‘Ik heb twee relaties, maar mijn familie weet van niks’

Evy: “‘Trek iets roods aan.’ Met die woorden nodigde Jacob me uit voor niet alleen het kerstdiner maar ook de eerste ontmoeting met zijn familie. En ook: ‘Ze vinden het zó leuk je eindelijk te ontmoeten, en dan ook nog op hun favoriete dag van het jaar.’ Hij keek er zelf ook heel erg naar uit, zag ik aan zijn gezicht. Kerst is in zijn familie een enorm ding en hoe leuk was het dat ze uitgerekend dan de vrouw gaan ontmoeten over wie hij zijn ouders en zus al heeft verteld. Ik wist alleen echt niet wat ik moest zeggen, ook al had ik kunnen weten dat dit moment zou komen. Ik denk dat ik hem vooral heb aangekeken en iets heb gehakkeld van: rood is niet echt mijn kleur. Sindsdien, nu drie weken geleden, ben ik er niet op teruggekomen, ook niet omdat Jacob vroeg of hij voor mijn familie dan goed was als we daar tweede kerstdag zouden komen. Alleen weet mijn familie niet van zijn bestaan af en verwachten zij, terecht, dat ik aan de kersttafel zal zitten met Patrick, mijn vriend sinds acht jaar. Soms denk ik zelf ook: hoe kon dit zo uit de hand lopen? En dan weet ik dat ik het hoogstpersoonlijk hiernaar heb gemaakt.”

Grote schommelingen

“Ik ben helaas niet gezegend met het meest stabiele karakter op aarde. Van jongs af aan heb ik te maken met grote schommelingen in mijn gedachten en emoties, waar ik maar weinig grip op heb. Ik kan in een mum van tijd van supergelukkig naar diep ongelukkig gaan, van plannen maken tot me volledig terugtrekken. Dat maakt me niet de makkelijkste om mee te leven en voor mezelf is het ook verwarrend. Niet zo lang geleden heb ik de diagnose ADHD gekregen en dat verklaart wel het een en ander. Ik kan me met volle overtuiging en al mijn enthousiasme in een avontuur storten om er vervolgens drie weken later helemaal genoeg van te hebben. Het aantal websites dat ik heb gebouwd omdat ik weer eens het million dollar-idee had voor een platform of webshop is niet meer te tellen en ik heb ook een indrukwekkende la vol vrijwel ongebruikte sportkleding: van padel tot paardrijden, spinning of crossfit, ik heb de outfit omdat ik na één les zo overtuigd was dat dít mijn hobby zou worden. Om er na drie lessen dan weer mee op te houden. Je zou kunnen zeggen dat het een klein wonder is dat ik al acht jaar een relatie met Patrick heb en niet na een week op hem uitgekeken was. Maar dit is dus waar de schoen wringt. Misschien ís mijn relatie met Patrick wel helemaal geen relatie meer en ben ik in mijn hoofd allang verder gegaan. Alleen durf ik hem ook niet los te laten en dat heeft te maken met mijn enorme onzekerheid.

Schommelend

Zo schommelend als mijn emoties zijn, zo schommelend is ook mijn gewicht geweest. Op mijn zwaarst woog ik ruim 130 kilo, daarna liet ik een maagband plaatsen en viel ik tientallen kilo’s af. Tegenwoordig zit ik ergens rond de zestig kilo. Maar die onzekerheid over mijn lichaam en mezelf – die is nooit echt weggegaan. Als ik Patrick was, had ik mezelf allang verlaten bij die 130 kilo. Het gaat niet om uiterlijk, dat weet ik wel, maar ik was toen sowieso op mijn slechtst. Ongelukkig, vaak boos of humeurig, veel klagen maar er niets aan doen. En ondanks dat alles, is Patrick toen gebleven. Dat voelde veilig. De stabiliteit die je in mijn karakter niet gaat vinden, heb ik in hem gezocht. En daardoor ben ik blind geweest voor allerlei rode vlaggen.”

