Home
Persoonlijke verhalen
Maud reisde onvoorbereid in haar eentje de wereld rond

Maud reisde onvoorbereid in haar eentje de wereld rond

14 juli 2025

Drie jaar geleden vertrok Maud (27) zonder plan naar Mexico. Het was het begin van een solowereldreis door vijftien landen. “In totaal heb ik vijftien landen bezocht, 28512 foto’s gemaakt, 7 littekens opgelopen en duizenden ontmoetingen gehad met mensen van tientallen verschillende nationaliteiten.”

Maud: “Al op jonge leeftijd was ik bezig met wat zich afspeelde buiten de Nederlandse en zelfs Europese landsgrenzen. Waarom is er honger in Afrika? Waarom dragen ze in Peru allemaal kleurrijke kleding? Hoe leven de mensen in Nieuw Zeeland of Bolivia? Dat soort vragen popten regelmatig in mij op. Best gek, want ik kom helemaal niet uit een reislustige omgeving. Mijn ouders zijn pas echt reizen gaan maken om mij te bezoeken toen ik aan de andere kant van de wereld zat. Het reizen naar verre, vreemde bestemmingen, is me dus niet met de paplepel ingegoten. Toch bleef het mijn grote droom. Het liefst wilde ik het al doen direct na mijn studie. Dat leek me een goed moment. Maar vanwege corona ben ik eerst gaan werken. Het lukte me een baan te bemachtigen bij het tv-programma Jinek. Twee jaar heb ik daar gezeten, om vervolgens – toen corona naar de achtergrond verdween, de grenzen weer opengingen en de seinen op groen stonden – een ticket te kopen naar Mexico.

Alleen een wit A-4tje

Ik vertrok zonder plan en zonder reisgenoot. Ik wilde mezelf uitdagen. Ik ben – of eigenlijk was – iemand die altijd een plan had. En nu wilde ik weleens zien wat er gebeurt als ik onvoorbereid zou weggaan met alleen een wit A4-tje dat ik elke dag zelf opnieuw zou mogen inkleuren. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Waarheen ik zou gaan en voor hoe lang. Ik begon in Mexico-stad met 22 miljoen inwoners. En was totaal overdonderd door de grootte van deze stad, de mensen, de geuren, kleuren, culturen en eigenaardigheden. Niets was vertrouwd, alles was nieuw, onwennig en overweldigend.
Die eerste dagen waren een aaneenschakeling van onhandigheden. Ik kon niet pinnen want het hotel had beslag gelegd op de gehele bestedingsruimte van mijn creditcard. En daarom kon ik geen eten of simkaart kopen en was ik dus een tijdje onbereikbaar. Ik zie mezelf nog zitten op die stoep op de luchthaven: een zielig hoopje mens, vermoeid en ontredderd. En toen moest alles nog beginnen… Uiteindelijk bood de creditcard van mijn vriend in Nederland uitkomst. Maar ik vroeg me op dag één al af: waarom voelde ik alweer zo sterk die behoefte om uit mijn comfortzone te stappen? En hiernaartoe te vliegen?
Na een tijdje vond ik gelukkig wel mijn draai. Ik kwam erachter dat als je in je eentje reist, je heel toegankelijk en benaderbaar bent voor anderen. Omdat zij ook alleen zijn. In hostels had ik meestal meteen aanspraak en met die andere reizigers plande ik dan uitstapjes. Had ik geen zin in gezelschap dan gaf ik dat gewoon aan. Ik heb in die drie jaar dat ik weg ben geweest zoveel gedaan en meegemaakt. Ik heb gedanst van zonsondergang tot zonsopkomst op een actieve vulkaan en in de jungle. Ik heb al motor besturend koeien gevangen in Australië en eindeloos gesurft, ik heb overal en nergens gehiked en gekickbokst. Ik zat een week lang in stilteretraite in India en deed aan yoga op de meest mooie plekken. Al was het heus niet alleen maar rozengeur en maneschijn hoor. In Mexico raakte ik de helft van mijn backpack kwijt, in Colombia stond ik oog in oog met een kartelbaas, in Thailand zat ik twee maanden vast op een eiland en in Vietnam liep ik salmonella op.

