Stefanie: een kunstwerk van Adriana
30 september 2016
Terwijl Stefanie, Dirk en Faith in gesprek zijn, houdt Adriana de telefoon van haar moeder vast. Ze maakt een selfie en een foto van haar knuffelaapje. Later ontdekt Stefanie nog een andere foto. Een waar kunstwerk…
Terwijl Stefanie, Dirk en Faith in gesprek zijn, houdt Adriana de telefoon van haar moeder vast. Ze maakt een selfie en een foto van haar knuffelaapje. Later ontdekt Stefanie nog een andere foto. Een waar kunstwerk…
We nemen plaats op kolossale, grijze, leren stoelen en krijgen koffie aangeboden.
‘Wil jij limonade?’ vraagt de coördinator van het begeleid wonen aan Adriana. Adriana knikt verlegen. Ze zit op haar knietjes op een grote, brede stoel en kleurt een mandala in.
Faith is zenuwachtig. Ze wil zo graag op zichzelf wonen. Het trainhuis waar Faith, als voorbereiding op zelfstandigheid, gewoond heeft, is opgeheven. Faith woonde daar doordeweeks met twee andere cliënten. Zij zijn intussen al op zichzelf gaan wonen. Faith kon niet alleen in het trainhuis blijven en er werden geen andere geschikte bewoners gevonden. Onze dochter moest noodgedwongen terug naar het logeerhuis, waar ze voorheen een paar keer in de week logeerde. Dat voelde voor haar als een stap achteruit.
We nemen Faiths hulpvraag door: Wat heeft ze nodig? Waar heeft ze behoefte aan? Welke vorm begeleiding past bij haar? Adriana vraagt of we naar haar mandala willen kijken. Ze is vrij van school, daarom hebben we haar meegenomen. Ze is al vaak mee geweest naar gesprekken voor haar broer en zussen. Uiteenlopend van gesprekken bij de GGZ en het Schoolmaatschappelijk werk tot de eerste hulp in het ziekenhuis. Soms gingen die gesprekken over problemen, maar meestal over oplossingen of mogelijkheden. Toen Adriana een baby was, voedde ik haar tijdens zo’n gesprek. Nu neemt ze speelgoed of kleurtjes mee.
De mandala is af. Adriana gaat achter Dirk en mij naast de koude verwarming op de grond zitten. Even speelt ze met haar knuffeldiertjes. Dan haalt ze mijn telefoon uit mijn tas.
‘Faith kan goed koken', zeg ik. Onze dochter krijgt er een kleur van. Ze voelt zicht minderwaardig, omdat ze een lichte beperking heeft. Jammer, ze heeft juist zo veel talenten.
‘Eigenlijk heeft iedereen wel een beperking', zeggen Dirk en ik weleens. ‘Een beperking ontstaat pas als jij je beperkt voelt.’
Met de juiste begeleiding en het blijven bevestigen van haar sterke kanten redt Faith zich prima.
‘Klik!’ hoor ik een paar keer achter mij. Adriana heeft de camera van mijn telefoon gevonden. Ik weet niet wat er bij dit soort gesprekken tot Adriana doordringt, maar ze moet onbewust al heel wat meegekregen hebben. Als zij geen hulpverleenster wordt (of juist niet).
Thuis bekijk ik de foto’s die Adriana gemaakt heeft: een selfie, haar knuffelaapje. Dan zie ik een foto waarop ik mijn sandalen en de kolossale leren stoel herken. Wordt Adriana geen hulpverleenster, dan toch zeker kunstfotograaf! ‘Het gesprek’ zou haar eerste kunstwerk kunnen heten.
Foto: Adriana (Het Gesprek)
Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
