Marlies werd niet serieus genomen en beviel helemaal alleen

11 april 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Marlies (58) die op 25 maart 2000 noodgedwongen in haar eentje beviel van haar tweede kind. “Terwijl mijn man in paniek op straat om hulp riep, hield ik het niet meer…”

Marlies: “Bevallen zonder een verloskundige. In Zeeuws-Vlaanderen waar ik 24 jaar geleden woonde, was dat in die tijd heel gebruikelijk. Van mijn dochter Maxime beviel ik in 1998 ook zonder verloskundige en alleen onder begeleiding van mijn huisarts. Gewoon in mijn eigen huis, zonder poespas. Bij Maxime verliep dat prima, maar bij mijn tweede, mijn zoon Mitchell, eindigde het bijna in een groot drama. En dat allemaal omdat ik de pech had dat mijn bevalling zich net na sluitingstijd van mijn reguliere huisartsenpraktijk aankondigde…”

Om de vijf minuten

“Ik was op dat moment 40 weken en 2 dagen zwanger. Die dag voelde ik me al niet fit en iets in mij zei dat de bevalling misschien wel zou beginnen. Omdat ik nog geen krampen had, besloot ik het even aan te kijken. Totdat ik aan het einde van de middag toch echt weeën kreeg. Samen met mijn toenmalige man timede ik ze. Na ongeveer een half uur kwamen ze om de vijf minuten en mijn ex (we zijn inmiddels gescheiden) belde de huisartsenpost. Omdat het al 17:30 uur was, was mijn eigen dokter niet meer telefonisch te bereiken.”

Hoofdje

“Nadat mijn ex vertelde wat er aan de hand was, antwoorde de assistente van de huisartsenpost dat we nog maar even moesten afwachten. ‘Het zal vast niet zo’n vaart lopen’, zei ze. Ondertussen voelde ik hoe mijn weeën zich in een rap tempo nog sneller achter elkaar aandienden. Toen ik het na nog eens dertig minuten echt niet meer hield en mijn ex het hoofdje van ons kind al zag, belde hij opnieuw naar de huisartsenpost. In paniek zei hij dat we direct hulp nodig hadden, maar de assistente wimpelde hem voor de tweede keer af. Volgens haar had de dokter het druk. Hij zou komen wanneer hij tijd had…”

Persweeën

“Totaal over zijn toeren rende mijn ex de straat op. Uit pure wanhoop schreeuwde hij om hulp. Ook klopte hij bij de buren aan. In bed in onze slaapkamer op de begane grond (we woonden in een bungalow) focuste ik me op mijn weeën. Ik voelde een enorme drang om te persen en deed heel erg mijn best om er niet aan toe te geven. Op een gegeven moment hield ik het niet meer. Wanhopig riep ik mijn ex en hij rende terug naar binnen. Net op tijd, want mijn zoontje kwam eruit en mijn ex ving hem op. Vervolgens legde hij hem op mijn borst. We waren allebei echt in shock. Pas later hoorde ik dat mijn ex ontzettend bang was om mij en onze zoon te verliezen. Vandaar dat hij snel weer naar buiten rende voor hulp.”

Kinderliedjes

“Tot mijn grote opluchting huilde mijn zoontje direct. Met de navelstreng nog tussen mijn benen, had ik had geen idee wat ik moest doen. Daarom begon ik maar kinderliedjes te zingen. Ik probeerde mijn zoontje ermee gerust te stellen en zelf werd ik er ook rustig van.
Het was zo’n bizarre situatie. Ik kon niet geloven dat ik helemaal alleen bevallen was en vroeg me af hoelang ik daar in mijn eentje met een pasgeboren baby moest blijven liggen.”

Slagveld

“Uiteindelijk duurde het drie kwartier voordat de dienstdoende huisarts bij me langskwam. Hij schrik zich kapot toen hij mij en mijn zoontje zag. Mijn bed zat onder het bloed en het leek wel een slagveld. Het eerste wat de huisarts deed, was de navelstreng doorknippen. Daarna controleerde hij mijn zoontje, hij was gelukkig kerngezond.”

Aankleden

“Het gekke was dat de huisarts na het aanbieden van zijn excuus (‘dit had nooit mogen gebeuren’) vroeg of hij mijn zoontje zijn eerste kleertjes mocht aandoen. Alsof hij het daarmee wilde goedmaken. Op dat moment zei ik ja, maar later heb ik me nog lang afgevraagd waarom hij dat zo graag wilde. Ik had het veel mooier gevonden als mijn ex die kans had gekregen.”

Klacht

“Eigenlijk was het de kraamverzorgster die ons echt goed opving. Zij kwam een half uur na de huisarts en nam alle tijd om mij en mijn ex te kalmeren. Ze was absoluut niet te spreken over hoe wij door de huisartsenpost behandeld waren. Volgens haar had het heel anders kunnen aflopen en daar was ik me ook zeker bewust van. Daarom heb ik een aantal weken na de heftige bevalling nog een klacht ingediend bij de huisartsenpost. De voorzitter bood in een schriftelijke reactie zijn oprechte excuus aan ons aan. Op mijn schadeclaim voor een nieuw bed (we hadden net een nieuw matras en beddengoed gekocht) is helaas nooit gereageerd. Dat hebben we zelf dus maar weer aangeschaft.”

Verboden

“Het bijzondere is dat na mijn bevalling thuisbevallingen niet meer werden toegestaan in Zeeuws-Vlaanderen. Dit hoorde ik niet van de huisartsenpost, maar van zwangere vrouwen die ik kende. Ze zeiden dat ze alleen nog maar in het ziekenhuis mochten bevallen, onder begeleiding van een gynaecoloog. De reden werd er nooit bij verteld, maar ik twijfelde er niet aan dat dat door mij kwam. Was er toch nog iets positiefs uit voortgekomen.”

Traumatisch

“Inmiddels is mijn zoon een volwassen jongeman. Onlangs was zijn verjaardag en elk jaar denk ik dan even terug aan de traumatische dag die ik in 2000 beleefde. De bevalling van Mitchell was een hel, maar ik ben heel blij dat hij er goed vanaf is gekomen…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.