Sannes vriendin bleek een bridezilla: ‘Ceremoniemeester? Nóóít meer!’

Tekst: Redactie Vriendin

14 juli 2025

Tranen in haar ogen had Sanne (35) toen haar vriendin Lisa haar vroeg om ceremoniemeester te zijn. Maar al snel bleek dat ze niet hetzelfde dachten over de taak. “Ik keek op mijn telefoon en zag 36 berichten en vijftien gemiste oproepen.”

Sanne (35): “Sinds kort zit mijn dochter op hockey. Leuk, zou je zeggen – en dat is het ook, voor haar – maar dat betekent dat ik bij de wekelijkse training elke keer een drempel over moet voor ik het terrein van de club op loop. Want op deze club zit ook Bente. De dochter van Lisa, die ik ooit mijn beste vriendin noemde, maar met wie ik nu niet meer praat. Gelukkig is het een grote club en kan ik Lisa uit de weg gaan of doen alsof ik haar niet zie. Maar eigenlijk doet het me ook pijn om haar te zien. Nog maar drie jaar geleden waren we zó close. Nu mijden we elkaar als de pest. En dat allemaal door een bruiloft.
Lisa en ik leerden elkaar kennen toen zij als juf op de school kwam werken waar ik IB’er ben. Het team was relatief oud – de gemiddelde leeftijd lag rond de vijftig – en ik was blij met zo’n leuke, jongere collega. We hadden een goede klik en gingen al snel ook buiten het werk met elkaar om. Een drankje drinken op vrijdagmiddag, samen naar de sauna, met onze kinderen naar de speeltuin, dat soort dingen. Ook onze mannen konden het goed vinden merkten we toen ik Lisa en haar vriend Niels een keer te eten vroeg. Die avond kwam het onderwerp ‘trouwen’ al ter sprake. Lisa wilde wel, dat stak ze niet onder stoelen of banken. Niels zat er maar een beetje bij te lachen, van hem hoefde het volgens mij niet zo nodig. Maar Lisa hield er niet over op en wilde de trouwfoto’s van mij en mijn man Lex zien. Onze bruiloft was heel fijn, maar niet heel fancy. Gewoon met een groepje familie en beste vrienden lekker eten en dansen. Dat was niet hoe zij het in gedachten had, liet Lisa duidelijk merken. We maakten grappen over koetsen en kastelen en een bruidstaart van zes verdiepingen en Niels zei grappig-wanhopig dat ze dan eerst de loterij maar eens moesten winnen.”

Groeiende vriendschap

“De vriendschap tussen Lisa en mij groeide, ook al kreeg zij een andere baan en zagen we elkaar niet meer dagelijks als collega’s. En ik was de eerste die ze belde toen het twee jaar later dan echt zover was: tijdens een weekend weg was Niels op zijn knieën gegaan. Ik gilde het uit, was zó blij voor haar. Ik wist namelijk hoe graag ze dit wilde en hoe erg ze hiernaar had uitgekeken. Over mijn eigen rol bij zo’n feest had ik eigenlijk tot dat moment niet nagedacht, maar twee dagen later kwam dé vraag al. Lisa had een cadeautje gekocht en kwam dat persoonlijk brengen, ging voor de lol op haar knieën en vroeg: ‘Wil jij de ceremoniemeester zijn?’ Zo’n enorme eer kon ik natuurlijk niet afslaan. Natuurlijk wilde ik dat, ik zou er alles aan doen om mijn vriendin – mijn béste vriendin, vond ik toen – de dag van haar leven te bezorgen. We huilden allebei toen ik ja zei en vielen elkaar in de armen, het leek wel een film.”

