vrouw

Mandy viel af voor haar vriend en hij vertrok alsnog

Bij Mandy (29) vlogen de kilo’s er de afgelopen jaren aan. Haar vriend André (29) klaagde zo vaak dat ze te dik was, dat ze voor hem de strijd met de kilo’s aanging. Maar toen ze bijna op haar streefgewicht was, verliet hij haar. “Hij vertrouwde me niet meer. Nu was ik wel slank, maar. voor hoelang?”

Mandy: “Als ik in de spiegel kijk, zie ik een mooie, slanke vrouw, maar met een verdrietig gezicht.  Superfijn dat ik weer in maat 38 pas en een zogeheten gezond gewicht bezit, maar degene voor wie ik vooral ben afgevallen, mijn vriend, heeft me verlaten. Jarenlang mopperde André op me en vond hij dat ik te dik was. Hij waarschuwde me dat hij bij me weg zou gaan als ik niet zou afvallen. Maar een half jaar geleden, net toen het me daadwerkelijk lukte van die ellendige kilo’s af te komen, vertrok hij. Blijkbaar had het hem allemaal te lang geduurd.”

Stiekeme overeter

“In 2017 overleden mijn oma en tante binnen een week aan borstkanker. Dat hakte er flink in bij mij. Ze waren al langere tijd ziek, maar toch kwam hun dood onverwachts en vooral kort op elkaar. Ik had nooit eerder een dierbare verloren en nu ineens twee tegelijk. Ook vond ik het verschrikkelijk mijn moeder zo verdrietig te zien: het waren haar moeder en zusje. Ik wist niet zo goed hoe ik haar kon troosten.
In die periode begon ik met het wegeten van mijn verdriet. Als ik ’s morgens verdrietig wakker werd, dacht ik al aan het lekkers dat ik die dag zou gaan halen om mezelf op te vrolijken.
Maar dat ik dat deed, verborg ik voor mensen in mijn omgeving. Vooral voor André, mijn vriend, die altijd al een hekel had aan mensen die zich lieten gaan met eten. André gaf al zo lang ik hem kende af op mensen die grote porties verorberden of veel te vet aten. Ik had geen zin in zijn commentaar, dus snoepte ik in het geniep.
Ogenschijnlijk at ik weinig; ik ontbeet met kwark, nam een boterham voor de lunch en schepte een normaal portie avondeten op. Maar als ik alleen was, werkte ik zakken met koek, drop, chips en worstenbroodjes weg. Natuurlijk ging dat mensen opvallen. In korte tijd dijde ik steeds meer uit. Ik verhulde mijn buik en benen met zwarte sweaters en leggings, maar ik kreeg een steeds voller gezicht. Met steeds duidelijker zichtbare onderkin.
André ging lang mee in het verhaal dat ik ‘zelfs van water dik werd’ en dat mijn hormoonhuishouding van slag was door mijn verdriet. Maar toen ik ruim dertig kilo was aangekomen en hij hoorde dat ik van 64 naar 94 kilo was gegaan, drong hij aan op een bezoek aan een  internist. Wie weet had ik een ziekte onder de leden waardoor ik zo aankwam.
Pas toen gaf ik toe dat ik stiekem snackte. André was vreselijk boos. Niet alleen omdat hij vond dat ik ongezond bezig was, maar ook omdat ik hem al die tijd had voorgelogen. Hij snapte niet dat ik het zo ver had laten komen. Zelf heeft André een atletisch lichaam en hij is een enorme sportfanaat. Hij begint de dag met een rondje van zeven kilometer langs de plassen en eet zo veel mogelijk vegan. André vond het vreselijk dat ik mijn mooie figuur kwijt was. Normaal droeg ik altijd leuke jurkjes en rokken, nu alleen nog maar stretchkleding.
André noemde me ‘onaantrekkelijk dik’ en zei dat hij geen seks meer met me wilde als ik me niet zou herpakken. Natuurlijk is dat heel hard, zo voelde het ook, maar ergens snapte ik het ook wel weer. Ik verstopte mijn lichaam al een tijdlang onder lange nachtponnen en douchte met de deur dicht. De keren dat we nog seks hadden, deden we het met het licht uit.
Ik beloofde beterschap. Ik zou het eerlijk vertellen als ik iets snoepte en weer gaan hardlopen, om de kilo’s te veel eraf te krijgen.
Even ging dat ook goed en ik viel keurig vijf kilo af. Maar toen werd het november en verschenen de eerste oliebollenkramen in de straten. Voor ik het wist had ik tijdens het boodschappen doen drie beignets verorberd. En de dag daarna opnieuw. De remmen gingen weer los. Waarover ik natuurlijk niets vertelde tegen André. Welnee, die paar kilootjes die er weer bij kwamen, kwamen door de drukke decembermaand. In januari zou ik weer streng verder lijnen…. Dat ik inmiddels bijna de honderd kilo aantikte, vertelde ik er niet bij.”

