Melissa: ‘Niemand snapt dat ik hem terugnam’

18 oktober 2023

Melissa (41) werd lange tijd bedrogen door haar man Rick. Toen ze daarachter kwam, zette ze hem nog dezelfde avond de deur uit. Nu, een jaar later, vormen ze met hun twee kinderen weer een gezin. En veel mensen verklaren haar voor gek.

Melissa: “De eerste keer dat Rick tegen me zei dat hij me terug wilde, heb ik hem recht in zijn gezicht uitgelachen. Wat dacht hij wel niet? Dat ik hem ooit zou vergeven, terwijl hij al het vertrouwen tussen ons zo vakkundig om zeep geholpen? No way, een nieuwe kans kon hij echt op zijn buik schrijven. Maar zie ons nu, een jaar later. We zijn toch weer bij elkaar en zelfs weer voorzichtig gelukkig. Nee, dat had ik nooit verwacht. Dus ik snap het best hoor, dat iedereen om me heen mij voor gek verklaart. Al doet het wel pijn. Want ik weet dat het echt weer hartstikke goed zit tussen ons. Rick is compleet veranderd. En, ook niet onbelangrijk: ik óók.

Ik leerde Rick kennen toen ik 24 was. Het ging in die tijd niet goed met me. Ik kwam net uit een relatie met een alcoholist die me met hoge schulden had laten zitten. Rick ontpopte zich tot mijn reddende engel. Van drank wilde hij niets weten en hij was ontzettend lief. Hij had zijn zaakjes goed voor elkaar en hielp mij om mijn financiële problemen op te lossen. Mijn omgeving was blij voor me dat ik zo snel het geluk weer vond. Zelf voelde ik me mega dankbaar. Ik had lang niet durven weggaan bij mijn ex, omdat ik niet goed alleen kon zijn. Nu had ik Rick. We hadden dezelfde toekomstdromen en binnen de kortste keer was ik zwanger.”

Fulltime mama

“We kregen een wolk van een baby en drie jaar later nog een. Helaas had onze jongste allerlei zorgelijke gezondheidsproblemen. Daarom nam ik ontslag. Voorheen werkte ik twee dagen en Rick vier, bij hetzelfde bedrijf. Nu nam hij er één dag bij en bleef ik fulltime thuis. In het begin was dat zwaar, vanwege de zorgen om onze zoon, maar toen dat beter ging bleek ik het heerlijk te vinden om alleen nog maar te moederen. Dus de jaren erna bleef dat zo. En alles ging uitstekend. In mijn ogen waren we het ideale gezin. Ik dacht naïef dat Rick dat ook vond. Dat hij de laatste jaren steeds minder thuis was, weet ik aan de drukte op zijn werk. Maar ik er zeurde nooit over. Ik zeurde sowieso nooit ergens over. Als we in het weekend maar wat qualitytime hadden, dan was ik allang tevreden.

Tot de ochtend dat mijn fijne leventje aan flarden werd gescheurd door een onverwachts telefoontje. Van Anna, een collega van Rick. Anna vertelde me dat ze al twee jaar een affaire met mijn man had. Ze legde me fijntjes uit dat hij bij mij veel tekortkwam. Alles wat hij miste, dat vond hij wel bij haar. Was ik echt zo’n zielenpiet dat ik er tevreden mee was dat hij alleen uit medelijden bij mij bleef?

In eerste instantie bleef ik rustig. Want wat ze zei, dat kón gewoon niet: ze moet psychotisch zijn of zo. Maar hoe meer details ze vertelde – ze had het over de moedervlekjes op Ricks billen en ze wist allerlei intieme dingen over ons seksleven – hoe meer het besef indaalde: ze spreekt de waarheid. Halverwege drukte ik het gesprek weg en zakte op de grond. Een hele tijd lang kon ik niet meer overeind komen. Nog een geluk dat de kinderen er niet waren, die zouden zich kapot geschrokken zijn. Toen ik weer een beetje tot mezelf kwam, vertelde ik mijn vijf beste vriendinnen, die ik nog van de basisschool ken, in onze groepsapp wat er gebeurd was. Twee van hen kwamen direct naar me toe. Ze lieten me schreeuwen en huilden zelfs met me mee.

