Slappe opvoeding
29 november 2013
Volgens Stefanie vinden sommige mensen haar manier van opvoeden slap. Zij noemt het zelf een vrije manier van opvoeden en is blij dat haar moeder haar die heeft meegegeven.
Volgens Stefanie vinden sommige mensen haar manier van opvoeden slap. Zij noemt het zelf een vrije manier van opvoeden en is blij dat haar moeder haar die heeft meegegeven.
Bij het ouder & kind zwemmen is ook een opa met zijn kleinzoon. Hij ravot met de kleuter in het water. ‘Hé opa, sukkel!’ zegt de jongen.
De grootvader trekt een gezicht van ‘nou, nou’ en spettert het kind nat. Ze lachen allebei.
Wat een leuke opa! De jongen is absoluut geen stoorzender tijdens Adriana’s eerste zwemles. Ik vind kleine kinderen sowieso niet gauw hinderlijk. Eerder erger ik mij aan volwassenen die kinderen storend vinden of menen dat ouders hun kinderen moeten aanpakken.
Volgens mij vinden sommige mensen dat ik Adriana slap opvoed. Ik laat veel toe en word niet boos. Ook krijgt Adriana ruimte om frustraties te uiten.
Het voelt goed dat zij zich vrij kan ontwikkelen. Ze krijgt weinig snoep, kijkt geen uren televisie en ik laat niet alles toe, maar ik probeer haar op een leuke manier te sturen.
Ik ben onzeker van aard, maar over de opvoeding van Adriana voel ik mij wel zeker. Ik twijfel wel eens. Vraag mij zelfs af of ons samengestelde gezin vol perikelen goed is voor Adriana. Maar als zij uit mijn borst drinkt, voel ik mij zelfverzekerd, al zijn er mensen die borstvoeding voor peuters afkeuren. Ik moet die mensen zeker niet vertellen dat Adriana bij ons in bed slaapt!
Als ik een vergelijking tussen Adriana en mijn adoptiekinderen opmerk, raakt mij dat. Is men vergeten dat ik vroeger altijd met de kinderen bezig was en zij aan mij hingen? Weet men hoe vaak ik gesnipperd heb voor een gesprek met een leraar of hulpverlener? Word ik bekritiseerd of beeldt mijn adoptiemoederhart zich dat in? Ik wil het goed doen voor mijn aangenomen kinderen. Dat het niet altijd loopt zoals ik zou willen, geeft mij een schuldgevoel.
Ik voed Adriana niet precies hetzelfde op. Zij is tevens een uniek individu, we zijn een generatie verder en ik ben intussen ook door ontwikkeld. Maar over mijn adoptiekinderen hoorde ik soms ook dat ik ze moest aanpakken.
Over mij is vroeger wel eens gezegd dat ik verwend werd. Ik mocht veel en kreeg nooit straf.
Laatst zei mijn jeugdvriendin: ‘De manier waarop jij Adriana opvoedt, doet mij aan je moeder denken.’ Als ik aan mijn moeder denk, voel ik liefde.
Wie ben ik om over die sukkelige man in het zwembad te oordelen? Zijn kleinzoon denkt later vast liefdevol aan zijn opa terug en liefde is het belangrijkste voor een sterke opvoeding.
