Ontwerp Zonder Titel 2023 02 20t113218.428

Marjet emigreerde naar Spanje en werd discjockey

Als raadslid en wijkverpleegkundige werd Marjet (32) geleefd. Toen ze op een burn-out afstevende, besefte ze dat ze rigoureuze keuzes moest maken om weer gelukkig te worden. Ze verbrak haar relatie, emigreerde naar Spanje en werd discjockey.

“Als verpleegkundige word je vroeg wijs. Op mijn achttiende verzorgde ik tijdens mijn stage acht ouderen met dementie. Vaak stond ik alleen op de groep vanwege zieke collega’s en personeelstekort. Op mijn twintigste, toen ik stage liep op de afdeling oncologie, hielp ik mensen die de dood in de ogen keken. Sommigen waren maar een paar jaar ouder dan ik. Nooit zal ik de vrouw vergeten die haar ongeboren kind verloor doordat een agressieve tumor in haar buik de baby dood drukte. Toen ze bijkwam na de operatie dacht ze dat ze zwanger was, terwijl haar kind was gestorven en ze voorgoed onvruchtbaar was geworden. Tijd om goed met haar te praten was er niet. Soms zag ik wel dertig patiënten op een dag. Het werktempo in het ziekenhuis lag hoog. Na mijn studie verpleegkunde ging ik aan de slag als wijkverpleegkundige in Groningen. Daar zag ik wat er achter de voordeur van patiënten speelde. Veel mensen kampten niet alleen met ziekte, maar ook met armoede en huiselijk geweld. Ik ontdekte toen ook hoe lichaam en geest met elkaar samenhangen. Want als je langdurig stress of verdriet hebt, kan dat voor mentale en lichamelijke problemen zorgen. Wat al die ervaringen met mij deden? Ik kreeg een enorme drive om voor anderen het verschil te maken.”

Betere zorg

“Als ik bij patiënten was, vertelde ik vaak over mijn ideeën voor betere zorg. ‘Is de politiek niet wat voor jou?’, vroeg een cliënt me op een dag. Toen ik antwoordde dat ik hier nog nooit over had nagedacht, realiseerde ik me dat dit best vreemd was. De politiek bepaalt immers het beleid voor de zorg. Nieuwsgierig geworden bezocht ik een commissievergadering in het stadhuis. Toen ik de raadsleden hoorde zeggen dat wijkverpleegkundigen vooral geen boterhammen mochten smeren voor hun patiënten omdat ze te dure krachten zijn, wist ik dat ik door mijn ervaring écht iets had toe te voegen. Want in theorie lijkt het slim om de boterham door een andere zorgverlener te laten smeren, in de praktijk werkt dat niet. Voor mij was het een kleine moeite om snel een ontbijt klaar te maken voor een patiënt die moe is na het douchen. De politici vergaten dat het ook geld kost om hiervoor speciaal iemand in te huren.
Na die vergadering meldde ik me aan als kandidaat-raadslid. Ik verwachtte niet gekozen te worden. Ik stond op de achtste plek en er stonden een heleboel kundige mensen voor me op de lijst. Maar op een ochtend werd ik gebeld door het partijbestuur met de vraag waar ik bleef. Bleek dat ik meer dan zeshonderd voorkeurstemmen had gekregen! Bijna al mijn cliënten en hun families hadden op me gestemd.
En zo kwam het dat ik met 23 jaar in de raad zat. Overdag werkte ik als wijkverpleegkundige en ’s avonds vergaderde ik en las ik beleidsstukken. Het was een loeidrukke tijd, maar ik vond het een eer dat ik zoveel mensen mocht vertegenwoordigen. En hoewel ik bijna geen privéleven meer had, bleef ik tijd vrijmaken voor mijn passies muziek en kitesurfen. Muziek sleepte me door uitdagende momenten heen. Voordat ik een debat in ging, luisterde ik altijd naar een stevig techno- of housenummer. Het gaf me een gevoel van kracht. Ik kreeg ook energie van de bewoners en de successen die ik boekte. Het initiatiefvoorstel dat ik schreef over het belang van een gezinshulp, waardoor ouders en daardoor ook hun kinderen wat ademruimte kregen, werd door alle partijen unaniem aangenomen.”

Liefde op afstand

“Als gemeenteraadslid werd ik een bekend figuur. Wanneer mensen me aanspraken op straat of in de supermarkt, luisterde ik altijd. Ik wilde een luisterend oor zijn voor de mensen die ik vertegenwoordigde en weten wat er speelde in de maatschappij. Mijn familie en vrienden zeiden vaak dat ik het rustiger aan moest doen, maar dat kon ik niet. Er waren te veel mensen van mij afhankelijk. Voor een relatie had ik eigenlijk geen tijd, maar liefde laat zich niet sturen. Zes jaar geleden raakte ik op slag verliefd toen ik mijn – inmiddels ex – vriend tegenkwam tijdens het stappen. Ik was ervan overtuigd dat ik de liefde van mijn leven had ontmoet en dat was wederzijds. Na een jaar waren we al verloofd. Hij woonde aan de andere kant van het land, maar de liefde tussen ons was zo groot dat de afstand ook te overbruggen was. Ieder weekend stapte ik met een tas vol beleidsstukken in de trein.
Dat ik dit drukke leven volhield, kwam ook door de steun die ik kreeg van mijn partijgenoot Bert, een wijze man die de klappen van de lokale politiek kende en die me als groentje onder zijn hoede nam. De politiek kan hard zijn, ook de plaatselijke politiek. Als ik een vraag of probleem had, kon ik bij Bert terecht voor advies. Door Bert had ik ook de moed om een eigen partij op te richten toen de situatie binnen de partij onhoudbaar werd door meningsverschillen. Samen zouden we 100% voor Groningen gaan en dat werd dan ook de naam van de partij, 100% Groningen.”

