Onder water
4 september 2015
Stefanie gaat met Adriana mee op kamp. De voorbereidingen worden getroffen.
Stefanie gaat met Adriana mee op kamp. De voorbereidingen worden getroffen.
Lucht ontsnapt sissend uit de airbrush. Dirk zit tegenover mij aan tafel. Ik ga naar hem toe en bekijk de vorderingen op het T-shirt in maatje 116, dat over een canvasdoek gespannen is.
Ik zie een grappige waterschildpad.
‘Het wordt mooi,’zeg ik.
‘Dat moet je afwachten,’ antwoordt Dirk.
‘Nee, het is al mooi!’
Dirk straalt rust uit. Ik kijk naar zijn kunstenaarsschoonheid. Dit is de man op wie ik jaren geleden verliefd werd en die verliefdheid heeft zich voorgoed in mij verankerd.
Dirk heeft de airbrush al een tijdje niet gebruikt, maar hij is het spuiten niet verleerd.
Christianne en Deborah moeten in hun bewaardoos nog een door Dirk geairbrusht schortje met visjes erop hebben. Op De Wiekslag, de Jenaplanschool waar onze jongste dochter nu naartoe gaat, is ’onder water’ al eens het kampthema geweest.
‘Ze mag die van mij wel hebben,’ had Deborah gezegd.
Maar Adriana krijgt een nieuwe. Verwachtingsvol viel zij vanavond in slaap.
‘Papa gaat een T-shirt voor ons maken!’ zei ze opgewonden.
Voor ‘ons’, want ik ga helpen bij het kleuterkamp, dat drie dagdelen duurt.
Toen Christianne en Deborah op De Wiekslag zaten, ben ik nooit kampouder geweest. Ik werkte destijds meer dan nu en we hadden niet alleen de Wiekslag, maar Nico en Faith zaten ook nog eens allebei op een andere school voor speciaal onderwijs.
Tijdens de bijeenkomst voor kampouders, kreeg ik eenzelfde opgewonden gevoel als Adriana had. We gaan allemaal leuke dingen doen!
Gelukkig hebben we voor Adriana ook voor deze school gekozen. Ik hecht er zelfs meer waarde aan dan vroeger.
Ineens bekroop mij daar op school een melancholisch gevoel , nadat één van de kleuterjuffrouwen opmerkte: ‘Stefanie was mijn eerste leerling.’
Ik blijf het bijzonder vinden dat mijn eigen kleuterjuffrouw nog steeds op de school werkt waar Adriana op zit. Ik weet nog dat we papieren bloemen met deze juffrouw maakten en dat zij mijn bloem mooi vond. Een herinnering uit een lang vervlogen jeugd, waarin mijn ouders nog leefden en alles vanzelfsprekend was.
Ook ligt de schooltijd van Christianne en Deborah – onze begintijd als gezin – intussen ver achter ons.
Vlak na de geboorte van Adriana was ik mij heel bewust van het moment. Ik hield mijn kind vast, maar kon het moment niet vasthouden. Het ging voorbij en ook haar schooltijd zal voorbij gaan.
Er is een visje en zeewier bijgekomen. Prachtig! Ik ga samen met Adriana van de voorbijgaande kampmomenten genieten.
