Vriendin 46: Sharon had kanker tijdens haar zwangerschap
10 november 2015
‘Dankzij mijn baby werd mijn ziekte op tijd ontdekt’
‘Dankzij mijn baby werd mijn ziekte op tijd ontdekt’
Sharon (26) had al jaren last van haar lymfeklieren, maar zocht er niets achter. Toen ze zwanger was, bleek het een vorm van lymfeklierkanker te zijn. Na een heftige zwangerschap heeft ze nu samen met haar man Rob (31) een zoontje, Luca (1). “Elke beweging van de baby was een teken dat hij de strijd tegen de ziekte samen met mij leverde.”
Sharon: “‘Leuk dat er een kleintje in je buik groeit, hè?’ vroeg de verpleegkundige in het ziekenhuis. Zij was ook zwanger en twee maanden verder dan ik. Als toekomstige moeders onder elkaar spraken we over de kwaaltjes en mooie momenten. Toen zei ze ineens: ‘Ik ga je aan je eerste chemo leggen.’ Weg was mijn roze wolk, ik stond meteen met beide benen op de grond. Ik was zwanger en had kanker. Het ultieme geluksgevoel omdat ik moeder zou worden, werd steeds afgewisseld met pijn en verdriet. Toch heb ik vanaf het moment van de diagnose gedacht: ik ga deze ziekte overwinnen. Mijn baby verdient het om geboren te worden, dus ik ga voor ons tweetjes vechten.”
In paniek
“Vorig jaar januari, toen mijn man Rob en ik vier jaar samen waren, bleek ik zwanger te zijn. We konden ons geluk niet op. Toch kon ik er niet optimaal van genieten. Ik voelde dat er iets aankwam dat alles op scherp zou zetten. Een onderbuikgevoel. Ik was al maanden moe en benauwd. De lymfeklieren in mijn nek en onder mijn sleutelbeen waren opgezwollen sinds ik in 2012 acute pfeiffer had, en slonken maar niet. Ze groeiden juist. Maar ik ben geen type dat snel naar een dokter rent. Het was vast de nasleep van de pfeiffer, net als de vermoeidheid, want volgens de huisarts kon dat wel langer dan een jaar aanhouden. Maar toen ik zwanger was, begon ik me zorgen te maken. Nu ging het niet meer alleen om mij, maar was ik ook verantwoordelijk voor mijn ongeboren baby. De kno-arts kon niets vinden en stuurde me door naar een internist voor een lymfeklierpunctie. Dat maakte me nerveus, want dat doen ze niet zomaar. Terwijl ik thuis wachtte op de uitslag, googelde ik mijn symptomen. Al snel zag ik dat die allemaal overeenkwamen met de ziekte van Hodgkin. Ik raakte in paniek. Dit mocht niet gebeuren terwijl ik zeven weken zwanger was. Maar een paar dagen later bevestigde de oncoloog mijn vermoeden: ik had die vorm van lymfeklierkanker. Ik barstte in huilen uit en klapte dicht. Ik kon alleen maar denken: hoe moet dat met mijn kind? Wat het voor mij betekende, daar dacht ik niet aan.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 46 van deze week of praat mee op het forum.
