Nieuwe schoenen
22 mei 2015
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!
Adriana loopt vrolijk naast mij de bibliotheek uit.
‘Zullen we nog even bij Van Haren kijken?’ probeer ik.
Ik ben al een aantal keer met haar langs alle schoenenwinkels in het centrum geweest voor een paar zomerschoentjes. Bij de eerste winkel zagen we een rek vol namaak crocs met prinsessen erop. Of ze die mocht hebben.’Gemakkelijk voor erbij’, dacht ik nog. Ze wilde die plastic dingen direct aanhouden en had daarna geen interesse meer in andere schoenen.
Bij Van Haren voelt een verkoopster aan een meisjesvoetje. Haar moeder staat ernaast. Het meisje wil de schoenen die ze aan heeft zichtbaar graag hebben.
Het gaat om een elegante ballerina van roze suède, met een fleurige bloem erop. Een vrij open schoen met bovenop een gespje met klittenband en een stevige zool aan de onderkant.
Ik had deze schoentjes de vorige keer dat we bij Van Haren waren al gezien. Adriana had toen geen belangstelling getoond.
Het kind dat de schoentjes aan heeft, is een leuk ogend meisje dat ik een paar jaar ouder schat dan Adriana. Mijn dochtertje houdt van lieve, leuke meisjes. Vooral als zij iets groter zijn dan zij zelf. Omdat ik wanhopig ben en niet nogmaals alle schoenenwinkels wil aflopen, maak ik gebruik van dit lieve meisje.
‘Vind je de schoenen die dat meisje aan heeft niet leuk?’
Ik voel mij een simpele na-aper, maar het werkt wel.
Adriana kijkt van de schoen naar het meisje.
‘Ja, mooi!’ zegt ze.
Adriana heeft een uitgesproken eigen smaak, maar soms hebben grote meisjes een magisch effect op haar.
De ballerina’s zitten losjes om Adriana’s smalle voetjes. Hoewel mijn dochtertje ze graag wil hebben en we dan klaar zouden zijn, ga ik niet zomaar akkoord. De verkoopster pakt een paar badstof zooltjes, waardoor de schoen wel mooi aansluit.
Adriana stapt parmantig rond. De schoentjes staan erg mooi.
‘Zitten ze lekker?’
Adriana knikt.
‘Mag ik ze aanhouden?’ vraagt ze.
‘Weet je zeker dat ze goed zitten? Als je ze buiten hebt gedragen, kunnen we ze niet meer terugbrengen.’
Ze knikt nogmaals.
Adriana gaat op haar nieuwe schoenen naar buiten. We wandelen naar de fiets.
‘Wil je lopen of achterop zitten?’
‘Achterop.’
Ze zal wel moe zijn. Ik loop met de fiets aan de hand en Adriana achterop door het centrum.
‘Mama’, zegt Adriana ineens, ‘de schoenen zitten niet lekker, maar ze zijn wel mooi.’
Zucht! Hoe deed ik dat vroeger met vier paar kindervoetjes?