Vage antwoorden

“Want eerlijk gezegd leven Patrick en ik meer naast elkaar dan met elkaar. Hij werkt in de bouw, is vaak weg, neemt zijn telefoon zelden op. Als ik vraag waar hij is, krijg ik vage antwoorden. ’s Avonds gaat hij vaak nog even ‘naar een maat’. Ik kan wel zeggen dat hij altijd bij me zal blijven en dat dat voor mij zo veilig voelt, maar feitelijk is hij helemaal niet bij me. Er was een tijd dat Patrick en ik samen droomden over een toekomst: een huis kopen, kinderen krijgen, mooie reizen maken. Nu praten we over praktische zaken: de hypotheek, klusjes, dat de kliko aan de weg moet. Hij vraagt me niet hoe ik me voel, andersom doe ik dat ook niet. We zijn onverschillig ten opzichte van elkaar. Ik mis aandacht, passie, gezien worden – hij misschien ook, dat weet ik niet, want zelfs daar praten we niet over. Ook omdat we elkaar dus weinig zien, als we twee keer per week samen eten is het veel. Soms denk ik: misschien gaat hij vreemd. Vriendinnen zeggen dat ook, die weten het zelfs wel zeker. Ik twijfel, maar zelfs als het zo is, kan ik hem dat moeilijk kwalijk nemen. Want ik doe precies hetzelfde.”

Vreselijk verliefd

“Ik ben er niet trots op, maar sinds drie maanden ben ik vreselijk verliefd. Op Jacob, een collega. We zaten samen in een projectteam en vanaf het eerste moment viel het mij op hoe anders hij was dan andere mannen: open, warm, oprecht geïnteresseerd. Geen macho, geen stoerdoenerij, maar iemand die oprecht naar me lachte, die vroeg hoe mijn dag was en dan ook echt naar het antwoord luisterde.

Tijdens een borrel bleven we toevallig wat langer hangen. Hij vroeg dingen over mijn jeugd, over mijn dromen, en ik merkte dat ik helemaal loskwam. Ik vertelde hem dingen die ik eigenlijk nooit vertel. Hoe lastig ik vind dat mijn ouders zo pusherig waren, dat het bij ons thuis altijd draaide om wat je bereikte, niet om hoe je je voelde. Jacob vroeg door en leek het echt te begrijpen. Hij liet me ook lachen met zijn verhalen over mislukte dates. Met een heel licht en blij gevoel ging ik die avond naar huis en toen appte hij ook nog: Wat een fijne avond was dit, ik hoor je lach nog in mijn oren.“

Vol energie

“Ik las zijn berichtje de hele tijd opnieuw en voelde me zoals ik me al heel lang niet had gevoeld. Zo vol energie en alsof ik de hele wereld aankon. En tegelijkertijd wist ik: dit is gevaarlijk. Ik heb een relatie. Maar dat was alleen maar mijn verstand, want mijn emoties waren allang richting Jacob gegaan. In de weken daarna maakten Jacob en ik vaak een praatje, haalden veel meer koffie dan nodig om elkaar zogenaamd toevallig bij de automaat te treffen en gingen ook een keertje lunchen samen. Toen hij daarbij per ongeluk mijn hand aanraakte, leek het wel alsof ik in de fik stond. Mijn verstand was al opgehouden me te vertellen dat dit niet oké was, ik ging helemaal op in mijn verliefdheid. En vertelde niets over Patrick. Ik heb nooit letterlijk gezegd dat ik single was, maar heb ook niet gezegd dat ik dat niet was. En dat is natuurlijk heel erg fout, dat weet ik. En ik weet ook waarom ik het deed. Ik had in mijn hoofd al besloten: dit is het einde van mijn relatie. Zoals het met Jacob is, zou het moeten zijn. Het is tijd voor mij en Patrick om elk een eigen weg te gaan. Alleen heb ik dat, maanden later, nog steeds niet uitgevoerd en weet Patrick dus van niets.”

