Moe, maar dankbaar
26 november 2012
Eindelijk keert de rust weer een beetje terug in het leven van Angelique. Dit is helaas vaak ook het moment dat je alle emoties weer toelaat. Voor velen komt dan pas het besef wat je allemaal hebt meegemaakt.
Eindelijk keert de rust weer een beetje terug in het leven van Angelique. Dit is helaas vaak ook het moment dat je alle emoties weer toelaat. Voor velen komt dan pas het besef wat je allemaal hebt meegemaakt.
Nu we in een wat rustiger vaarwater zitten en we niet steeds heen en weer hoeven voor ziekenhuisbezoeken, chemo’s, mri’s en andere testen, is het tijd om enigszins het normale leven weer op te pakken. Vanaf afgelopen februari hebben wij letterlijk met een soort tunnelvisie naar de wereld gekeken.
En nu, nu we wachten op een volgende behandeling, merk ik dat ik weer meer van de wereld om mij heen mee krijg. Dat gaat regelmatig gepaard met heftige emoties. De ene dag kan ik enorm blij en dankbaar zijn, genieten van ieder moment thuis met mijn kinderen, uitgebreid koken, noem maar op. Maar er zijn ook minder goede dagen, dagen waarin piekeren en vermoeidheid de overhand hebben.
Dagen dat alles wat we de afgelopen maanden hebben moeten meemaken er ineens voor zorgt dat je je bed niet meer uit wilt en dat alles even te veel is. Dat soort dagen eindigen dan meestal met een flinke huilbui of heftige dromen ’s nachts. Waarschijnlijk mijn manier om de afgelopen maanden te verwerken en zo weer verder te gaan. Ik heb mezelf flink op slot gezet de afgelopen maanden en dat merk ik zowel fysiek als mentaal.
En toch, als ik ’s avonds de kinderen toestop, ben ik dankbaar. Dankbaar voor iedereen die ons op welke manier dan ook heeft geholpen, dankbaar voor alle lieve en hartverwarmende reacties van bekenden en volstrekt onbekenden, maar vooral dankbaar dat ik nog steeds deze twee mooie kleine kindjes heb. Want dat is niet vanzelfsprekend meer…
Als je in de rollercoaster terecht komt van (kinder)kanker, is er weinig meer over van vanzelfsprekendheid. Iedere chemo is anders, iedereen reageert er anders op en er zijn zoveel variabelen. Tijdens de fase van verminderde weerstand, na de chemo, kan ze van het minste of geringste heel ziek worden.
Als ik er zo over nadenk, beangstigt het mij. Terwijl het op de momenten dat wij er voor stonden iets was waar we zonder veel nadenken mee leerden omgaan. Medicijnen toedienen, katheterzak verwisselen, chemo’s, extreme hygiëne, kiemarm dieet…geen probleem, dat deden we wel. En ondertussen ook nog alle andere ballen in de lucht houden. Het was als vanzelfsprekend. Maar nu, nu we weer moeten wennen aan het “normale” leven, worden de barstjes in ons masker toch langzaam zichtbaar.
