Ellen leeft nog dankzij reanimatie door een voorbijganger

“Op zaterdag 15 maart had ik een gezellige dag gehad. Omdat Leroy en ik zouden gaan trouwen, was ik blijkbaar met mijn dochter, haar beste vriendin en haar moeder bruidsmeisjesjurken gaan passen. We schijnen nog samen geluncht te hebben, daarna is Yara naar een vriendin gegaan, en ik naar ons chalet. Op de dagen dat mijn man Leroy en ik vrij zijn, gaan wij altijd naar dit chalet, en neemt ons personeel de zorg van de gezinshuiskinderen op zich. Samen met mijn partner Leroy run ik namelijk een gezinshuis: samen hebben we dochter Yara (7), daarnaast hebben we nog vijf kinderen voor wie we zorgen. Dit zijn kinderen uit twee verschillende gezinnen, en dus broertjes en zusjes van elkaar. Leroy en ik kennen elkaar van het werk, we werkten samen op verschillende groepen met jongeren die niet meer bij hun biologische ouders kunnen wonen. Op zo’n groep werk je in een team, en zijn er veel wisselingen van personeel. Voor sommige jongeren was dat niet prettig. We zeiden toen tegen elkaar: voor de kinderen voor wie deze manier van wonen niet ideaal is, gaan wij het verschil maken.

En dat hebben we gedaan. Precies tien jaar geleden hebben we ons werk in huis gehaald, en zijn we een gezinshuis gestart. Doordat we allebei al jaren in de zorg werkten, wisten we precies wat ons te wachten stond. We kozen bewust eerst voor de gezinshuiskinderen, en daarna pas voor een biologisch kind. Bij gezinshuiskinderen sla je de zwangerschap over, dus namen wij negen maanden de tijd om elkaar goed te leren kennen. De kinderen die bij ons wonen zijn onveilig gehecht en hebben gedwongen uithuisplaatsingen meegemaakt. Het zijn geweldige kinderen, maar ze kampen wel met trauma’s en gedragsproblematiek. Ondanks deze complexiteit, is dit voor ons de mooiste manier van leven.”

Ik zakte ineens in elkaar

“Op die bewuste zaterdagmiddag ben ik vervolgens in de buurt van ons chalet in mijn eentje gaan wandelen. Terwijl ik buiten liep, belde ik mijn oom. Op dat moment ben ik onwel geworden, en in elkaar gezakt. Ineens lag ik op de grond, op een onverharde weg.

Hoewel er die dag geen enkele aanwijzing was dat het niet goed met me ging, is mijn hart gaan ventrikelfibrilleren, dit is een ernstige hartritmestoornis. De oom die ik aan het bellen was hoorde mij niet meer terugpraten, maar wist niet wat er aan de hand was. Er kwam een man aanlopen, die direct 112 belde toen hij mij zag liggen. Daarna is er nog een motorrijder gestopt en kwam mijn redder Jolijn met haar vader en partner aanrijden. Op dat moment blies ik mijn laatste adem uit. De 112-centralist aan de telefoon vertelde de voorbijganger dat de reanimatie onmiddellijk gestart moest worden.

Jolijn heeft geen seconde getwijfeld, en begon met mond-op-mondbeademing. Ze heeft dit afgewisseld met haar vader, en ze zijn pas gestopt toen er hulp arriveerde. Die waren er vrij snel, maar voor Jolijns gevoel duurde het heel lang. De politie nam het reanimeren toen over, en de ambulanceverpleegkundige bereidde alles voor om mij met de AED te reanimeren. Ze hebben met een AED drie keer een shock gegeven, om mijn hart weer te laten kloppen. In comateuze toestand ben ik de ambulance ingegaan. Het groepje onbekende mensen bleef verslagen achter op de plek waar ik mijn hartstilstand kreeg, ze hadden geen idee wie ik was en hoe het met mij zou aflopen.”

Kunstmatige coma

“Mijn telefoon was nog steeds in contact met mijn oom, die hoorde dat er iets ernstigs aan de hand was, maar niet wist wat. Hij belde mijn moeder en zij belde Leroy, om te vragen of hij wist waar ik was. Mijn man belde mij en kreeg de ambulanceverpleegkundige aan de lijn, die hem vertelde: ‘We zijn uw vrouw aan het reanimeren, u moet nu naar het ziekenhuis komen.’ Zijn grootste nachtmerrie werd op dat moment werkelijkheid.

Op de IC werd ik in coma gehouden, zodat ik kon herstellen van de klap. Voor mijn dierbaren was dat verschrikkelijk om te zien. De artsen vertelden mijn familie dat de reanimatie was geslaagd, maar dat ik wel even dood ben geweest. Toen ze me na 24 uur wakker maakten, was ik te onrustig, en ben ik weer in coma gebracht. Deze hele situatie is voor mijn familie en geliefden angstaanjagender geweest dan voor mij.

Na 48 uur ontwaakte ik rustig uit de kunstmatige coma. Na onderzoeken bleek dat er sprake was van hersenactiviteit. Die 48 uur lang hebben mijn dierbaren doodsangsten uitgestaan. Hoe zou ik ontwaken? Zouden ze de oude Ellen nog terugzien? Het was allemaal onzeker. Dat er geen hersenschade is ontstaan, komt door het snelle handelen van Jolijn. Als zij niet direct was gestart met de mond-op-mondbeademing, dan was ik langer in de ‘doodstoestand’ geweest. Toen ik uit de coma ontwaakte, voelde ik me sterk. Ik heb toen gezegd: ‘ik heb het licht niet gezien, dus het was nog niet mijn tijd.’ Ik wist niet dat ik een bijna-doodervaring had gehad, toen ik ontwaakte. Ik ben nog steeds verbaasd over mijn eigen uitspraak, die me tot op de dag van vandaag kracht geeft.”

‘Papa, het komt goed met mama’

“Als ik mijn hartstilstand niet had overleefd, had dat het einde betekent voor ons gezinshuis. Een vreselijk idee voor de kinderen. In de periode dat ik in het ziekenhuis lag heeft het personeel de zorg voor de kindjes overgenomen. Onze gezinshuiskinderen hebben in. Die dagen veel veerkracht laten zien. Hoe verdrietig en onzeker de situatie ook was, ze konden dit aan. Ook onze dochter Yara heeft altijd hoop gehouden. In het ziekenhuis had ze de hand van mijn man vast en zei ze: ‘Papa, het komt goed met mama.’

Ik ben de medewerkers van de politie dankbaar dat ze nummers hebben uitgewisseld met de burgers die mijn leven gered hebben. Toen ik ruim een week in het ziekenhuis lag en mijn bewustzijn langzaam terugkreeg, heb ik Jolijn persoonlijk geappt. Blijkbaar was dat al de tweede keer dat ik haar geappt, maar door de tijdelijke schade aan mijn kortetermijngeheugen wist ik dat niet meer. Gelukkig kon ze er om lachen. Het is voor alle betrokkenen op straat heftig geweest. Ze troffen me bewusteloos aan, verleenden hulp, maar toen de ambulance wegreed, wisten zij niet hoe het af zou lopen.”

Redders

“Later, toen ik weer thuis was, heb ik mijn redders ontmoet. Jolijn herkende me in eerste instantie niet, toen ik op straat lag had ik er heel anders uitgezien. Het was een opluchting voor ze om mij in levenden lijve te zien. Ik kon ze persoonlijk bedanken en geruststellen dat het goed met me ging. Daarnaast was het voor mijn verwerking goed om te horen over wat er allemaal gebeurd was.

Jolijn vertelde me dat ze met haar partner en vader aan het klussen was, ze waren zwart zand aan het afvoeren met een aanhanger. Ze zei tegen me: als ik niet had gereden, hadden we je niet gevonden, want mijn vader neemt altijd een andere route. Ze heeft me verteld hoe ze door de 112-centralist telefonisch werd begeleid de reanimatie te beginnen, hoe ze het spuug van mijn mond weghaalde met mijn sjaal, en de beademing startte. Ze had zichzelf verbaasd dat ze het had gedurfd en gedaan. Dat er geen bekenden van mij bij waren, was fijn geweest. Hierdoor was er rust en ging het vlot en gemoedelijk, zonder paniek of angst van bezorgde omstanders.”

Nu ben ik hartpatiënt

“Na achttien dagen verliet ik als hartpatiënt het ziekenhuis. Doordat ik zelf niets heb meegekregen van het hele gebeuren en de periode in het ziekenhuis een rollercoaster was, begon ik thuis pas te verwerken wat er was gebeurd. Ik voelde pijn op mijn borst, wat normaal schijnt te zijn na een reanimatie. Ik had amper energie, voelde me totaal uitgeput. Achteraf gezien logisch, gezien alle ingrepen die mijn lijf heeft moeten doorstaan. Door mijn lichamelijke gesteldheid werd ik gedwongen rust te nemen, iets wat in een druk gezinsleven met zes kinderen een uitdaging is. Ik heb steun en liefde gekregen van mensen van wie ik het totaal niet verwachtte. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n geliefd persoon zou zijn. Blijkbaar heeft mijn confrontatie met sterfelijkheid veel impact gehad op velen.”

Dat ik hartpatiënt ben, heb ik meteen geaccepteerd. Ik heb nu een ICD, een kastje dat een schok geeft als mijn hart weer overgaat op ventrikelfibrilleren. Via het kastje wordt mijn hartritme volledig geregistreerd. Ik noem de ICD mijn waakhond, en ben blij dat deze techniek bestaat. De ergste uitputting die ik de eerste maanden voelde is gelukkig voorbij, maar ik zit nog niet op het energielevel dat ik voor mijn hartstilstand had, en dat geeft ook niet. Ik realiseer me nu meer dan ooit dat het leven eindig is. En daarom schiet ik op sommige momenten ineens vol. Dan ben ik aan het winkelen met mijn moeder en dochter en ben ik blij dat ik zo’n moment mag meemaken. Van tevoren kun je niet bedenken dat zoiets ingrijpends als een hartstilstand ook positieve gevolgen kan hebben. Er is in het gezinshuis zelfs een kindje dat me is gaan knuffelen. Dat deed ze daarvoor niet, en dat betekent zoveel voor haar, maar ook voor mij.”

‘Ik ging dood en mocht terugkomen’

“Het is alsof ik ben gereïncarneerd in mijn eigen leven. Normaal gesproken ga je dood en is het eindig, ik ging dood en mocht weer terugkomen. Ik was ook nog niet klaar met mijn leven op aarde, en mag gelukkig blijven zorgen voor onze lieve gezinshuiskinderen, en hen helpen dit leven wat draaglijker te maken. Ik kan tegenwoordig intens genieten van kleine dingen: de geur van schoon beddengoed en fluitende vogels in de tuin. Ik vind mijn eigen gehaktballen dubbel zo lekker als vroeger! In september ben ik getrouwd met Leroy. We zijn met al onze geliefde vrienden en familie naar Spanje gevlogen en hebben elkaar het jawoord gegeven op onze lievelingsplek. Het was een droom die uitkwam, en ik besef meer dan ooit hoe waardevol een bijzonder mijn leven is.”

Meer lezen over het vrouwenhart

Wereldwijd is de sterfte als gevolg van hart- en vaatziekten bij vrouwen nog steeds doodsoorzaak nummer één. Deze hartproblemen kunnen grotendeels worden voorkomen door een gezonde leefstijl en door inzicht te krijgen in je risicofactoren. Cardioloog en gezondheidswetenschapper dr. Janneke Wittekoek heeft in het boek Vrouwenhart uitleg over alle belangrijke man/vrouw-verschillen en geeft zij talloze tips en adviezen voor de juiste weg naar een betere hartgezondheid, toegankelijke uitleg over je hart, wat er mis kan gaan en hoe je dat herkent.

21,99 bij Bol.com

Tekst: Hannah König
Foto: Amaury Miller
Visagie: Astrid Timmer