De tijd dringt

“Voor zover dat nog niet zo was, begint de tijd nu nog eens extra te dringen, door dat gedoe met de kerstdagen. Patrick is daar nooit mee bezig en hoort wel van mij wanneer we bij mijn familie worden verwacht. Zijn eigen familie spreekt hij niet, dus daarmee hoeven we in de planning geen rekening te houden. Maar Jacob wil antwoord en ik kan natuurlijk niet zomaar een van de twee kerstdagen verdwijnen thuis. Ik heb al bedacht dat ik misschien tegen Patrick kan zeggen dat ik dan met een vriendin naar de sauna ben, hij zou dat best geloven. Maar dan stel ik weer uit wat toch een keer moet gebeuren. Ik moet mijn zekerheid loslaten en eerlijk zijn tegen Patrick. Wat ik doe, is egoïstisch, Patrick heeft recht op de waarheid. En Jacob ook. En ja, het zou kunnen dat het tussen mij en Jacob niet blijkt te werken en dan ben ik alleen. Die angst moet ik onder ogen zien en accepteren. En terwijl dit zo ferm zeg, voel ik de angst alweer opkomen. Wat als Jacob erachter komt hoe ik ben, met al mijn gekke dingen, mijn schommelingen? Wat als hij afhaakt omdat hij hier niet mee kan leven? Dat zijn vragen die me ’s nachts uit mijn slaap houden. Eigenlijk komt het neer op zelfvertrouwen. Wat als Jacob erachter komt dat ik gewoon niet leuk genoeg voor hem ben?”

Hoogspanning

“Er zijn momenten dat ik mezelf haat om wat ik doe. Als Patrick iets liefs zegt – zeldzaam, maar het gebeurt – voel ik me een bedrieger. Als Jacob me vasthoudt, voel ik me schuldig. Het is alsof ik mezelf in tweeën heb gesplitst. Ik leef onder hoogspanning en verlies mijn telefoon geen moment uit het oog als ik bij Patrick in de buurt ben. Ik heb inmiddels een bizarre hoeveelheid smoezen gebruikt naar allebei. Jacob zou het liefst hebben dat ik meerdere nachten per week bij hem slaap, dus heb ik een kat verzonnen die verzorging nodig heeft waardoor ik naar huis moet. Hij wil ook best bij mij komen, maar dat is nog maar twee keer gebeurd omdat Patrick een klus had waarvoor hij ver weg in een hotel zat. De zogenaamde kat was ineens een buitenkat, gelukkig vroeg Jacob niet waarom het beest geen kattenbak of mandje heeft. Ik ben behoorlijk creatief, ik denk dat ik nog heel lang onzinverhalen kan blijven verzinnen.”

Deadline

“Misschien is het maar goed dat kerst me een deadline geeft. Nu moet ik wel doorpakken. En open kaart spelen naar niet alleen Patrick en Jacob, maar ook naar mijn familie. Er is alleen nog wel een nieuw probleem. Ik heb Jacob niets over Patrick verteld, maar als hij straks doodleuk aan de kersttafel zit met mijn familie, is het onvermijdelijk dat ter sprake komt dat ik zo lang een relatie heb gehad die pas net is beëindigd. Dat is mijn nieuwste stressfactor. Soms denk ik echt: alleen ik kan in zo’n onmogelijke situatie terechtkomen. Normale mensen hadden allang het heft in eigen hand genomen. Heel soms sta ik mezelf toe om te denken hoe mijn leven eruit kan zien als ik de rommel heb opgeruimd. Dan heb ik een relatie die me echt blij maakt met een man die me ziet staan. Misschien krijgen we wel een kind. Of een kat, toch nog. Aan dat beeld houd ik me vast. Nu alleen nog even doorpakken.”

Om privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.

Beeld: Getty Images