Toen Rick die avond thuiskwam, stonden zijn koffers klaar. Dat hij in tranen uitbarstte toen hij ontdekte dat Anna mij had gebeld, kon me niet schelen: weg moest hij, weg. Stomverbaasd was hij, zo had hij me nog nooit gezien. Als een ijskoningin stond ik hem na te staren. Ziezo, opgerot. De periode erna was ik verstijfd van woede. Dat uitte ik door iedereen om me heen tot in de finesses uit de doeken te doen wat er was gebeurd. Aan wie het maar weten wilde, vertelde ik dat Rick nog veel erger was dan mijn ex, de gewelddadige alcoholist. Dat was nog een lieverdje vergeleken bij mijn gewetenloze echtgenoot. De enige bij wie ik mijn woede een beetje probeerde te verbijten, dat waren onze kinderen. Ondertussen bleef Rick mij maar bellen. Hoe vaak ik ook schreeuwde dat ik nooit meer iets met hem te maken wilde hebben, hij bleef zeggen dat hem verschrikkelijk speet en dat hij er alles voor over had om mij terug te winnen.

‘Over mijn lijk’, riep ik dan schamper. Ik zat zo vast in mijn boosheid dat ik nergens voor openstond. Gelukkig had ik veel steun aan mijn vriendinnen. Ze vonden me erg stoer dat ik Rick zo de deur uit had gezet. ‘Zijn verdiende loon’, zeiden ze. En een affaire van twee jaar ís natuurlijk ook heel erg. Dat vonden ook anderen. De enige die daar anders over dacht, dat was mijn moeder. Ze zei vaak: ‘Ga nog eens met Rick praten, hij is een goede man.’ ‘Echt niet’, zei ik op zulke momenten smalend. Hoe verder Rick uit mijn buurt bleef, hoe beter.

Zoveel spijt

Maar ja, als je samen kinderen hebt, dan gaat dat natuurlijk niet. Nadat ik hem vijf maanden uit de weg was gegaan, wist ik dat toch de confrontatie aan moest gaan. We moeten de scheiding regelen en voor de kinderen wilde ik dat zo goed mogelijk doen. Alleen voor hen stemde ik in met een gesprek bij de therapeut van Rick, die wilde bemiddelen tussen ons. Ik wist al dat hij in therapie was gegaan na onze breuk en hij had me al vaak uitgenodigd om te komen praten. Ik zei altijd nee. Tot nu. Vastbesloten om het hem niet makkelijk te maken. Bloeden moest hij, om wat hij had gedaan.

Het liep meteen anders. Ik schrok me kapot toen ik Rick zag. Hij was vijftien kilo afgevallen en vel over been. Daarnaast schrok ik van mijn eigen gevoelens. Al die tijd had ik alleen maar woede gevoeld, bijna geen verdriet. Nu moest ik verschrikkelijk huilen en kon niet meer stoppen. Die eerste sessie kwamen we daardoor niet eens tot een gesprek. Vanaf dat moment zagen we elkaar wekelijks bij de therapeut. Rick vertelde me hoeveel spijt hij had. Ja, hij had mij twee jaar bedrogen en hij wist dat dat verschrikkelijk was. Maar ik moest wel weten dat hij nooit van die andere vrouw gehouden had. Het was alleen een vlucht geweest en hij had allang met haar gebroken. En het was zeker niet waar dat hij alleen bij mij was gebleven uit medelijden. Ik was zijn nummer 1, nog altijd. Onder begeleiding van de therapeut kwam het toch tot een gesprek. Want als hij van mij hield, waarom had hij dit dan in hemelsnaam gedaan?”

Boze apps

Rick had duidelijk al veel voorwerk verricht bij de therapeut. De man die altijd zo slecht over zijn gevoelens kon praten, vertelde nu in heldere woorden over de verwijdering die hij tussen ons had ervaren sinds de geboorte van de jongste. Over zijn gevoelens van eenzaamheid die steeds meer waren gegroeid. Hij zei het zonder verwijt, zonder met de vinger te wijzen. Juist daardoor wist hij me te raken. Niet meteen trouwens, ik ben weleens kwaad weggelopen bij zo’n gesprek. Maar dan dacht ik er later over na en dan trok ik mijn boze app met ‘Ik kap ermee’, weer in. Ik wilde toch weten hoe het zat, hoe dit had kunnen gebeuren.