Zelfmedelijden

“Maar ook dat kwam natuurlijk uit. In januari 2021 kreeg ik corona en was ik zo moe, dat ik amper nog van de bank af kon komen, laat staan dat ik in staat was om te sporten. Ondertussen vond ik dat ik chocolade had verdiend, omdat ik me zo ellendig voelde. Na een maand amper bewegen en een dieet van kippensoep, sinaasappelsap en zakken chocoladerozijnen en repen karamel-zeezout, schok ik van het getal op de weegschaal.
Mijn motivatie er iets aan te doen zakte naar het nulpunt. Ik was al een emo-eter, nu werd ik nog een zelfmedelijden-snoeper. Ik vergoelijkte mijn aankopen met gedachten als: ik heb het al zo zwaar, ik mag best iets leuks. Of: mijn BMI valt nu toch al in de categorie ‘ernstig overgewicht’, een pondje meer of minder maakt niet meer uit.
Elke dag begon ik vol goede voornemens, maar eenmaal bij het koekschap in de supermarkt was ik die weer vergeten. Thuis at ik regelmatig snel een pak kano’s of stroopwafels op, voor de tv, achter mijn computer tijdens het thuiswerken of op de avonden dat André naar de sportschool was. De lege verpakkingen verstopte ik onderin de vuilnisbak onder aardappelschillen of in een leeg pak waspoeder. Of ik liep naar de hoek van de straat en gooide ze buiten in de afvalbak.
André was echter niet gek. Hij vertrouwde me niet, zag me natuurlijk weer aankomen. We kregen er steeds vaker woorden om. André klaagde dat hij de oude Mandy miste. De Mandy die hij al sinds zijn negentiende kende en die altijd slank, sportief en actief was geweest. De vrouw met wie hij wandelde en fietste, naar de sauna ging, uren kon vrijen en mee kon pronken op feestjes. Inmiddels deden we amper nog iets samen. Door mijn overgewicht had ik bij de lichtste inspanning al last van mijn knieën en ademhaling. Steeds vaker liet ik André alleen de deur uit gaan om te sporten, te stappen of vrienden te bezoeken. Ik schaamde me inmiddels zo voor mijn uiterlijk, dat ik niet meer naar feestjes wilde, liever bleef ik thuis waar ik dan op de bank lag te netflixen. Nu weet ik dat ik mezelf vooral tekort heb gedaan, door mijn uiterlijk zo te verslonzen. Dat ik de dingen heb gemist die een relatie juist zo leuk maken. Maar in die tijd zat ik in een soort vicieuze cirkel van een rotgevoel bij opstaan omdat ik mezelf niet mooi vond, dat gevoel wegeten met snacks en opnieuw weer slecht voelen omdat ik mezelf had laten gaan.”

