘Goed zo,’ zeg ik. ‘Je doet het goed.’
Ze glimlacht zwak. ‘Soms voelt het niet zo. Robin schreeuwt nog steeds. Hij zegt dat ik alleen van Fien hou.’
Ik pak haar hand. ‘Hij is acht, Judith. Kinderen denken dat alles over hen gaat. Maar dat wordt beter.’
Ze knikt, maar ik zie de vermoeidheid in haar ogen.

Als ik weer op kantoor ben, zit Eva op mijn plek, mijn stoel iets te ver achteruit. Nick staat tegen het bureau geleund, glimlachend.
‘Oh, Mandy, ik wilde net even wat laten zien,’ zegt Eva.
‘Gezellig,’ zeg ik, en ik trek mijn stoel met iets te veel kracht terug.
De rest van de middag werk ik als een machine. Rapporten, mails, telefoontjes. Geen emotie, geen ruimte. Alleen efficiëntie. Pas als ik thuis ben, breekt het open.

Irritatie

Ik zet mijn tas neer, open mijn telefoon. Geen bericht van Tijn. Alleen zijn oude voicemail blijft in mijn hoofd hangen: Ik weet niet meer wat goed is.
Ik speel hem af. Eén keer. Twee keer. Drie keer. Zijn stem is warm, maar ook laf.
Dan pak ik de brief die hij ooit schreef. De vouwen zijn bijna versleten van het herlezen. Ik lees hem opnieuw. De woorden voelen hol, alsof ze ergens onderweg hun betekenis verloren.
Plots voel ik iets nieuws. Niet verdriet, maar opnieuw een irritatie, dit keer knijpender. Al weken blijf ik hangen in wat was. In halve beloften, half contact, half gevoel.
Ik veeg met mijn mouw over mijn wangen, merk pas dan dat ik huil.
Ik weet niet of ik boos ben op hem of op mezelf. Misschien op allebei.
Buiten rijdt de laatste bus voorbij. In het glas van het raam zie ik mijn eigen spiegelbeeld — iemand die alles onder controle lijkt te hebben, maar langzaam breekt.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK