Vriendin 5: Mariska (29) zorgt voor haar zieke moeder

2 februari 2016

‘Ik ben zo blij dat ik dit nog voor mijn moeder kan doen.’

‘Ik ben zo blij dat ik dit nog voor mijn moeder kan doen.’

Als puber wilde Mariska zo min mogelijk te maken hebben met haar moeder. Ook later had ze weinig contact met haar. Tot de gezondheid van haar moeder achteruitging en Mariska besefte dat ze haar niet kwijt wil. “Wat ik vroeger zo gemist heb, halen we nu in.”

"Als puber had ik een slechte band met mijn moeder. Mijn ouders scheidden toen ik zeven was en samen met mijn broer, die tien jaar ouder is, bleef ik bij mijn moeder wonen. Het contact met mijn vader verwaterde, maar bij mijn moeder hadden we het goed. Ze zorgde heel goed voor ons, maar wel voornamelijk op praktisch gebied. Emotioneel ging het wat stroever, want mijn moeder had van huis uit niet geleerd over gevoelens te praten. Dat deed ze ook niet met ons. Op de basisschool was alles nog redelijk normaal, maar toen ik in de puberteit kwam, begonnen de ruzies. Mijn moeder en ik hadden ruzie over van alles en nog wat, zelfs door de onbelangrijkste dingen kon het al ontsporen. Als ik meiden hoorde zeggen dat hun moeder hun beste vriendin was, vond ik dat onbegrijpelijk. Bij mij was dat absoluut niet het geval. En dat kwam niet alleen door mijn moeder hoor, ik was echt niet makkelijk. Zo liet ik op m’n zestiende een tatoeage zetten toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, terwijl ik wist dat ze dat echt niet wilde. Ik was opstandig en het werd steeds ongezelliger. We konden nergens over praten. Op school ging het wel goed. Omdat ik thuis zo lastig was, had mijn moeder eens een gesprek met leerkrachten aangevraagd. Ze stonden perplex toen ze hoorden dat ik tegendraads was: zo kenden ze mij helemaal niet. Het probleem lag echt bij mijn moeder en mij. Het boterde gewoon niet tussen ons.”

Buitengesloten
“Ik weet niet beter dan dat mijn moeder ziek is. Ze had al diabetes en doordat ze zwangerschapsvergiftiging kreeg toen ze zwanger was van mij, werd ze daarnaast nog nierpatiënt. Hierdoor kon ze weinig, was ze vaak moe en moest ze regelmatig naar het ziekenhuis, voor dialyse. Ik heb nooit serieus gedacht dat ze het mij kwalijk nam dat ze ziek was, maar misschien heeft het wel een rol gespeeld in onze verstandhouding zonder dat ik het doorhad. Zo riep mijn broer regelmatig dat het mijn schuld was dat ze ziek was. Mijn moeder had dat vaak niet door, maar als ze het al een keer hoorde, zei ze er niets over. Ik had het liefst van haar gehoord dat dat helemaal niet waar was.

Lees het hele verhaal in Vriendin 5.

Zorg jij net als Mariska voor een ziek familielid? Deel je verhaal op ons forum.