Cowgirl in Australië

De meeste indruk op mij maakte mijn tijd op een farm als cowgirl in het binnenland van Australië. Het lag helemaal in de middle of nowhere. De mensen die daar waren, het werk dat ik daar moest doen… eigenlijk alles wat daar gebeurde, lag mijlenver buiten mijn comfortzone. Ik had net maandenlang gesurft in het surfwalhalla Byron Bay aan de Australische kust. Al voor zonsopgang zat ik daar met vrienden op het strand, te kijken of de golven geschikt waren. En nog voordat we aan het werk gingen, surften we een paar uur. Hetzelfde ritueel volgde in de avond. Het was vroeg naar bed en vroeg opstaan. Een heerlijk ritme. En nu zat ik op een grote farm waar ik de hele dag door – van zes uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds – werkte. Fysieke arbeid. Begrijp me goed, ik houd van hard werken, maar dit was echt next level. Daar komt bij, ik ben mega onhandig. Ik kan nog geen band plakken, dus dacht ook echt: hoe ga ik het hier redden? Met twaalf mensen ook nog die compleet anders in het leven staan dan ik. Totaal andere – heel conservatieve – opvattingen en denkwijzen hebben dan ik. Op een erf zo groot als drie Nederlandse provincies. Waar je het dus alleen met elkaar moet doen. Er is geen enkele andere afleiding, niks.
In eerste instantie hield ik me een beetje afzijdig omdat ik dacht: met hen wil ik niet geassocieerd worden. Het werd er daardoor niet leuker op. Niet voor hen, maar ook niet voor mij. Op een gegeven moment ben ik opgehouden met mijn gelijk te willen halen of überhaupt discussies aan te gaan. Dat zou ik toch niet winnen. Dat was ook wat mijn manager daar zei: ‘Onze werelden liggen zover uit elkaar. Wij zijn zo anders opgevoed, hebben andere dingen gezien en meegemaakt. Ons gedachtegoed hierover gaat niet meer veranderen. Dus we vinden het goed om te horen dat jij zo’n ander denkbeeld hebt. Dat daagt ons ook uit. Maar de kans dat je ons nog verandert, is echt nihil. Dus choose your battles girl, laat dit los. Het heeft geen zin.’ Vanaf dat moment ben ik gaan kijken: wat delen we wel. Dat bleken die allerkleine dingen te zijn als samen naar een film kijken, muziek luisteren. En regelmatig bij elkaar inchecken met de vraag ‘hoe voel je je?’. Uiteindelijk groeiden we toch naar elkaar toe. En kwam ik erachter dat ik het ook met hen leuk kon hebben. Ondanks dat we heel anders in het leven staan. Deze ervaring heeft me een toleranter mens gemaakt.

Loskomen van thuis

In eerste instantie zou ik een jaar wegblijven. Ik had op dat moment nog een lieve vriend in Nederland met wie ik vrijwel dagelijks contact had. Hij kwam me ook, net als sommige van mijn vriendinnen en mijn familie, opzoeken in het eerste jaar van mijn reis. Geweldig natuurlijk, maar daardoor lukte het me nog niet om echt los te komen van thuis. En het was juist mijn doel om mezelf uit te dagen en in mijn eentje het avontuur aan te gaan. Vlak voordat het eerste jaar om was, voelde ik dan ook sterk dat ik nog niet terug wilde naar Nederland. Aan de andere kant had ik daar wel – zoals gezegd – mijn vriend, vrienden en familie, een huis dat ik niet langer mocht onderverhuren en een optie op een goede baan. Ik was bang dat ik alles en iedereen zou teleurstellen als ik besloot niet terug te komen naar Nederland. Aan de andere kant stelde ik mezelf teleur als ik het wél zou doen. Het was echt een lastige keuze, maar ik ben mijn eigen gevoel trouw gebleven en besloot nog even verder te reizen. De consequenties van mijn beslissing waren best groot. Het ging uit met mijn vriend, wat natuurlijk heel verdrietig was. En ik verloor mijn huis. Mijn basis in Nederland. In feite knipte ik daarmee alle lijntjes die ik tot dan nog had met Nederland door. Lastig, maar wel nodig. Want door dit te doen, was ik ineens vrij om te gaan en staan waar ik wilde. Ik rolde, veel meer dan daarvoor, van het ene in het andere avontuur. Ik probeerde nog wel om er twee sociale levens op na te houden; eentje thuis – met veertien uur tijdsverschil – en een op reis. Maar dat werd steeds lastiger en moeilijker. Ik denk altijd dat ik alles kan, maar dat werkt helemaal niet. Het contact met Nederland werd minder en ik probeerde er maar op te vertrouwen dat mijn vriendschappen thuis sterk genoeg waren om mijn afwezigheid te overleven.