En hoe langer we in therapie waren, hoe meer ik begon in te zien dat onze relatie niet zo perfect was geweest als ik altijd had gedacht. En daar had ook ik een aandeel in. Als moederkloek had ik me wel erg op de kinderen gericht. Ik leefde in een klein wereldje en had weinig mijn best gedaan nog een sparringpartner te zijn voor Rick. En inderdaad: praten over gevoelens was niet alleen Rick, maar ook ik altijd uit de weggegaan. Eigenlijk liet ik mezelf helemaal niet kennen, zei altijd ja, stemde overal mee in. Omdat ik altijd nog dankbaar was dat hij me had gered van mijn ex. Maar is dankbaarheid wel zo’n handig emotie in een relatie? Niet als je gelijkwaardigheid wil. En nooit ruzie maken is echt niet per se een pré. Je kunt dat ook als oppervlakkig zien. Hoe betrokken waren we eigenlijk bij elkaar?”

Vergeven, maar niet vergeten

O, wat was het confronterend. Ik had dit nooit-never getrokken als Rick niet keer op keer had gezegd dat wat er ook schortte aan onze relatie, hij natuurlijk nooit had moeten vreemdgaan. Dat was echt fout, zei hij elke keer, met tranen in zijn ogen. En als ik hem nog eens kans gaf zo hij dat nooit meer doen.

Tja. Ik had zo geroepen dat dat uitgesloten was. Maar ik begon te beseffen dat ik dat nu vooral nog zei omdat ik dacht dat anderen dat van mij verwachten. Hoe kon ik mijn vriendinnen onder ogen komen als ik Rick terugnam? En wat zouden onze buren wel niet denken, als Rick weer op het naambordje zou komen te staan? Iedereen zou me ongetwijfeld voor gek verklaren. Door al deze gedachten heb ik de beslissing nog een tijd voor me uitgeschoven. Tot ik besefte dat ik niet voor de buitenwereld kan leven. Ik hield nog van Rick. En bij elke ontmoeting met hem voelde ik dat dat wederzijds was. Ik zou onze kinderen heel gelukkig maken als ik het weer met hun vader zou proberen. En mezelf ook. Dan zou ik toch wel knettergek zijn om dat niet te doen?

Mijn vriendinnen waren volledig in shock toen ik vertelde dat Rick weer bij mij en de kinderen kwam wonen. En hoewel ze het uiteindelijk, na heel veel uitleg, respecteerden en de meeste ook wel weer hartelijk tegen Rick proberen te zijn, weet ik dat ze in het in hun hart steeds oliedom van me vinden. Ik voel dat ze denken: ‘Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger.’ En dat snap ik best. Dat zou ik in hun plaats vast ook van overtuigd zijn. Maar zij weten niet hoe het voelt, ze maken Rick niet dagelijks mee. Anders zouden ze weten hoe hij veranderd is. Hij is veel opener, eerlijker, doet zó zijn best. Hij werkt nooit meer over en is heel betrokken bij ons gezin. Ik weet hoe hij geleden heeft onder onze breuk en ik geloof oprecht dat hij onze liefde nooit meer op het spel zal zetten. Als ik dat zeg, zie ik mijn vriendinnen sceptisch kijken. Ook andere mensen zijn stomverbaasd als ze zien dat Rick en ik weer samen zijn. Wat heb ik spijt dat ik zijn vreemdgaan indertijd zo aan de grote klok heb gehangen. Maar het is niet anders, we moeten met al die blikken en het geroddel dealen. Ik vind het moedig van Rick dat hij hier laconiek mee omgaat. ‘Laat iedereen maar denken dat ze willen’, zegt hij. ‘Als jij mij maar vertrouwt, dat is het enige dat ertoe doet.’

Gelukkig zijn onze kinderen wél super blij. Ook mijn moeder is blij. ‘Ik heb altijd geweten dat het goed zou komen’, zegt ze vaak. ‘Jullie horen gewoon bij elkaar.’ Daar krijg ook ik steeds meer vertrouwen in. Onze relatie is enorm verbeterd. We zijn gelijkwaardiger, praten veel, delen daadwerkelijk wat er in ons omgaat. Dat betekent ook dat we wel eens ruzie maken. Dat vind ik nog eng, maar gelukkig hebben we nog steeds onze therapeut, bij wie wij altijd ons verhaal weer kwijt kunnen. Vergeten wat er is gebeurd, dat kan ik nooit. Maar ik kan Rick wel vergeven. En ja, ook weer vertrouwen. We hebben echt weer 100% voor elkaar gekozen.”

Tekst: Lydia van der Weide. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.