Suzannes broertje stapte op 18-jarige leeftijd uit het leven

14 juni 2023

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Suzanne over haar broertje Jason die vorig jaar op 18-jarige leeftijd zijn leven beëindigde.

Suzanne: “Mijn broertje Jason was een lieve, zorgzame en stille jongen. We scheelden twintig jaar met elkaar, maar waren beste vrienden. Onze moeder ontmoette Jasons vader toen ik al volwassen was. Toen ze vertelden dat ze samen een kindje kregen, was ik heel erg blij. Ik was zolang enig kind geweest, het leek me geweldig om een broertje of zusje te hebben.
Op het moment dat Jason geboren werd, was ik dus door het dolle heen. Ik woonde in die periode nog thuis en zag Jason in zijn eerste zeven jaar van dichtbij groter worden. We waren gek op elkaar. Nadat ik op mijn 27e uit huis ging, spraken we regelmatig af. Dan bleef Jason een weekend bij mij slapen en hielden we gezellige pyjamaparty’s.”

Op zichzelf

“Jason was autistisch, hoogbegaafd en hooggevoelig. Hierdoor was hij erg op zichzelf. Hij vond het leuk om bij mij te zijn, maar wel op een zekere hoogte. Aan knuffelen had hij meestal niet zo’n behoefte. Ook sprak hij nooit over wat er door hem heen ging of wat hij meemaakte op school of met vrienden. In plaats daarvan maakte hij liever anderen aan het lachen. Iets wat hem bij mij vaak lukte. Ik kon zo genieten als ik samen met hem was. Naarmate hij ouder werd, vonden we het heerlijk om samen ergens sushi of Indonesisch te eten.”

Afscheidsbriefjes

“Ook met mijn zoontje Noah (6) kon hij het goed vinden. Jason was erg zuinig op zijn spullen en wilde liever niet dat er iemand in zijn kamer kwam, maar voor Noah maakte hij altijd een uitzondering. Toch moest mijn moeder ook weleens in zijn kamer zijn, als ze de was opruimde bijvoorbeeld.
En op een dag, nu ruim een jaar geleden, vond ze op zijn bureau verschillende briefjes van Jason. Ze las er een paar en schrok ontzettend van de inhoud. Het was duidelijk dat Jason met de brieven afscheid van ons wilde nemen. Er stond veel sorry in en dat baarde mijn moeder zorgen.”

Hulp nodig

“Er met Jason over praten, durfde ze niet. Ze was, net als Jason, geen prater en had geen idee hoe ze zoiets moest aanpakken. Bovendien wilde ze hem niet voor het hoofd stoten. Want wat als hij dichtklapte en helemaal nooit meer iets tegen mijn moeder zei? Met moeite had hij een aantal weken daarvoor aan haar verteld dat zijn relatie na een half jaar over was gegaan. We wisten toen nog maar net dat hij een relatie had.
Doordat hij samen met zijn ex-vriendin dezelfde opleiding deed, zag hij haar nog elke dag. En daar had Jason het erg moeilijk mee, want hij wilde niet dat het over was tussen hen.
Of zijn afscheidsbriefjes iets met zijn relatiebreuk te maken hadden, wisten we niet. Wel waren mijn moeder, stiefvader, mijn man Luuk en ik het erover eens dat Jason hulp nodig had. Zijn ouders spoorden hem aan om met de huisarts te praten en ik appte hem dat ik heel veel van hem hield en dat ik me zorgen om hem maakte. Hij wist niet dat mijn moeder zijn afscheidsbrieven had gezien, dus daar zei ik verder niks over. Ik wilde haar niet verraden. Wel zei ik tegen Jason dat hij altijd met mij kon praten als hij dat wilde. Hij antwoordde dat hij mijn appje lief vond en dat hij dat zeker zou doen als hij daar behoefte aan had.”

