Makelaar Mandy: ‘‘We moeten hiermee stoppen,’ zeg ik zacht’

Tekst: Eveline Karman

11 juni 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn. Mandy en Tijn leren elkaar steeds beter kennen…

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Woensdag 11 juni

Ik hoor zijn voetstappen voordat ik hem zie. Dat ritme herken ik uit duizenden — de lichte aarzeling in zijn tred, alsof hij telkens net iets te laat beslist waar zijn voeten heen moeten. Ik houd achteraan in de gang stil voor zijn fietsenkelder. Mijn sleutel bungelt tussen mijn vingers. De TL-balk boven me knippert eenmaal. Dan glimlacht hij. Tijn. Zijn blik glijdt razendsnel van mijn gezicht naar mijn heupen, naar mijn voeten en dan weer terug naar mijn ogen, alsof hij me moet registreren, opnieuw moet opslaan. Alsof ik niet alleen maar Mandy ben, maar zijn Mandy. ‘Je laat me niet los,’ zegt hij zacht. Hij is vlakbij nu. De kelderdeur piept als hij hem van het slot haalt. De geur van olie, stof en iets metaligs komt me tegemoet. Hij volgt me naar binnen. De deur valt achter ons dicht. Zijn hand raakt de mijne. Niet hard. Maar precies genoeg om te voelen wat ik de hele week heb gemist. ‘Tijn…’ Hij zegt niets. In plaats daarvan duwt hij me voorzichtig met mijn rug tegen de muur. Zijn mond is vlak bij mijn oor. Ik voel zijn adem, warm, snakkend. Zijn handen vinden mijn taille, zijn lippen de huid onder mijn kaak. Mijn hele lijf brandt. Zijn vingers schuiven onder mijn blouse. Zijn lichaam tegen het mijne. Het is rauw, intens, en tegelijkertijd zo vertrouwd dat ik bijna wil huilen. ‘Ik heb je gemist,’ fluistert hij, alsof het verboden is om het hardop te zeggen. Ik voel het ook. Alles in mij wil hem. Ondanks Erwin. Ondanks alles wat onmogelijk is. ‘We moeten oppassen,’ zeg ik, mijn stem schor. ‘Ik weet het.’ Zijn hand zakt lager. Mijn heupen bewegen automatisch naar hem toe.

Klik

En dan — klik. De klink van de deur beweegt. Tijn verstijft. In een fractie van een seconde stapt hij opzij. Ik doe een stap naar achter, vind een oude tent en kruip erachter. ‘Alles goed hier?’ De huismeester. Grijs haar, vieze handen, eeuwige fluittoon tussen zijn tanden. ‘Ja hoor!’ zegt Tijn te opgewekt. ‘Zadel iets te laag, dacht ik.’ Hij wijst naar zijn fiets, die een meter verderop staat. De huismeester knikt, fluit een melodietje dat nergens op lijkt en loopt dan door de kelder. Tijn tikt met zijn voet tegen de deur, die langzaam weer in het slot valt. We horen de hakken van de huismeester wegsterven over de gangtegels.

Echt praten

Tijn draait zich naar me om. ‘Dat scheelde niks.’ Ik knik. Mijn wangen gloeien. Mijn lijf verlangt nog steeds naar hem, maar het moment is verbroken. En toch — ik zie iets in zijn blik. Zachtheid. Oprechtheid. Kwetsbaarheid. ‘We moeten hiermee stoppen,’ zeg ik zacht. Maar zelfs voor mijn eigen oren klinkt het ongeloofwaardig. Mijn huid tintelt nog waar zijn vingers me net raakten. Tijn komt dichterbij. Zijn stem is laag. ‘Ik weet het niet meer, Mandy. Ik wil je. Ik wil dit. Maar ik weet niet of ik Erwin voor de gek wil blijven houden.’ Ik slik. Er zit een brok in mijn keel. Precies dit is mijn grootste angst. Niet het betrapt worden. Maar hem kwijtraken. ‘Denk je dat hij iets doorheeft?’ vraag ik. Tijn haalt zijn schouders op, maar zijn ogen zijn dof. ‘Soms denk ik van wel. Dan weer helemaal niet. Hij zegt niets. Maar hij kijkt wel. Anders. Zachter soms. Of juist te vriendelijk. Alsof hij zich inhoudt. Maar misschien wil Erwin het gewoon niet zien. Misschien gelooft hij liever in de veilige leugen dan in de pijnlijke waarheid.’ Ik sta daar en voel dat alles in mij schuurt. Mijn lijf wil Tijn, elke cel snakt naar hem. Maar mijn hoofd wil rust. Helderheid. Zekerheid. Liefde, ja. Maar zonder geheimen. Tijn ademt diep in. ‘Misschien moeten we een keer praten. Jij en ik. Echt praten. Niet alleen zo…’ Hij gebaart naar de ruimte tussen ons, waar de restwarmte van ons samenzijn nog hangt. ‘Ja,’ zeg ik. Mijn stem is klein. ‘Maar niet hier.’ Hij knikt. Weer die blik. Zo intens. Ik wil hem vastpakken en nooit meer loslaten. Maar ik doe het niet. Ik draai me om en pak de deurklink vast.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.