Voortvarend

“De datum was al snel geprikt: een mooie zomerdag, tien maanden later. Dat moest genoeg zijn om alles te organiseren, vond Lisa. Ze ging voortvarend aan de slag. Niels leek in het hele verhaal al snel geen rol meer te spelen. Dat verbaasde me nu ook weer niet heel erg, Lisa was bij hen de regelaar, Niels vond dat prima. Ze wilde het toch altijd op haar manier. Misschien had ik toen al kunnen weten dat dit een probleem zou worden, maar Lisa en ik dachten vaak hetzelfde over dingen. Alleen waar we níét hetzelfde over dachten, was de rol van ceremoniemeester. Ik zag mezelf als degene die op de dag zelf alles in goede banen zou leiden, naar de wens van Lisa en Niels, en die haar zou ontzorgen zodat ze alleen maar hoefde te genieten. Natuurlijk kon ik haar helpen bij de organisatie van die dag, maar het zwaartepunt van mijn rol lag op de trouwdag. Lisa vond het echter mijn taak om de organisatie van de trouwdag zo’n beetje op me te nemen en te voldoen aan al haar wensen en eisen. En daar ging het mis.
Binnen een week nadat ik ja had gezegd, had ik zestien mogelijke locaties in mijn mail: of ik even wilde informeren of ze nog plek hadden. Ze had ook twee visagisten gevonden die ik moest benaderen, want ze wilde bij allebei een proef make-up doen. Hetzelfde gold voor kappers, maar daar had ze er vier van. We moesten gaan voorproeven bij een cateraar en een bakker voor de taart, ze wilde naar een champagne-importeur om daar het allerbeste uit te zoeken, ze wilde gesprekken met meerdere fotografen die hun portfolio moesten laten zien en o ja, drie bandjes mochten komen voorspelen zodat ze kon kiezen welke ze het beste vond. En dan heb ik het nog niet gehad over kaarten, de trouwauto, sieraden, de jurk, de ringen en ga zo maar door. Overal wilde Lisa gaan proberen, proeven of keuren en ze verwachtte ook dat al die mensen voor haar klaar zouden staan en dat ik dat zou regelen. De naam ‘Niels’ kwam hierbij niet voor. Hij deed niets en leek ook niet betrokken te worden in de besluitvorming.”

Bridezilla

“Ik maakte al snel duidelijk dat dit veel te veel was – zowel voor mij als qua eisen in het algemeen. Maar Lisa was allang veranderd in ‘bridezilla’ en luisterde niet meer. Als ik een bezwaar uitte, raakte ze geïrriteerd en zei dat ze mij niet voor niets deze erebaan had gegeven. Ik ging toch maar proberen om aan al die eisen te voldoen, want ze keek er zo naar uit en ik wilde haar voorpret niet verpesten. Na twee maanden van bellen, smeken, leuren en mee van de ene afspraak na de andere kón ik echter niet meer. ‘Neem je niet wat veel hooi op je vork?’ vroeg mijn man en ik barstte in tranen uit. Hij vond dat ik eerlijk moest zeggen dat het me te veel werd en dat ik bovendien geen weddingplanner was. Ik ben nogal conflictmijdend, maar schraapte al mijn moed bij elkaar en zei tegen Lisa dat ik slechts een beperkt aantal taken op me kon nemen, hoe erg ik haar ook de perfecte dag gunde. Ik had ook nog een gezin en baan. Lisa reageerde beledigd, maar inderdaad, de twee weken daarna hield ze zich rustig. Om vervolgens op volle sterkte terug te komen.”