Knuffelen

“Een paar weken later was mijn moeder jarig. Ze werd 60 jaar en vierde het in een restaurant. Het was fijn om Jason weer te zien en na het feestje knuffelde hij zowel Luuk als mij twee keer. Dat vond ik toen zo speciaal. Ik zei nog tegen Luuk dat het eindelijk beter met Jason leek te gaan.
Die avond ging mijn moeder thuis nog even bij hem kijken. Hij lag al in bed en had zijn mooiste pyjama aangetrokken. Normaal sliep hij altijd in een pyjama met gaten, maar dit keer niet. Ook had hij zich geschoren en zei hij tegen mijn moeder dat hij zijn favoriete skinny jeans graag wilde laten maken. Die was helemaal afgedragen, maar Jason wilde hem niet wegdoen.
Toen Jason mijn moeder welterusten wenste, zei dat hij tegen haar dat hij van haar hield. Hij knuffelde haar en dat had hij die avond ook al met zijn vader gedaan. Tegen hem had hij gezegd dat ze te weinig geknuffeld hadden, vandaar dat hij daar ineens behoefte aan had.”

Shock

“De volgende ochtend liep mijn moeder naar zijn kamer om hem wakker te maken. Helaas trof ze toen iets aan wat ze nooit had willen zien. Jason had zichzelf van het leven beroofd en ze was totaal in shock. Totaal overstuur belde ze mij. Ik was net als mijn moeder in shock. Luuk en ik gingen meteen naar haar toe en onderweg in de auto kon ik niks meer. Niet huilen, niet praten, niks. Ik geloofde het ook niet, totdat ik bij mijn moeder was.”

Verzorgen

“Op dat moment was er al een politieagent en voordat ik het wist, waren ook de huisarts en een team van forensisch onderzoek er. Ze stelden zelfdoding vast. Mijn moeder en stiefvader waren zo verslagen. Versteend zat ik met hen op de bank, terwijl Luuk alles regelde met de uitvaartondernemers die ook waren gekomen. De forensisch onderzoekers hadden Jason al op zijn bed onder de deken gelegd en tilden hem met Luuk later naar beneden. Daar hebben mijn moeder en ik hem verzorgd. We waren allebei verzorgenden voor ouderen, dus we zijn wel gewend om iemand te wassen en aan te kleden. Maar het is natuurlijk heel anders als je dat bij je overleden broertje en zoon moet doen.”

Hulp voor anderen

“Op Jasons uitvaart kwamen zo’n 90 man. Er waren veel vrienden van hem van de basisschool, middelbare school en zijn opleiding en dat deed ons zo goed. We hadden geen idee dat Jason zoveel vrienden had. Ze waren ook allemaal gek op hem. Iedereen die dat wilde, mocht iets op zijn kist schrijven en we lazen de mooiste berichtjes over hoeveel Jason voor anderen betekend had. Blijkbaar waren er meer mensen die net als Jason worstelden met suïcidale gedachten, maar hij had hen de kracht gegeven om er niet aan toe te geven. Toen ik die berichten las, kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik wist al dat Jason heel speciaal was en dit was voor mij nog een extra bewijs.”

Kracht om verder te gaan

“Na zijn overlijden ging ik door een moeilijke periode. Ik was al bekend met depressies en bevond me na Jasons dood in een zwart gat. Ik vond het heel moeilijk om zonder hem mijn leven weer op te pakken, maar dankzij de mentale steun van Luuk, antidepressiva en therapie vond ik de kracht om verder te gaan. Ook leerde ik meer over mijn gevoelens te praten en dat gaf ik ook weer door aan mijn moeder en stiefvader. Inmiddels praten we dus veel en ook beter met elkaar. Vaak gaan onze gesprekken over Jason en wat hij nog steeds voor ons betekent. Hij was zo’n schat van een jongen.”

Bespreekbaar maken

“De reden dat ik mijn verhaal doe, is dat ik zelfdoding meer bespreekbaar wil maken. Ik vind het heel erg dat Jason hier helemaal alleen doorheen is gegaan. Daarom wil ik tegen anderen zeggen: vertel het alsjeblieft aan iemand als je met suïcidale gedachten rondloopt. Er zijn altijd mensen die je willen helpen, je moet alleen om hulp durven vragen.”

Denk je aan zelfdoding? En wil je erover praten of zoek je hulp? Ga dan naar 113.nl of bel gratis: 0800-0113.

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privébeeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.