Melodie van de slaap
7 november 2014
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
Ik schrik op. Hoe heb ik zo kunnen slapen! Ik glip uit bed en stop Adriana opnieuw in. Als ik beneden kom, is alleen Dirk er. Hij zet de kopjes op het aanrecht, voelt aan de deurkruk en draait aan de thermostaat.
‘Ik ga naar bed,’ zegt hij, terwijl hij de kat aait. Het is 22.45 uur. Ik ga gelijk met Dirk mee naar boven.
Vroeg in de avond moet ik, samen met Adriana, in slaap zijn gevallen. Nu is de avond voorbij. Waarom ben ik altijd zo moe?
Adriana en Dirk slapen. Met mijn zaklampje aan lees ik nog even. Dan knip ik het lichtje uit en laat mijn hoofd op het kussen rusten, maar het rust niet. Natuurlijk rust het niet! Dat heeft het al gedaan, buiten mijn wil om.
‘Ze heeft gezegd dat ze haar best wil doen.’ Ik hoop dat het contact met mijn dochter, die zich zo van ons heeft afgestoten, weer beter wordt. Ik krap aan mijn been. Adriana draait.
‘Och, ik ben vergeten om een e-mail af te handelen en morgen werk ik niet.’
Er trekt een spier in mijn nek.
’Heb ik hem verrekt?’
Ik draai me om.
‘Ik had Christianne willen bellen om te vragen of Adriana en ik morgen bij haar kunnen komen.‘
In de verte blaft een hond.
‘Het komt toch allemaal echt goed?’
Op de tast pak ik mijn boek en ga beneden aan de tafel zitten.
Het is een mooi boek: ‘Barracuda.’ Ik weet nog steeds niet waarom Danny gestopt is met wedstrijdzwemmen en waarom hij in de gevangenis heeft gezeten. Nu zal ik er niet achter komen. Ineens merk ik dat ik zit te bibberen. ’16 °C,’ wordt er digitaal aangegeven. Het is intussen nacht geworden. Ik wil naar bed.
Slordig poets ik mijn tanden nog een keer, vanwege het handje pinda’s.
Ik knip mijn zaklampje aan en schuif voorzichtig in bed.
Van Dirk zie ik alleen wat hoofdhaar. Adriana ligt op haar rug. Haar gezichtje is naar mij toe gekeerd. Ik leg het lampje tussen onze kussens, zodat het licht dimt, maar ik wel duidelijk haar perfecte gezichtje kan zien. Een pluizig vlechtje, van 2 dagen oud, steekt grappig omhoog. Adriana ademt regelmatig. Tussen haar ademhalingen door klinken die van Dirk. Een cadans van rust, de melodie van de slaap.
Ik knip het lampje uit en val gedachteloos in slaap.
