Annette: ‘Mijn dochter van 17 spaart nu al voor botox’

22 april 2024

Roos (17), de dochter van Annette (45), droomt van volle lippen en een gezicht zonder ‘bunny lines’. Annette doet alles om haar op andere gedachten te brengen, maar de invloed van social media is groot. “Die influencers op TikTok voldoen volledig aan het schoonheidsideaal. Haar ideaal. Duidelijk niet het mijne.”

Annette: “Mijn zeventienjarige dochter Roos is een prachtige meid, met een open en stralend gezicht. Geen fotomodel, maar gewoon een normale, knappe, vrolijke, leuke jongedame. Helaas is dat niet het beeld dat ze van zichzelf heeft. Als zij in de spiegel kijkt, is ze ontevreden. Ze ziet te dunne lippen, acnélittekentjes, een dikke rimpel boven haar wenkbrauwen en “bunny-lines” bij haar neus. Allemaal dingen die ze graag wil aanpakken door middel van prikken en fillers bij een cosmetisch arts.
Hoe ik haar ook voorhoud dat ze te jong is voor dit soort behandelingen en dat er niets mis is met haar, ze blijft volhouden dat er dringend iets aan haar uiterlijk veranderd moet worden. Beginnend op maandag 27 mei, precies twee dagen na haar achttiende verjaardag. Dan heeft ze een afspraak ingepland bij een cosmetische kliniek, want dan is ze oud genoeg én heeft ze het benodigde geld bij elkaar gespaard om in ieder geval haar lippen in te laten spuiten, zodat ze eíndelijk net zo vol zijn als die van haar grote voorbeelden Kylie Jenner en Monica Geuze.

Onnodig en onverantwoord

Aan mijn ouder wordende lijf geen polonaise, roep ik zelf altijd. Op mijn vijfenveertigste heb ik heus wel hier en daar wat lach- en fronsrimpels en kraaienpootjes waar ik niet blij mee ben, maar ik heb nooit een spuit of filler in mijn gezicht willen laten zetten. Noch een mes of erger. Mijn overhangende oogleden zou ik volgens mijn zus “met een klein sneetje” stralend strak kunnen laten maken, maar daar begin ik niet aan. Ik laat niet snijden in een gezond lichaam.
Als praktijkondersteuner van een huisarts zie ik dagelijks genoeg ellende voorbijkomen op medisch gebied. Ziektes, beperkingen, noem het maar op. Ook merken wij als assistentes van dichtbij hoe de zorg wordt overbelast. Dan vind ik het ethisch niet verantwoord om mezelf cosmetisch te laten verfraaien: onnodig en onverantwoord. Ik wil niet meegaan in de hype dat het allemaal oke is om overal een spuit of mes in te laten zetten.
Des te pijnlijker is het dan te weten dat mijn bloedeigen dochter er heel anders over denkt. Zij praat al maanden over niets anders dan “baby botox” en kan niet wachten tot ze de leeftijd heeft waarop ze legaal haar lippen kan opspuiten met hyaluronzuur. Niet alleen omdat het dan officieel mag, – in Nederland is het verboden om het te doen als je jonger dan achttien bent – maar ook omdat wij als ouders dan niets meer hebben in te brengen. Ze heeft geen toestemming nodig en kan dan volledig haar eigen gang gaan.
Dat wil niet zeggen dat ik de afgelopen maanden niet geprobeerd heb mijn invloed in te zetten en haar op andere gedachten te brengen. Ik heb haar continu gewezen op de gevaren van fillers en botox-achtige middelen. Gruwelverhalen verteld. Foto’s getoond van mislukte schoonheidsoperaties, van vrouwen bij wie de lippen zo dik waren dat ze eruit zagen als eenden of vol bobbeltjes zaten, zodat het lijkt alsof ze de waterpokken hebben. Roos luisterde en keek wel, maar haalde haar schouders op. Dat zou haar niet overkomen.

Verkreukeld bekkie

Mijn dochter vindt me een pessimist. Roos richt zich liever op alle successtory’s. Ze is heilig overtuigd van de positieve kracht van injectables en botox. Zowel om haar zelfvertrouwen te verhogen als om haar gezicht te verfraaien. Ze heeft aardig wat op haar verlanglijstje staan. Naast het opspuiten van haar lippen, een wenkbrauwlift en bunnyline-behandeling. Met “baby botox” wil ze de minuscule rimpeltjes boven haar wenkbrauwen en die rondom haar neusspier lam laten leggen waardoor de kleine lijntjes bij haar neus (bunny lines) minder zichtbaar worden. Het zijn slechts kleine prikjes, waardoor ze nog wel haar gezicht kan bewegen, maar die heel effectief zijn, zo beweert ze zelf.
Uiteraard heb ik Roos naast vele waarschuwingen, ook complimenten gegeven. Haar keer op keer verteld hoe mooi ze is, au naturel. Dat ze echt niet lelijk is en voor haar vader en mij juist een prachtmeid. En dat ze helemaal geen gekke of dunne lippen heeft. Of een verkreukeld bekkie. Maar ik praat tegen dovemansoren. Ik win het gewoon niet van de andere kant. Van social media. De vele, vele jonge meiden die op Insta hun duckface tonen en eerlijk zeggen wat ze er aan hebben laten sleutelen, gaan boven een ouderwetse, zeurderige moeder die “alles altijd veel beter weet”.
Bovendien doen haar vriendinnen het allemaal ook. Volgens Roos hebben alle meiden in haar mbo-klas wel iets laten doen. Ze hebben óf opgespoten lippen óf “baby botox” in hun puntgave gezichtjes laten zetten “prikjes ter voorkoming van rimpels”. Je reinste onzin en veel artsen doen dat ook helemaal niet bij mensen onder de 25 jaar, omdat het niks uithaalt. Die meiden maken elkaar allemaal gek. Er is zelfs al een klasgenoot met een borstlift! Het schoonheidsideaal is dat wat ze zien op TikTok van influencers en van sterren uit Amerika. Van die types waar mijn vriendinnen en ik een beetje besmuikt om lachen, omdat het echt net eenden zijn en je meer lip dan snoet ziet. Maar waarvan Roos in katzwijm ligt. Zij voldoen immers volledig aan het schoonheidsideaal. Haar ideaal. Duidelijk niet het mijne.

