Noraly reist in haar eentje de wereld over… op haar motor

18 maart 2024

In de woestijn stranden of oog in oog staan met gewapende mannen van een drugskartel: Noraly (36) is niet zo snel ergens bang voor. Sinds 2018 reist ze voor haar YouTube-kanaal Itchy boots in haar eentje op een motor de wereld rond. “Ik maak elke dag zo veel mee, dat het voelt alsof elke minuut telt.”

Noraly: “Onderweg ben ik helemaal alleen met mijn motor, dan bouw je samen toch een soort band op. Daarom geef ik mijn motoren altijd namen. Basanti, mijn eerste, is inmiddels ‘met pensioen’. Momenteel rijd ik door Afrika met Alaska, mijn vijfde motor alweer. Die houdt het nog steeds vol, al is dat een wonder met wat we allemaal hebben meegemaakt. Laatst probeerde ik bijvoorbeeld de grens van Kameroen naar Congo over te steken via een rivier. De enige manier om aan de overkant te komen was via gammele bootjes, gemaakt van uitgeholde boomstammen. Terwijl iemand mij naar de overkant peddelde, werden mijn motor en bagage in een ander bootje gezet. Dat ging dus mis: Alaska viel in het water. Daar stond ik dan, in het donker, met een motor die helemaal onder de modder zat en niet meer startte… De grenswachters belden gelukkig een monteur voor me en zo kon ik, na drie uur sleutelen, mijn weg vervolgen. Natuurlijk denk ik op zo’n moment wel even: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? En: misschien ben ik dit keer toch te goed van vertrouwen geweest? Maar dat gevoel duurt nooit lang. Ik ben vrij praktisch ingesteld en geloof dat er voor elk probleem wel een oplossing is. En achteraf zijn die grote en kleine problemen juist de avonturen die een reis onvergetelijk maken.”

Nooit een doorsnee baan

“De behoefte aan spanning en avontuur heeft er altijd al ingezeten. Op mijn zeventiende ben ik met een vriendin op de fiets door België, Duitsland en Luxemburg getrokken en op mijn achttiende ging ik in mijn eentje naar Egypte. Een doorsnee baan heb ik nooit gehad: ik heb als geoloog in de goudexploratie gewerkt in Australië en daarna voor een baggeraar, waardoor ik acht maanden per jaar in het buitenland zat. Toch was dat me nog niet genoeg, ik wilde het liefst fulltime reizen.
In 2018 besloot ik te proberen of ik mijn brood kon verdienen als reisblogger. Ik nam ontslag, verkocht mijn spullen en vloog naar India. Daar huurde ik een motor en trok de Himalaya in. Dat was wel spannend, want ik had nog niet zo lang mijn motorrijbewijs en alleen rijervaring op asfaltwegen, niet op smalle geitenpaadjes door de bergen vol stenen en modder. Mechanische skills had ik ook niet, ik kon niet eens een band plakken. Toch kocht ik al snel een motor om daar de wereld mee rond te trekken. Als backpacker had ik vooral met het openbaar vervoer gereisd, maar ik had ontdekt dat een motor veel meer vrijheid geeft. Ik wilde niet urenlang opgepropt zitten in een bus, maar gaan en staan waar ik zelf wilde.
Helaas verdiende ik helemaal niets met bloggen, dus heb ik een GoPro camera gekocht voor op mijn helm en ben ik een YouTube-kanaal gestart. Na negen maanden had ik al 150.000 volgers en kon ik investeren in betere camera’s en drones. Inmiddels heb ik twee miljoen abonnees en is Itchy Boots het grootste motorvlogkanaal ter wereld. Ik heb altijd gehoopt dat ik genoeg kon verdienen om te kunnen blijven reizen, maar had nooit verwacht dat het zo’n groot succes zou worden!”

Ongekende gastvrijheid

“Ik krijg online vaak het commentaar dat ik weinig technische kennis heb van motoren. Ik zou heel graag willen dat ik alles wat kapotgaat zelf kon repareren, maar in mijn ogen is dat niet per se nodig en ik laat me er ook zeker niet door weerhouden. Mijn ervaring is dat in het buitenland de meeste mensen heel behulpzaam zijn. De eerste keer dat ik echt op de verkeerde plaats pech kreeg, was in Iran. Ik was een steile, modderige berghelling afgereden en beneden in het dal bleek dat de brug over de rivier kapot was. Terug die berg oprijden was bijna onmogelijk, en halverwege kwam ik vast te zitten in de modder. In mijn paniek om mijn motor los te krijgen, verbrandde ik de koppelingsplaten volledig. Ik heb toen al mijn spullen achtergelaten en ben lopend hulp gaan zoeken. Na een uur vond ik een huis, waar ik met handen en voeten heb uitgelegd wat er gebeurd was. Zij spraken namelijk geen Engels en ik geen Farsi. Toch hebben die mensen me geholpen de motor naar hun huis te duwen. Ik mocht zelfs blijven slapen. Iran springt er wat mij betreft bovenuit, maar die ongekende gastvrijheid zie ik over de hele wereld terug. Ik heb het inmiddels overal wel voor elkaar gekregen om vast te komen zitten: in de jungle, de bergen, de woestijn… In Mauritanië heb ik zelfs een nacht in de Sahara naast mijn motor geslapen, omdat ik pas de volgende ochtend hulp kon krijgen. Inmiddels heb ik voor dat soort afgelegen gebieden wel een speciaal satelliet-apparaatje, waarmee ik ook zonder telefoonbereik sms-berichten en mijn locatie kan versturen.”