Betoverend

Twee jaar lang heb ik nog rondgereisd en geweldige ervaringen opgedaan. Terugkijkend heb ik in totaal vijftien landen bezocht, 28512 foto’s gemaakt, 7 littekens opgelopen en duizenden ontmoetingen gehad met mensen van tientallen verschillende nationaliteiten. Ik had nooit durven dromen dat de afgelopen jaren me zoveel zouden brengen. Ik vond ik de sfeer in Midden-Amerika betoverd. Er is daar zoveel cultuur. De mensen dansen, zingen en zijn megavriendelijk, welwillend en relaxed. In Azië is iedereen wat volgzamer en was er een kleine kloof doordat ik de taal echt niet sprak of verstond. Dan is het lastig communiceren. Al zijn ook hier de mensen behulpzaam en vriendelijk. Vooral op de Filipijnen en in Sri Lanka. Ik herinner me dat ik in een overvolle trein zat in Sri Lanka met twee wildvreemde kinderen op schoot. Het was zo warm, het zweet gutste van mijn voorhoofd. Mijn reisvriendin zat een eindje verderop en ik vroeg haar om water. Met mijn dorst werd ook mijn honger gestild, maar tegelijkertijd kwamen er koekjes tevoorschijn uit de tas van de buurvrouw naast me. Die gingen vervolgens door de hele coupé. Zo zijn daar de mensen. In Nieuw Zeeland was vooral de natuur fenomenaal. Ik trok daar met een camper rond en het was echt alsof je bij elke hoek een nieuw schilderij in reed. De ene keer bergen, dan weer een meer, een weids groen dal of de zee. Indrukwekkend.

Herbeleven op papier

Ik ben nu bijna een jaar thuis. Het was heerlijk om iedereen weer te kunnen knuffelen op Schiphol, alsof ik nooit was weggeweest. Wat natuurlijk niet klopt, want ik heb in de tussenliggende drie jaar van alles meegemaakt. Ik dacht: waar moet ik met al die verhalen en avonturen naartoe? Het schrijven van Fasten your seatbelt and enjoy the ride heeft me daarbij geholpen. Ik heb alles nog weer eens kunnen herbeleven op papier en een plek kunnen geven. Regelmatig wordt me gevraagd of deze reis me heeft veranderd? Honderd procent. Voorheen had ik altijd het gevoel dat alles perfect moest zijn. Het reizen heeft me wel geleerd dat de dingen lopen zoals ze lopen. It is what it is, zeggen ze in Australië. Ik heb ook geleerd met onverwachte situaties om te gaan, te dealen met tegenslag. En het zelf op te lossen. Dat maakt me als mens completer.
Toch ben ik ook nog steeds dezelfde Maud. Energiek, sociaal en lekker onhandig. Tegelijkertijd ben ik wel een stuk rustiger geworden. Ik doe meer wat ikzelf wil en voel. Het was best lastig om deze nieuwe versie van mezelf terug te brengen in mijn oude leven. Iedereen kent me toch op een bepaalde manier. Mijn ouders zeiden altijd: ‘Bij Maud zit er 48 uur in een dag.’ Dat was ook zo. Ik kon op één dag ik weet niet hoeveel afspraken afwerken. Koffiedrinken, ontbijten, lunchen, borrelen en avondeten en op pad gaan met allemaal verschillende mensen. Ik sjeesde met mijn fiets van afspraak naar afspraak. Had altijd haast. Dat wil ik dus niet meer. Tegenwoordig sta ik nog steeds vroeg op, maar doe ik aan yoga voordat ik naar het werk ga. Ik heb mijn oude baan terug bij Eva. Want ik barst nog steeds van ambitie hoor. Het hoeft alleen niet nu en meteen. Mijn allergrootste droom is ooit Drie op Reis presenteren. Vooralsnog doe ik overdag mijn ding. ’s Avonds sport ik of plof ik op de bank met een boek of serie. En ik plan hooguit nog één sociale afspraak op een dag. Zo blijf ik dichter bij mezelf en laat ik die complete ratrace waar we met z’n allen zo makkelijk in verzeild raken, compleet links liggen. Van al dat gejaag en die drukte word ik geen leuker mens. En als er iets is wat ik heb geleerd de afgelopen drie jaar, is het dat je jezelf altijd meeneemt, waar je ook bent, waar je ook naartoe gaat. Ik vond dat aan het begin van mijn reis een confronterende gedachte. Alsof ik het de hele dag leuk heb met mezelf. Nu durf ik wel te stellen dat ik dat heb. Sterker nog, ik ben mijn eigen favoriete reisgezelschap.

Over haar avonturen en de levenslessen die ze opdeed, schreef ze een boek. Voor meer info, klik op onderstaande button.