winterweekend

Lees nu deel 1 van ‘Winterweekend’ van Linda van Rijn

In Vriendin lees je de komende weken een miniserie van Linda van Rijn, een van Nederlands succesvolste thrillerschrijfsters. Deze week deel 1 van het spannende verhaal.

Aflevering 1

‘O jongens, wat gezellig!’ De stem van Hanneke Zevenaar klonk als die van een kind op sinterklaasavond. Haar vriendin Dorine van Eemt moest erom lachen. Op tafel stonden twee gourmetstellen klaar en de knapperende open haard, maakte het helemaal af.
‘Ik heb zo’n zin in dit weekend’, zei Dorine, en ze meende het ook. Het vriendenweekend dat ze elk jaar vlak voor kerst met drie stellen doorbrachten in een huisje, was een gekoesterde traditie. Behalve dan dat het dit jaar twee stellen plus Dorine was. Die gedachte veroorzaakte nog steeds een steek van verdriet. Vier maanden al. Vier maanden en zes dagen zonder Oscar. En ze begreep het nog altijd niet.
‘Laten we beginnen’, zei Elze van Eemt, Dorines zus, en ze voegde de daad bij het woord door plaats te nemen. De rest volgde. Hanneke tegenover haar vriend Sjoerd, Dorine aan het hoofd van de tafel. Dan viel het niet zo op, moesten de anderen hebben gedacht. Dat was lief van ze.
‘Mag ik hier plaatsnemen?’ Job, de vriend van Elze, schoof zijn stoel achteruit. Toen hij ging zitten, raakten zijn knieën onder tafel haast die van Dorine. Automatisch deed ze haar benen aan de kant. Dat was het enige nadeel aan dit weekend: Job. Maar na drie jaar begon Dorine de hoop te verliezen dat Elze bij hem weg zou gaan. Haar zus leek – eindelijk – gelukkig te zijn in de liefde. Het maakte haar in elk geval stabiel, dat was ook wat waard. Maar ondertussen kon Dorine die beelden van dat feest niet van haar netvlies krijgen. Job, in een innige omhelzing met een vreemde vrouw. Zijn hand onder haar jurk, haar tong zo ongeveer overal op hem. Dorine had het Elze nooit verteld. Bang om het geluk van haar zus door te prikken. Bang voor de gevolgen daarvan.
‘Op een mooi weekend!’ riep Hanneke en ze hieven hun glazen. Dorine probeerde Jobs blik te vermijden, bleef er juist aan hangen.
‘Ja’, zei hij, zijn ogen aan die van haar vastgeklonken. ‘Op een mooi weekend.’
Dorine slikte moeizaam, maar haar keel was droog. Snel nam een slok wijn, die haar deed hoesten. Toen ze weer was bijgekomen, had Job zijn blik afgewend.
*
Nog voor ze haar ogen opende, kreunde Dorine al van de pijn. De alcohol van gisteren had zich als een bonkende moker vastgezet in haar hoofd. Toen ze uiteindelijk haar ogen opende, zag ze op haar telefoon dat het al half elf was. Het was lang geleden dat ze zo’n gat in de dag had geslapen. Ze herinnerde zich helemaal niet dat ze zoveel had gedronken. Maar nu ze erover nadacht: ze herinnerde zich sowieso niet veel.
Met moeite sleepte ze zich uit bed. Staand bij het aanrecht dronk ze een glas water, en toen nog eentje. In de badkamer vond ze paracetamol in een vakje van haar toilettas. Ze nam er drie tegelijk en stapte onder de hete douche.
Kwam het door Oscar dat ze zich zo had laten gaan met de drank? Ze miste hem, ja. Begreep nog steeds niet dat ze eerst samen een kind zouden krijgen en dat zij toen, van de ene op de andere dag, met lege handen achter was gebleven. Nee, de zwangerschap was niet gepland en Oscar was geschrokken. Maar na een paar dagen was hij aan het idee gewend en wilde hij het ook echt. Precies een week hadden ze geleefd in de overtuiging dat ze ouders zouden worden. Lang genoeg om haar ouders en Elze op de hoogte te brengen. En toen was het mis gegaan.
Dorine was verdrietig geweest om de miskraam. Oscar ook, zei hij. Maar nog eens vijf dagen later moest hij ineens nadenken. Wist hij niet of hij überhaupt kinderen wilde. Of haar. Was hij geschrokken. Vertrok hij.
Gek genoeg voelde het voor Dorine soms nog steeds alsof het over iemand anders ging.
Ze zette de douche uit en droogde zich af. De spiegel was beslagen. Ze maakte een klein rondje droog, net genoeg om haar lenzen in te doen. Make-up liet ze maar even zitten. Ze draaide met haar schouders. Haar lichaam voelde stram en deed pijn.
Op haar kamer schoot ze in een zachte broek en een sweatshirt. De paracetamol begon te werken. In de keuken maakte ze koffie. Alleen al van de geur knapte ze op.
‘Waar is iedereen?’ vroeg ze aan Hanneke, die aan tafel zat te lezen.
‘Elze en Job zijn wandelen, Sjoerd is boodschappen doen. Ja, lekker.’ Dat laatste was bedoeld als antwoord op Dorines vragende gezicht en het Nespresso-cupje dat ze omhoog hield. Even later ging Dorine met twee dampende koppen aan tafel zitten.
‘Dank je’, zei Hanneke en ze keek vluchtig op. Eigenlijk had ze haar blik alweer op haar boek gericht, toen ze toch weer naar Dorine keek. ‘Wat heb je hier?’ Hanneke leunde voorover en bestudeerde Dorines hals. Automatisch week Dorine achteruit. Ze legde haar hand net boven haar borstbeen.
‘Wat is er?’
‘Je hebt hier iets. Kom eens.’ Hanneke schoof haar krant aan de kant. ‘Het lijkt wel… een blauwe plek?’

Linda van Rijn

Linda van Rijn is een van Nederlands meest succesvolle thrillerschrijfsters. Al haar boeken komen standaard hoog binnen in de Bestseller 60. Haar nieuwste thriller Familiediner, een speciale uitgave voor de feestdagen, ligt nu in de winkel.