Marianne verloor haar broer door een verkeersongeluk: ‘Ik mis hem nog elke dag’
6 juni 2021
Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Marianne was dit laatste het geval, toen zij haar 49-jarige broer verloor door een verkeersongeluk.
“De dag waarop mijn broer overleed aan een verkeersongeluk heeft mijn leven voorgoed veranderd. Richard en ik hadden altijd een speciale band met elkaar. Ik ben drie jaar ouder en had altijd het gevoel dat ik hem wilde beschermen. Maar tegelijkertijd heb ik ook heel veel van hem geleerd. Vlak voor zijn overlijden hebben we daar nog over gesproken.”
Symbool voor het leven
“Richard stond voor mij symbool voor het leven. Alsof hij al voelde dat hij niet de tijd kreeg om er alles uit te halen, drukte hij de mensen om hem heen op het hart om het leven te vieren en ervan te genieten.
Op 31 augustus 2017 was ik naar de sportschool voor een yogales. Mijn telefoon had ik wel bij me, maar tijdens de les was ik natuurlijk niet bereikbaar. Toen ik weer onderweg naar huis was, ging mijn telefoon over. Ik nam op en hoorde dat mijn broer een ernstig ongeluk had gehad en per traumahelikopter was afgevoerd. Op zo’n moment wordt de grond onder je voeten weggeslagen. Ik heb meteen alles laten vallen en met mijn yogakleding nog aan, ben ik naar het ziekenhuis gegaan.”
Compleet verslagen
“In het ziekenhuis bleek al snel dat Richard het ongeluk niet zou overleven. Hij had alles gebroken wat je maar kon breken en ernstig hersenletsel. We waren compleet verslagen. Het idee dat we zonder onze Richard verder moesten, was nauwelijks te bevatten.
De dood van Richard was totaal onnodig en juist dat doet zoveel extra pijn. Hij is aangereden door een scooter die te hard reed en bovendien met zijn telefoon bezig was. Door de officier van justitie is de bestuurder vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Als nabestaande is dat extra wrang. Hoe kan het dat wij voor altijd zonder onze Richard verder moeten, maar de dader niet wordt bestraft?”
Rouwproces
“Na de dood van mijn broer wilde ik mijn ouders opvangen en er voor iedereen zijn. Ik stond niet stil bij mijn eigen verdriet en ging daar totaal aan voorbij. Ik wilde momenten creëren om met de familie bij elkaar te komen om herinneringen op te halen en Richard te eren. Toch kwam ik er al snel achter dat de rest daar geen behoefte aan had. Dat vond ik heel moeilijk, hoewel ik natuurlijk ook snap dat iedereen zijn eigen rouwproces heeft. Hij is er fysiek niet meer, maar heeft wel gewoon zijn plek in de familie.
Sinds kort merk ik pas dat ik de dood van Richard nooit een plekje heb gegeven. Door er voor anderen te willen zijn, heb ik mezelf niet de tijd en ruimte gegeven om bij mijn eigen verdriet stil te staan. Ik volg een opleiding tot holistisch therapeut en ruim een maand geleden heb ik daar voor het eerst gehuild om het overlijden van mijn broer. Ik merk dat ik een masker opzet naar de buitenwereld en het weglach, maar eigenlijk wil ik het af en toe uitschreeuwen. Ik denk dat er maar weinig mensen in mijn nabijheid zijn die begrijpen dat het zo’n ongelofelijke pijn in mijn hart doet dat Richard er niet meer is.”
Litteken
“Zoals het Richard zijn lot was om te sterven, zie ik het nu als mijn lot om het verlies van hem betekenis te geven. Ik ben er wel achter gekomen dat ik dit niet alleen kan. Daar is het litteken te groot voor. Ik ga daarom hulp zoeken bij een therapeut om het verdriet toe te laten en te kijken hoe ik met Richard in mijn hart en gedachten verder moet. Ik mis mijn broer iedere dag. Ik had zijn warmte, aanwezigheid en betrokkenheid nog veel langer om mij heen willen hebben, maar ben ervan overtuigd dat ik door te gaan rouwen, zijn aanwezigheid weer ga voelen. Er zal altijd een litteken op mijn ziel blijven, maar het is aan mij hoe ik die ga verzachten. Verzachten door betekenis te geven aan dit verlies.”
Lees ook: Ambulancechauffeur Annemiek trof haar zoon aan bij dodelijk ongeluk
