Sam verloor haar beide zoontjes tijdens de zwangerschap

28 maart 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Sam (35) die twee keer achter elkaar tijdens haar zwangerschap afscheid moest nemen van de kindjes in haar buik.

Sam: “Woensdag 2 januari 2019. Dat is één van de dagen die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Ik was op dat moment vijftien weken zwanger van mijn tweede zoontje, Dex. Zijn oudere broer, Luuk, was helaas op 16 mei 2018 na achttien weken zwangerschap levenloos geboren. Omdat hij een ernstige chromosoomafwijking bleek te hebben, kwamen mijn ex-man en ik voor een vreselijke beslissing te staan. Gingen we voor het voldragen van de zwangerschap en een zwaar leven voor ons kind? Of besloten we de zwangerschap bij voorbaat af te breken, zodat alle ellende hem bespaard bleef? Het was de moeilijkste beslissing ooit.”

Niet erfelijk

“Na lang wikken en weken besloten we de zwangerschap van Luuk te beëindigen. Ons kindje werd levenloos geboren en ik was echt kapot van verdriet. Hoewel ik opeens moeder was geworden, had ik geen kindje om voor te zorgen.
Na een tijdje besloten mijn ex en ik er daarom opnieuw voor te gaan. Maar wel voordat we zeker wisten dat de chromosoomafwijking van Luuk niet erfelijk was. Omdat we bij hem een vruchtwaterpunctie hadden gedaan, waren een aantal cellen in het laboratorium op kweek gezet. Daar bleek later uit dat de chromosoomafwijking niet erfelijk was. Er was dus geen verhoogde kans dat ons toekomstige kindje hetzelfde als Luuk zou hebben.”

Veel zorgen

“Vol goede moed gingen we daarom voor een nieuwe zwangerschap. In oktober 2018 ontdekte ik dat ik opnieuw in verwachting was. Ik weet nog hoe snel mijn blijdschap om de positieve zwangerschapstest veranderde in een hele hoop zorgen. Want wat als dit kindje toch net als Luuk een chromosoomafwijking had? En wij weer voor zo’n onmogelijke beslissing kwamen te staan? Mijn angst voor herhaling was ontzettend groot.”

Wachten op de uitslag

“In december deden we ook bij ons tweede kindje een NIPT-test. Bij Luuk was hier de verhoogde kans op zijn chromosoomafwijking uitgekomen (wat leidde tot de vruchtwaterpunctie die het nieuws uiteindelijk bevestigde), dus ik was erg zenuwachtig voor de uitslag. Helaas mislukte de NIPT-test twee keer. Daarom gingen we voor een vlokkentest en begin januari 2019 kregen we de resultaten. Ze waren niet goed.”

Dezelfde chromosoomafwijking

“Tot onze grote verdriet had onze tweede baby net als Luuk dezelfde chromosoomafwijking. Lamgeslagen hoorde ik het aan. Ik snapte er niks van. De afwijking was toch niet erfelijk? Hoe kon het dan dat ons tweede baby het ook had? Het bleek dat ik de drager van het gen was dat de chromosoomafwijking veroorzaakte. De afwijkende vorm die onze jongens hadden, kwam bijna niet voor. Hierdoor was het ook niet opgemerkt tijdens de langdurige kweek van de vruchtwaterpunctie van Luuk. Slechts één procent van de gevallen van de geteste chromosoomafwijkingen is erfelijk en daar vielen ons kinderen helaas onder.”

Weer bevallen

“Wat volgde, was opnieuw een zwaar besluit. Eigenlijk wist ik al direct waar we voor gingen. Bij Luuk hadden we erg goed nagedacht wat wij het beste vonden, dus voor ons tweede kindje maakten we dezelfde beslissing. We gingen de zwangerschap afbreken.
Het was ontzettend verdrietig. Toch was ik deze keer rustiger dan de eerste keer. Misschien omdat ik al een beetje wist wat ik kon verwachten in het ziekenhuis. Mijn bevalling zou worden ingeleid en er zou een heel klein baby’tje worden geboren. Hij zou al helemaal af zijn en tien vingers en tien teentjes hebben, maar helaas zou hij niet meer leven.”

