Stratenfestival
13 juni 2014
Als moeder ken je je kinderen door en door, en toch kunnen ze je blijven verbazen.
Als moeder ken je je kinderen door en door, en toch kunnen ze je blijven verbazen.
‘Kijk Adriana, The Star Sisters!’
Op zoek naar Rock ’n Roll om op te dansen, vond ik laatst op Youtube de Boogie Woogie medley van het meidentrio uit de jaren tachtig. Adriana luisterde er keer op keer naar. Ik vond dat stiekem wel gezellig.
Adriana herkent de muziek op het stratenfestival. Ik neem een flyer van een wankel, houten tafeltje en zie onder andere The Andrews Sisters staan. Nog verder terug in de tijd!
Na een streetdance uitvoering zijn we al slenterend bij deze show terechtgekomen. Ik til Adriana op mijn schouders. Een in leger gekleed viertal brengt ons zingend en acterend terug naar de 40’s en 50’s met hun ‘SGT. Wilson’s Army show.’ Sergeant Wilson – een oude snoeper – heeft drie ondeugende Amerikaanse meisjes onder zijn commando.
We hebben intussen zitplaatsen. Mijn voet gaat vanzelf mee op het ritme en we klappen vrolijk. Leuk zeg!
‘We’ll be back in 60 minutes.’ Het viertal marcheert het podium af. Adriana is hevig teleurgesteld. Ik beloof haar dat we ook naar de volgende show zullen gaan.
Eerst drinken we thuis een kopje thee.
‘Mag ik ook mee?’ vraagt Nico. Hij zit in zijn gebloemde short onderuit gezakt op de bank.
‘Ik weet niet of jij daar wel van houdt.’
Nico heeft blijkbaar niets te doen en laat zich niet ontmoedigen door mijn waarschuwing.
We zitten op de klapstoeltjes voor het podium. Adriana springt bij voorbaat al vrolijk in het rond.
De stoeltjes raken vol en achter ons staan al veel mensen. Eerder op de middag was het gezellig en ontspannen met Adriana. Nu Nico naast mij zit, voel ik mij beschaamd en ouderwets. Straks vindt hij het niets. Ik zie geen andere jongeren. Wel kinderen met ouders van mijn leeftijd en veel mensen die zo oud zijn, dat ik mijn zitplaats aan één van hen afsta.
Het lijkt er niet op dat Nico zich schaamt dat hij met zijn moeder en kleine zusje naar een show van de 40’s en 50’s gaat.
Daar komen ze aan gemarcheerd! Ik klap ingetogen, Adriana ongeremd.
‘Skills, als je dit kunt!’ Zegt Nico. Hij deint niet mee, maar vindt het wel gezellig.
‘Het is niet echt mijn muziek, maar wel leuk om te zien. Net een oude film’, zegt Nico.
Fijn dat mijn zoon een oprechte mening durft te vormen, zonder zich te generen. Heb ik Nico toch onderschat!
Ik ben weer ontspannen en applaudisseer uitbundig.
