Patricia’s man overleed door de gevolgen van melanoomkanker

29 januari 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Patricia (44) over haar man Maikel die in 2016 op 41-jarige leeftijd overleed. “Pas veel later drong het tot ons door wat voor gevaarlijke vorm van kanker Maikel had.”

Patricia: “Het begon in 2005 met een moedervlek op zijn been. Mijn man Maikel had er steeds jeuk aan en omdat de moedervlek ook wat verdikt en anders van kleur was, ging hij ermee naar de huisarts. Daar kreeg hij te horen dat de moedervlek onschuldig was. Er was volgens de dokter geen reden om Maikel door te sturen voor verder onderzoek, dus zo liep hij er zeker nog een jaar mee rond. Om de zoveel tijd maakte Maikel een nieuwe afspraak met de huisarts om zijn moedervlek te laten bekijken. Maikel maakte zich zorgen, maar elke keer kreeg hij van de dokter hetzelfde antwoord: er was niks aan de hand.”

Melanoomkanker

“Doordat Maikel de huidziekte psoriasis had, liep hij al jaren bij een dermatoloog. Tijdens een controle liet hij een keer zijn moedervlek zien en de dermatoloog besloot een biopt af te nemen. Uiteindelijk kregen we na een aantal weken de uitslag. Maikel had melanoomkanker en moest geopereerd worden om de moedervlek weg te halen.
Om eerlijk te zijn, maakten we ons toen nog niet echt zorgen. Natuurlijk, het was geen leuk nieuws, maar we dachten dat melanoomkanker redelijk onschuldig was. Pas veel later drong het tot ons door wat voor gevaarlijke vorm van kanker Maikel had.”

Zeurend gevoel

“Na de operatie kreeg Maikel steeds controles. Die waren elke keer goed en ondertussen werden we de gelukkige ouders van twee zoons; Jimmy (nu 16) en Matz (nu 14). Alles liep op rolletjes. Maikel werkte voor zichzelf als parketteur en ik als zelfstandige in de horeca. We hadden het goed, totdat Maikel in 2013 last kreeg van een zeurend gevoel in zijn lies. Tijdens zijn werk moest hij vaak door z’n knieën en dingen aanstampen, maar opeens ging dat wat moeilijker. De klieren in zijn lies werden ook wat dikker en daarom moest Maikel opnieuw door de scan in het ziekenhuis.”

Uitzaaiingen

“Het bleek dat hij uitzaaiingen in zijn lies had. Superheftig nieuws waar wij allebei erg van schrokken. Al die tijd dachten we dat het allemaal wel meeviel, maar in de tussentijd had de kanker in Maikels lichaam zich verder ontwikkeld.”

Niet opgeven
“Wat volgde, was een nieuwe operatie om de uitzaaiingen weg te halen. Dit werd daarna nog eens vier of vijf keer herhaald, omdat er elke keer iets was. Zo waren of de snijranden niet schoon of de uitzaaiingen kwamen weer terug. Het was ontzettend slopend, vooral voor Maikel die alles moest ondergaan. Na elke slechte uitslag kroop hij in bed. Daar lag hij dan een tijdje, maar als hij er weer uitkwam, hing zijn hoofd niet meer. Op de een of andere manier wist hij zichzelf steeds te herpakken. Dan ging hij er weer voor, want hij wilde absoluut niet opgeven.”

Bestralingen

“Helaas was het na de vijfde ingreep niet meer mogelijk om de uitzaaiingen in zijn lies operatief te verwijderen. Er was simpelweg bijna geen weefsel meer over en dus stapte Maikel in september 2014 over op bestralingen. Jammer genoeg hielp dit ook niet. De kanker ging niet weg en Maikel werd niet beter. Vanaf dat moment wist ik al dat Maikel zou komen te overlijden. Het was nog niet door de artsen bevestigd, maar ik voelde: het is klaar.”

Vaderdag
“Omdat Maikel was uitbehandeld, meldde hij zich aan voor experimentele immunotherapie. Ook dit haalde niks uit en op 19 juni 2016 overleed hij, op Vaderdag. De jongens waren acht en zes jaar en mijn wereld stortte in. Maikel en ik waren vanaf mijn achttiende al samen geweest. Hij was mijn allerbeste maatje met wie ik alles besprak en opeens was hij er niet meer. Het was bijna niet te bevatten hoeveel pijn dat deed.”

Veel zorgen

“In de jaren na Maikels overlijden ging het heel slecht met mij. Alles was donker om me heen en ik had geen idee of ik ooit nog kon genieten van het leven. De geldzorgen die ik na Maikels dood kreeg, maakten dit gevoel alleen maar erger. Omdat hij zelfstandige was, hadden we niet zo’n groot financieel vangnet. Hierdoor moest ik elk dubbeltje omdraaien en dat was heel erg zwaar. Helemaal omdat ik, mede door alle omstandigheden, in januari 2017 mijn baan verloor. Gelukkig kon ik rekenen op de steun van mijn omgeving. Er waren echter ook mensen waarbij ik de steun helaas miste.”

Opgekrabbeld

“Nu, bijna acht jaar later, kan ik oprecht zeggen dat ik weer gelukkig ben. Dit kostte flink wat jaren, want het duurde heel lang voordat ik langzaamaan wist op te krabbelen. Eigenlijk ging het heel geleidelijk. Zo viel het mij na jaren opeens weer op dat de perenboom in mijn achtertuin in bloesem stond. Of dat ik lachte om iets wat mijn kinderen deden. Dat waren voor mij de kleine geluksmomentjes. En het echt niet zo dat ik klaar was met rouwen (want dan ben je nooit), maar ik besefte dat het allemaal naast elkaar kon bestaan.”

Belangrijk onderdeel

“Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met een geweldige man die ook Michael heet (je schrijft het alleen anders). In het begin was dat wel even wennen, maar hij steunt me onvoorwaardelijk en is echt fantastisch met de jongens. Ook heeft hij heel veel begrip voor het verdriet dat ik nog steeds om Maikel heb. Met Michael praat ik vaak over hem. Hij zal altijd een belangrijk onderdeel in ons gezin blijven en Michael begrijpt dat. Ik ben dus heel dankbaar met nog zo’n lieve man in mijn leven. En ik weet zeker dat Maikel dat graag voor mij had gewild…”

Naar aanleiding van haar eigen ervaringen is Patricia rouwcoach geworden. Juist omdat ze anderen hiermee de mentale steun wil bieden die ze zelf zo heeft gemist. Meer weten over Patricia’s werk? Ga naar www.liefdeblijftleven.nl.

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.