Loslaten

Mijn man staat achter me, maar bemoeit zich er verder niet veel mee. Hij hoopt dat ze vanzelf tot inkeer komt of het niet doet, omdat ze al sinds kleins af aan bang is voor naalden. Mijn zus Marian vindt dat ik het los moet laten. Haar dochters, mijn nichtjes, zijn iets ouder dan Roos, maar ook sterk gefixeerd op hun uiterlijk. Die meiden vinden het leven maakbaar en dus ook hoe ze eruitzien. Daar waar je minder blij mee bent, laat je opsmukken. Zo simpel ligt het volgens hen.
Marian gaat er deels in mee. Ze gebruikt zelf geen fillers, maar heeft drie jaar geleden haar oogleden laten liften en is daar nog steeds heel blij mee. Ze snapt haar kinderen en mijn dochter, zegt ze. Met een klein beetje hulp zie je er jaren jonger of frisser uit. Marian noemt het lippenspuiten of de “baby botox” relatief onschuldig. Het verdwijnt na een paar maanden tot een jaar vanzelf weer uit het lichaam, dus het zijn geen onomkeerbare veranderingen in het uiterlijk. Daar heeft ze gelijk in, maar ik vind het gewoon naar dat zo’n jong kind, in de bloei van haar leven zich zoveel aantrekt van dat wat anderen van haar vinden of voorschrijven. Doordat het nu hip is om dikke lippen te hebben of een superglad voorhoofd, wil zij het ook. Terwijl er dus niks mis met haar gezicht is.
Ook vind ik het jammer dat onze opvoeding dus weinig effect heeft gehad. Ik heb mijn kinderen opgevoed met het idee dat ze goed zijn zoals ze zijn. Bij mijn zoon van 15 is dat ook tot nu toe gelukt. Hij geeft weinig om zijn uiterlijk. Haalt met moeite een kam door zijn haren ’s morgens, doucht zich alleen als ik er nadrukkelijk om vraag en loopt het liefst in trainingspakken. Het zal hem een worst zijn of hij dunne of dikke wangen of een smalle mond heeft. Maar bij Roos lijkt die “hou van jezelf”-boodschap dus niet helemaal te zijn aangekomen.

Lopende band

Wat mijn verhaal dubbel maakt, is dat ik haar wel heb aangeboden straks het geld bij te leggen voor een echte cosmetisch arts. Haar vriendinnen gaan allemaal naar een soort drive-through-loket in Amsterdam waar ze voor 99 euro aan de lopende band worden geprikt. Een hele milligram filler wordt zó in de lippen gepropt, waarna ze dagen met ijs moeten koelen om het blauw enigszins uit de snoetjes weg te krijgen. Door mijn contacten weet ik dat het niet hoeft als een arts goed prikt en dat dat soort Beun de Haas-dokters gevaarlijk kunnen zijn. Maar de jeugd leeft alleen nu en gaat af op het lage bedrag en maakt zich geen zorgen om de mogelijke gevolgen.
De kliniek die de artsen waarvoor ik werk aanbevelen, vraagt ruim het dubbele voor dezelfde behandeling. Mijn man en ik hebben dus aangeboden die 150 euro bij te leggen, zodat Roos daarheen gaat in plaats van naar een malafide praktijk. Maar dat voelt tegelijkertijd ook heel slecht. Het is alsof je als ouder tegen je drugsverslaafde kind zegt: “Hier, koop maar kwalitatief goede heroïne of coke.” Of je puber aanspoort liever Heineken of Grolsch te drinken in plaats van eigen merk bier.
Ik snap dat het gek klinkt dat ik meebetaal aan dat wat ik zo verafschuw, maar mijn angst en bezorgdheid wint het van de afkeer. Ik ben als de dood dat mijn mooie meisje straks helemaal verminkt is, doordat ze voor een goedkope quick fix ging en blijvende littekens of ontstoken wondjes krijgt. Dan hebben we dus pas echt een probleem. En dat wil ik aan alle kanten voorkomen. Ook al betekent het dat ik mijn eigen principes opzij moet zetten.”

Tekst: Joan Makenbach.
Foto: Getty Images
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.