Gewapende mannen

“Mijn familie en vrienden waren in het begin vaak bezorgd, maar inmiddels zijn ze mijn manier van leven wel gewend. En als ik echt door een gevaarlijk gebied moet, vertel ik dat pas achteraf. In Mexico heb je bijvoorbeeld staten waar niet de politie, maar drugskartels de dienst uitmaken. Via via had ik gevonden hoe ik het betreffende kartel kon laten weten dat ik door hun territorium zou komen, zodat ze me met rust zouden laten. Maar onderweg nam ik per ongeluk een andere weg, waardoor ik terechtkwam in het gebied van een ander kartel. Opeens stond ik oog in oog met tien gewapende mannen, die tegen me schreeuwden dat ik hen niet mocht filmen. Gelukkig had ik mijn camera’s net even niet aanstaan, misschien is dat mijn redding geweest. Op dat moment dacht ik namelijk echt even: dit is het einde. Ik was zo opgelucht toen ze me lieten gaan!
Ook in Nigeria voelde ik me vaak heel onveilig, het is geen land waar je onderweg even een mooie waterval gaat bekijken. Er vinden daar veel ontvoeringen plaats en er zijn om de haverklap wegblokkades, zodat je gedwongen wordt om te stoppen. Met mijn off-the-roadmotor kan ik altijd wel ergens een zandpaadje in duiken, dus meestal probeerde ik gewoon zo hard mogelijk door te rijden.
Ik ga niet naar landen waar een actieve oorlog gaande is, zoals Jemen en Sudan, maar verder laat ik me niet bang maken door de officiële reisadviezen van de overheid: dan blijft er, zeker in Afrika, niet zo veel over. En ik vind het interessanter om naar landen te gaan die niet zo bekend zijn. Op een bepaalde manier raak je ook gewend aan de spanning van gevaarlijkere plekken, stiekem werkt die arenaline-rush best verslavend. De Verenigde Staten vond ik bijvoorbeeld een stuk saaier dan Midden-Amerika. Ik vind het juist zo leuk dat ik nooit van tevoren kan voorspellen wat de dag brengt. ’s Ochtends denk ik: ik rijd gewoon van A naar B, maar onderweg gaat er vaak van alles mis, kom ik in een jungle vast te zitten en slaap ik in een plaggenhut bij wildvreemden. Dan baal ik niet, maar geniet ik juist enorm van de ervaring. Ik maak elke dag zo veel mee, dat het voelt alsof elke minuut dubbel telt. Ik kom soms op plekken waar binnen een straal van tweehonderd kilometer geen ander mens te vinden is, dat is zo’n apart gevoel! Eenzaam? Soms wel. Maar het geeft me vooral een gevoel van vrijheid en zelfredzaamheid.”

Geen huisje-boompje-beestje

“Een relatie onderhouden is niet makkelijk als je continu op reis bent, maar eigenlijk ben ik daar ook helemaal niet mee bezig. Ik denk dat een huisje-boompje-beestje-leven nooit helemaal voor mij bestemd is geweest. Toen corona uitbrak, moest ik mijn reis van Patagonië naar Alaska onderbreken en ben ik maandenlang in Nederland geweest. Natuurlijk was het fijn om mijn familie en vrienden weer te zien, maar al gauw miste ik het reizen enorm en wilde ik weer weg. Ik ben toen bewust gaan kijken waar ik nog wel naartoe kon, zoals IJsland en Zuid-Afrika. Ook heb ik die tijd benut door mijn bedrijf uit te breiden. Zo heb ik een webshop geopend met merchandise en motorvlog-cursussen gemaakt. Ik merk dat motorrijdend Nederland vooral een mannenwereld is, maar het is altijd leuk als ik ook vrouwen kan inspireren om op een motoravontuur te gaan.
Ondertussen ben ik ook bezig met het verwezenlijken van een andere lang gekoesterde droom, en dat is schrijfster worden. Ik werk aan een boekenserie, waarvan het eerste deel in juni uitkomt. Dit gaat over de eerste 36.000 kilometer van mijn reis, van India naar Nederland. Daarnaast is het ook een persoonlijk verhaal geworden over waarom ik ervoor koos om mijn baan als geoloog op te zeggen en de wereld over te gaan rijden.”

Grootste passie

“Ik vertrok in 2018 voor onbepaalde tijd. Inmiddels ben ik ruim vijf jaar onderweg en heb ik meer dan zeshonderd video’s gemaakt. Eerst maakte ik om de dag een vlog, nu zijn het er twee per week. Maar ze zijn wel veel langer en complexer geworden, waarbij ik allerlei verschillende camera’s en drones gebruik. Ik doe dat allemaal zelf: het camerawerk, het editen en alles wat verder bij YouTube en social media komt kijken. Dat uit handen geven wil ik liever niet, omdat ik het creatieve proces juist leuk vind, maar het kost wel veel tijd. Er zijn zoveel mensen die dromen van een reizend bestaan en denken dat ik permanent op vakantie ben, maar ik heb nog nooit van mijn leven zo hard gewerkt als nu! Al is hard werken wel een stuk makkelijker als je werk je grootste passie is.
Hoelang ik nog onderweg blijf, weet ik niet. Realistisch gezien ga ik dit geen dertig jaar meer volhouden, daarvoor is het fysiek te zwaar. Maar ver vooruitkijken heb ik nooit gedaan, ik zie wel waar het leven me brengt. De kans dat ik ooit in Nederland ga settelen, acht ik echter niet zo groot. Het voelt wel als mijn land, ik kom er graag, maar na een paar weken gaat het toch weer kriebelen en wil ik weg. Daarom heet mijn kanaal ook Itchy boots, een verwijzing naar de Engelse uitdrukking Itchy feet: het verlangen om te blijven reizen en nieuwe plekken te ontdekken. Ik denk dat ik dat gevoel altijd zal houden…”       

Tekst: Marion van Es
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.