Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Dan hoor ik voetstappen. We zien hem tegelijk…’

Makelaar Mandy: ‘Dan hoor ik voetstappen. We zien hem tegelijk…’

10 oktober 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor nu haar collega op staande voet is ontslagen?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Vrijdag 10 oktober

De ochtend voelt onschuldig, bijna normaal. Een paar telefoontjes, een bezichtiging op de planning. Maar de lucht is geladen. Continu denk ik dat er vandaag iets naars gaat gebeuren. Fien moet naar het ziekenhuis. Tijn maakt het uit. Mijn moeder valt van de trap. Zoiets.

Bloedjegeil

Halverwege de dag trilt mijn telefoon. De BN’er. Geen woorden, alleen een foto. Hij zit half op de trap van zijn nieuwe villa, het huis dat ik door en door ken. Ik leidde hem rond in zowel de kamers als over mijn naakte lichaam. Hij leunt op de treden. Zijn borst ontbloot, spijkerbroek halfopen geknoopt alsof hij zich expres heeft vergist. Met een blik die alles zegt: ik ben bloedjegeil. Ik moet slikken. Ik zie zijn donkere huid, een beetje glimmend. Zijn volle lippen. Mijn huid tintelt meteen. Hij stuurt er een berichtje achteraan: ‘Bel me. Nu.’
Ik kijk naar Nick, die druk aan het bellen is. Maureens bureau is leeg. Ik loop naar het kantoortoilet, sluit mezelf op en druk zijn nummer in. Zijn stem is laag, vol spanning.
‘Ik wil je horen. Ik wil dat jij me hoort.’
Het gaat snel. Zijn adem, mijn stem die aarzelend meedoet. Hij vraagt wat ik aanheb, ik lieg dat ik niets draag. Heel misschien een klein roze stringetje. Zijn kreunen worden harder, ik hap naar adem en fluister dat hij me niet mag laten wachten. ‘Spreek het in,’ zeg ik met trillende stem. ‘Als je komt, spreek het in op mijn voicemail.’
Hij lacht schor vlak voor ik ophang. ‘Jij bent gek. Maar goed.’ En hij doet het. Op het moment suprême vullen zijn kreunen mijn voicemail. Rauwe, ongefilterde lust, vastgelegd alsof het een bekentenis is. Dan een verlossende kreun. Een zucht. Ik sluit mijn ogen van genot. Ik bijt op mijn lip, en het idee dat dit blijft bestaan maakt het nog intenser.

Ons gedeelde complot

Eenmaal thuis, speel ik het af voor Saskia. Ze ligt languit op mijn bank, glas wijn in de hand. Eerst denkt ze dat ik een grapje maak. Dan hoort ze de stem. Haar ogen worden zo groot dat ik bang ben dat ze eruit vallen. ‘Mándy! Nee! Dit meen je niet?!’
Ik rol bijna van de bank van het lachen. Zij ook. We komen niet meer bij. ‘Die man… Jezus, die man. Fok zeg! Ik zag hem van de week nog op tv!’ Ze slaat met haar hand op mijn knie, schaterend, bijna proestend in haar wijn. Dan laat ik haar de trapfoto zien. Saskia gilt en gooit een kussen naar me. ‘Je bent ziek. Echt ziek. En ik hou van je.’
Het voelt licht, bevrijdend zelfs. Even geen zorgen. Alleen wij, giechelend om een geheim dat niemand ooit zal geloven. Het is ons gedeelde complot, een verhaal dat nooit de buitenwereld bereikt.

Ik plof achterover, mijn buik nog pijnlijk van het lachen. Saskia ligt half dubbel, tranen in haar ogen. Voor een moment voelt het alsof de wereld ons met rust laat. Alsof alles simpel is: wijn, roddels en een geheim dat we koesteren.

‘Patatje halen?’ vraagt ze. Ik knik. En buiten op straat, als ik de schaduw zie die blijft hangen, herinner ik me weer mijn beklemmende gevoel van die ochtend. Eerst denk ik dat het mijn buurman Rens is. Misschien een spelend kind. Dan hoor ik voetstappen. We zien hem tegelijk. Het is diezelfde jongen als bij de supermarkt en later op de fiets. Opnieuw zijn blik strak op Saskia. Mijn hartslag slaat over.
Saskia’s adem gaat hoog, gejaagd. Ik voel de lucht om ons heen kouder worden. Nu stapt hij naar voren, recht op ons af. Zijn ogen priemen in de hare.
‘Wat wil je van me?’ vraagt Saskia, haar stem dun.
Hij slikt, kijkt haar recht aan. ‘Ik ben Toms zoon.’

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.