Standje overleven

“Een paar maanden voor de verkiezingen werd Bert heel ziek. Hij bleek kanker te hebben in een vergevorderd stadium. Op zijn sterfbed beloofde ik hem dat ik van de verkiezingen een succes zou maken, wat ook gebeurde. 100% Groningen kwam met twee zetels in de raad en ik belandde op de top tien van beste raadsleden van Nederland. Voor de buitenwereld leek het alsof ik op de top van mijn carrière zat, maar in werkelijkheid stond ik op standje overleven. Het campagne voeren en het verlies van Bert had veel energie gekost. Eigenlijk te veel, maar dat wilde ik niet toegeven. Ik vond dat ik het verplicht was me in te zetten voor de mensen die op me hadden gestemd. Ergens in alle hectiek groeiden mijn verloofde en ik uit elkaar. Ineens werd de afstand tussen ons onoverbrugbaar. Ik wilde niet naar het zuiden verhuizen en hij niet naar Groningen.
Toen ik twee jaar geleden door alle stress niet meer kon slapen en pijn kreeg in mijn heup, realiseerde ik me dat ik voor mezelf en mijn gezondheid moest kiezen. Maar wie ik was, dat wist ik niet meer. Continu was ik bezig om voor anderen te spreken. Ik meldde me ziek op mijn werk, in de wijk en in de politiek. In Groningen zou ik niet de rust en de ruimte vinden die ik nodig had voor mijn herstel en daarom boekte ik een reis naar het Fuerteventura. Ik had eens gelezen dat op dit Canarische eiland altijd een goede wind waait om te kitesurfen. Op muziek na was dit het enige wat me nog een goed gevoel gaf.”  

Positieve vibe

“Door het kitesurfen op Fuerteventura voelde ik me een met de natuur. Ik dacht niet meer na, maar was vooral met mijn lijf bezig. Iedere avond viel ik moe en voldaan in slaap en iedere ochtend werd ik wakker met een prachtig stralende zon aan de hemel. Hier kan geen therapie tegenop, dacht ik vaak. Toen ik afstand nam van mijn leven, zag ik dat wat ik deed me niet gelukkig maakte en dat ik andere keuzes moest maken. Ik besloot te stoppen met de politiek en mijn werk. Ik was bang om mensen teleur te stellen, maar iedereen reageerde begripvol, zelfs mijn politieke tegenstanders. Ik besefte toen ook dat mijn verloofde en ik geen toekomst samen hadden. Het verbreken van mijn relatie was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar diep in mijn hart wist ik dat het onvermijdelijk was.
Eenmaal terug in Nederland miste ik de ruimte en positieve vibe van het eiland. Fuerteventura bestaat uit een mooie zee, rotsen en woestijn. Er is geen stress en de gemeenschap is hecht en hartelijk. Iedere keer als ik op het eiland was, voelde ik me zo goed dat ik tijdens mijn derde bezoek besloot dat ik niet meer weg wilde. Mijn familie en vrienden vonden het pittig toen ik mijn huis in Groningen verkocht om naar Fuerteventura te verhuizen, maar ze zagen ook dat ik vrolijk was en straalde.”

Weg van alle ruis

“Op mijn nieuwe woonplek, weg van alle ruis en afleiding, kwam ik tot de kern van mezelf. Toen het tijd was om weer te gaan werken, onderzocht ik waar ik goed in ben en waar ik energie van krijg. In de politiek kon ik een boodschap en emoties overbrengen en mensen met mijn positieve uitstraling ergens enthousiast voor maken. Ik wilde iets doen met deze eigenschappen. Al vrij snel kwam ik uit op mijn passie: muziek. Ik begon hardop te dromen en kwam uit op deejay worden en mensen verbinden door muziek. Ik volgde een online deejay-opleiding en begon te oefenen. Een naam was snel gevonden: dj Sisi Carini. Sisi verwijst naar mijn tweede naam Elizabeth en Carini naar mijn Italiaanse roots. Op Fuerteventura kwam alles waar ik van hou perfect samen. Vol overgave stortte ik me op mijn nieuwe carrière.
Vorig jaar vroeg ik of ik mocht draaien in mijn favoriete loungeclub: The Sunset Lounge. Het werd een magische avond waarop mensen dansten bij de ondergaande zon. Nu ben ik daar deejay in residence, wat inhoudt dat ik er vaste avonden draai. Inmiddels heb ik in Europa in verschillende clubs gespeeld en iedere keer is het fantastisch, of ik nou voor vijftien of tweeduizend mensen draai. Ik werk nu aan een internationale carrière en ben gelukkiger dan ooit. Als ik in Nederland was gebleven, was ik er nooit achter gekomen wat ik écht wil met mijn leven, simpelweg omdat de rust ontbrak om goed na te denken. Iedere morgen als ik de gordijnen openschuif en de zon zie, ben ik dankbaar. Voor mijn gevoel heb ik een tweede leven gekregen. ‘Hello Sisi’ zegt iedereen als ik de deur uit stap. De Marjet van vroeger bestaat niet meer.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.