Knop om

“Die cirkel kon ik pas doorbreken toen André echt boos werd. Op een ochtend dwong hij mij op de weegschaal te gaan staan waar hij bij was. Maar liefst 110 kilo woog ik. Een bizar getal. André begon te huilen. Een week eerder had ik via de huisarts pillen gehad voor mijn te hoge bloeddruk en cholesterol, plus de waarschuwing beter op mijn gezondheid te letten.
Dat laatste had ik overigens verzwegen voor André, ik had hem alleen verteld dat ik medicatie had gekregen. Daar was André toen al van geschrokken, maar nu hij het getal op de weegschaal zag, was hij helemaal ongerust. Ik was veel te jong voor ziektes als diabetes en hartkwalen, hij was bang om me te verliezen… Zijn tranen maakten indruk. Voor hem, maar ook omdat ik wel inzag dat het onze relatie geen goed deed, besloot ik af te gaan vallen. De knop moest om en dit keer serieus. Ik meldde me aan bij Weight Watchers. De wekelijkse bijeenkomsten, waarbij ik ook op de weegschaal moest, bleken een enorme stok achter de deur. En het puntensysteem dat ze hanteren werkte voor mij heel goed. Ik kon nog van alles eten en ging enthousiast zelf bananenbrood en koolhydraatarme koekjes bakken. Had ik nog steeds iets lekkers bij de koffie, zonder dat ik ervan aankwam. In het begin ging het hard. In de eerste week verloor ik al ruim drie kilo. Dat motiveerde me enorm. Na een maand was ik zeven kilo kwijt.
André was heel trots op me. Hij kocht die eerste maand elke weegdag een kleine verrassing voor me, ter aanmoediging. Dat varieerde van een lekkere douchegel tot een bos tulpen. Heel lief en het zorgde ervoor dat ik extra hard mijn best deed. Maar na verloop van tijd merkte ik dat hij zijn interesse in het afvalproces een beetje begon te verliezen. Ik hoorde enkel nog een lauw ‘Knap van je’, als ik hem trots vertelde dat er weer een kilo af was, maar hij stond niet meer mee te juichen.
Dat vond ik jammer. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij me ten huwelijk zou vragen, als een extra motivatie. Maar ik zat zelf inmiddels in zo’n flow, dat ik er me niet te veel zorgen om maakte. Alles zou goed komen, ik was toch fanatiek bezig? Mijn omgeving zag me slanker worden en ik kickte op de support die ik kreeg. Ik sportte als een malle en hield me keurig aan de regels.
Na negen maanden was ik 37 kilo in totaal kwijt. Ik was nog niet superslank, maar droeg wel weer een normale spijkerbroek en had genoeg energie om weer hard te lopen. Als ik André voorstelde om samen te gaan hardlopen, reageerde hij nooit enthousiast. Hij had altijd toevallig net met een vriend af gesproken of moest werken. Zijn houding viel me tegen. Ik had verwacht dat hij blijer zou zijn nu ik zo hard op weg was weer de oude Mandy te worden. Maar hij was eerder koel dan hartstochtelijk.”

Grote verloren liefde

“Mijn streefgewicht kwam steeds meer in zicht. Maar toen zei André op een avond dat hij met me wilde praten… Hij was niet meer verliefd op me, zei hij. In de jaren dat ik zo dik was geweest, was ik van hem vervreemd, zo zei hij. Hij baalde niet van mijn omvang, maar van mijn gedrag. Ik had in zijn ogen een dubbelleven geleid. Niet met een andere man, maar met voedsel. Daardoor had hij zich van mij afgekeerd.
Hij vond het reuzeknap dat ik zo veel was afgevallen, maar hij vertrouwde me niet meer. Nu was ik misschien wel slank, maar voor hoe lang? Hij vergeleek het met ‘eens een dief, altijd een dief’. Hij had geen zin in een relatie met iemand die niet eerlijk tegen hem was. Wat ik ook zei of deed, het lukte me niet hem over ter halen om het nog samen te proberen. Hij pakte zijn koffers en trok in bij een vriend. Voor hem was het klaar tussen ons.
De laatste kilo’s verdwenen in razend tempo, want in de dagen na het vertrek van André, kreeg ik geen hap meer door mijn keel. Ik ging kapot aan het liefdesverdriet. En dat is nu, een half jaar later nog steeds het geval. Ik ben boos op hem, want ik ben voor hem die strijd aangegaan en dan vertrekt hij alsnog. Dat vind ik echt een rotstreek en ik kan het niet begrijpen. Maar wat overheerst is mijn verdriet. Ik ben niet alleen nu vijftig kilo kwijt, maar ben ook mijn grote liefde verloren.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.