Trots en verdrietig tegelijk

“Op 8 januari 2019 werd onze tweede zoon Dex geboren. Zoals verwacht was hij een ieniemienie baby met alles erop en eraan. Hij woog 70 gram (zijn broer 185 gram) en ik voelde me trots en verdrietig tegelijk. Het is zoiets geks als je vroegtijdig van je kindje bevalt. Je gaat zwanger het ziekenhuis in en komt er zonder kindje weer uit.”

Afscheid

“Net als bij Luuk besloten we om Dex vanuit het ziekenhuis te laten cremeren. De mogelijkheid om hem eerst nog mee naar huis te nemen, is iets wat we hebben besproken, maar dat had niet onze voorkeur.
De dag na Dex’ bevalling (ik moest nog een nachtje blijven) vond er eerst nog een mooie fotoshoot door Stichting Still plaats. Daarna namen we afscheid van hem. En dat was opnieuw ontzettend moeilijk. Zoiets wil je als moeder echt niet meemaken, laat staan twee keer.”

Falen

“De zes maanden na de geboorte en het overlijden van Dex heb ik me heel erg teruggetrokken. Het nieuws dat ik de drager van het gen van de chromosoomafwijkingen was, vond ik heel moeilijk te accepteren. Ik had heel erg het gevoel dat mijn lichaam me in de steek had gelaten. En dat ik faalde als partner omdat ik mijn ex-man geen gezonde kinderen kon geven, hoewel ik ook wel wist dat ik er niks aan kon doen. Daarnaast maakte ik me zorgen over hoe het zou gaan in de toekomst. Wat als we weer voor een kindje wilde gaan en het opnieuw zo zou aflopen?”

Lotgenoten

“Door dit alles kwam ik amper toe aan mijn rouwverwerking om beide jongens. Eigenlijk kwam daar voor mij pas echt ruimte voor toen ik lotgenoten ontmoette en boeken ging lezen over het verlies van een baby. Ik had me zo alleen gevoeld, maar besefte langzaamaan dat ik niet de enige was. Er waren heel veel vrouwen die een of meerdere kindjes hadden verloren. Ik leefde met ze mee en voelde me door hen begrepen.”

Acceptatie

“Door ook met verschillende maatschappelijk werkers en psychologen te praten, leerde ik met mijn grote verliezen om te gaan. Wat mij hierbij ook heeft geholpen, is het doen van familieopstellingen en Body Remembers Trauma Therapie (BRTT) te volgen. (Hierbij leer je om met behulp van lichaamswerk op een natuurlijke manier te ontladen, red.) Al deze dingen zorgden ervoor dat ik het verlies van mijn zoontjes kon accepteren. Ik zeg weleens: ik ben met zonder ze en zo zie ik dat ook. Ze zijn altijd bij mij en ik ben heel dankbaar dat ik hun moeder mag zijn.”

Niet mijn pad

“Inmiddels is het alweer vijf jaar geleden dat ik ook van Dex afscheid moest nemen. Er is in de tussentijd zoveel gebeurd. Zo werk ik niet alleen meer in de hr-branche, maar ook als coach en zijn mijn ex-man en ik uit elkaar gegaan, omdat we niet meer helemaal op één lijn lagen wat betreft onze kinderwens. Na twee rondes met embryoselectie en drie terugplaatsingen kreeg ik nog een miskraam en daarna was het voor mij echt klaar. Ik besefte dat het niet mijn pad was om van levende kinderen moeder te worden. En dat was voor mij oké, maar mijn ex stond daar achteraf toch anders in. Inmiddels is hij vader van nog een kindje en ik gun hem echt het allerbeste.”

Gelukkig

“Zelf heb ik ook weer een relatie. Mijn partner vindt een leven zonder kinderen prima en steunt mij waar hij kan als ik verdrietig ben om Luuk en Dex. Dit is overigens niet elke dag. Het komt vaak in vlagen. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik ondanks hun verlies weer gelukkig ben en dat is iets wat ik vlak na hun overlijden nooit voor mogelijk had gehouden…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Stichting Still

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.