Dieptepunt

“Het dieptepunt kwam toen mijn moeder een knobbel in haar borst ontdekte en voor controle naar het ziekenhuis moest. Ik ging met haar mee. Ik vertelde het aan Lisa en ze vond het heel erg voor me, al had zíj ook problemen want waarschijnlijk zou een gedeelte van de locatie voor renovatie afgesloten zijn. Het was geen ramp want het kasteel was groot genoeg, maar het ging om het gedeelte waar ze foto’s wilde maken. ‘Joh, daar komen we wel uit’, zei ik, maar ze droeg me op degene van het kasteel te bellen en te zorgen dat het toch mogelijk was om foto’s te maken. En tegelijkertijd moest ik de fotograaf bellen om hem op te dragen alvast langs te gaan en te kijken naar voldoende alternatieve fotoplekken. ‘Kun je zelf niet even bellen?’ vroeg ik. ‘Mijn hoofd staat er nu niet naar.’
‘Ja, hallo,’ was Lisa’s reactie. ‘Jíj bent hier de ceremoniemeester? Hier heb ik jou toch voor?’
Ik voelde me niet opgewassen tegen haar dwingende gedoe en deed dus maar wat ze vroeg. De uitkomst – de renovatie ging door en de fotograaf zou over een paar weken een kijkje nemen – stond haar totaal niet aan en we kregen een discussie, omdat zij vond dat ik haar belangen niet genoeg behartigde.
De week erop ging ik met mijn moeder mee naar het ziekenhuis. Na de onderzoeken was het nu tijd voor een gesprek met de arts. Het was geen goednieuwsgesprek: mijn moeder had inderdaad borstkanker. Dat kwam aan als een klap, ook al was het te behandelen. Na het gesprek keek ik op mijn telefoon. Ik had 36 berichten en ook nog eens vijftien gemiste oproepen, allemaal van Lisa. Hoe het gesprek met de arts was gegaan, kwam in geen van die berichten terug. De echte ramp, volgens Lisa: de cateraar was failliet gegaan. Met nog drie maanden te gaan, moesten we dus op zoek naar een andere partij om het eten te regelen. Vervelend, absoluut, maar niet zo vervelend als het gegeven dat mijn moeder de komende tijd druk zou zijn met een operatie, chemokuren en bestralingen. Maar dát kon Lisa even niet schelen. ‘O ja, naar’, kreeg ze nog net over haar lippen toen ik het zelf uiteindelijk vertelde.
Dat was de druppel. Ik had Lisa’s ware aard leren kennen en besloot dat deze vrouw geen vriendin van mij kon zijn. Ik heb er een nachtje over geslapen en wist het toen het echt. Ik ben naar haar toe gereden en heb, geheel tegen mijn natuur in, geschreeuwd dat niemand me ooit zo respectloos heeft behandeld en dat ik dat nooit, maar dan ook nooit meer van iemand zou accepteren. Dat ze knettergek was om mij zo tegen mij te doen en dat ik niets meer met haar te maken wilde hebben. Lisa keek me met grote ogen aan, Niels stond ernaast en zei ook niets. ‘Wat?’ vroeg ik na mijn uitbarsting. ‘Wat heb je nu nog te zeggen?’ Maar ze zei niets meer. Ik ben weggegaan en ben jankend naar huis gereden, maar ergens voelde dit goed – ik moest mijn grens stellen, en zij was daar al ver overheen gegaan.
Die nacht sliep ik slecht en de volgende dag kreeg ik een bericht van Lisa. In plaats van wat zelfreflectie toe te passen en in te binden, gaf ze me de volle laag: ik was haar vriendschap niet waard, ze had me de belangrijkste rol van haar grote dag gegeven en ik deed daar helemaal niets mee, alles moest om míj draaien, ik gunde het haar niet, ik was gemeen en onbetrouwbaar. Hoe hard die woorden ook waren en hoe veel pijn ze ook deden, ze brachten wel duidelijkheid over dat ik goede beslissing had genomen. Ik heb alleen nog teruggestuurd dat ik bij deze de rol van ceremoniemeester teruggaf en ook niet meer op haar bruiloft wenste te komen. Daarna heb ik haar geblokkeerd. Op Instagram heb ik later de foto’s bekeken. De dag zag er perfect uit, Lisa helemaal in haar rol van bescheiden bruid, overmand door geluk en al die vrienden – ze speelde het perfect. Ik dacht alleen maar: hoe kan iemand zo zijn? En ben daarna met mijn moeder lekker uit eten gegaan om het leven te vieren. Want één ding heb ik geleerd: ik weet nu wie en wat echt belangrijk is.”

Foto: Getty Images
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.