De man van Irene overleed: ‘Alsof de helft van mij weg was’

19 april 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Irene (51) over haar man Johan. Hij overleed in december 2016 en werd 46 jaar.

Irene: “Zestien. Zo oud was ik toen ik met mijn man Johan een relatie kreeg. We kenden elkaar al vanaf mijn elfde en werden vijf jaar later verliefd op elkaar. Samen werden we volwassen en bouwden een leven op. Onze drie zoons waren voor ons de kers op de taart. Johan genoot ontzettend van het gezinsleven. Zo was hij naast zijn werk als elektricien trainer en spelbegeleider bij de voetbalclub van de kinderen. En als we met het gezin eropuit gingen, was hij altijd in zijn nopjes. Hij was gewoon een enorme lieverd en een heel positieve man. Dat hij ooit ernstig ziek zou worden, hadden we nooit verwacht. Maar toch gebeurde het wel.”

Goed behandelbaar

“In juli 2014 zag ik op een dag een bultje in Johans nek. In eerste instantie maakten we ons er niet druk om, totdat Johan na een paar weken ook een bult aan de andere kant van zijn nek kreeg. Daarom ging hij in augustus naar de huisarts en uiteindelijk bleek Johan non-hodgkin te hebben, oftewel; lymfeklierkanker. Hoewel dit erg schrikken was, kon Johans arts ons enigszins geruststellen. Genezen was helaas niet mogelijk, maar zijn ziekte leek wel goed behandelbaar. De meeste mensen met non-hodgkin leefden er ook nog tientallen jaren mee. Daarom startte Johan vol goede moed met chemotherapie. Hiermee zouden de kankercellen in zijn lichaam in slaap worden gebracht.”

Nieuwe bulten

“Gelukkig had Johan weinig last van de zware bijwerkingen van de chemobehandelingen. Hij voelde zich goed en zag er niet ziek uit. Dat was best gek. Kanker associeerde ik altijd met heel ziek zijn en vaak ook de dood, maar bij Johan legde ik die link niet. Zijn chemo’s sloegen ook aan, dus alles leek goed te gaan. Totdat hij in maart 2015 nieuwe bulten in zijn nek ontdekte. Opeens dacht ik: wat als het toch verkeerd afloopt?”

Nog steeds goed

“Voor de tweede keer onderging Johan chemotherapie. Deze behandelingen waren zwaarder dan de vorige, maar Johan voelde zich prima en zag er nog steeds goed uit. Mensen die niet wisten dat hij ziek was, zouden het waarschijnlijk nog niet eens geloven.”

Bergafwaarts

“Helaas ging het in januari 2016 helemaal mis. Johan en ik waren net in het ziekenhuis voor controle toen hij opeens onderuitging. Het bleek dat zijn bloedwaarden heel slecht waren. En eigenlijk ging het daarna alleen maar bergafwaarts.”

Stamceltransplantatie

“Omdat de artsen steeds met behandelplannen waren gekomen, hielden wij hoop. Ondertussen lag Johan meerdere keren op de intensive care. In de zomer zei zijn oncoloog dat chemobehandelingen niet meer zouden helpen. De enige optie die Johan nog had, was een stamceltransplantatie. Wat volgde, was een zoektocht naar een geschikte donor. Tot ons grote geluk werd die gevonden (we hadden zelfs een reserve donor), maar in de tussentijd kreeg Johan een schimmel op zijn longen. Hierdoor moest de stamceltransplantatie worden uitgesteld tot januari 2017.”

Van hoop naar vrees

“Dat Johan dit heeft niet gehaald, is ontzettend wrang. Eind november 2016 leek het namelijk beter met hem te gaan toen hij thuis ineens een koortsrilling kreeg. Met spoed werd hij voor de zoveelste keer opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek zijn afweersysteem helemaal kapot te zijn. Ook had de schimmel op zijn longen zich uitgebreid naar zijn hersenen. Zo sprak Johan alsof hij een tia had gehad en was hij duidelijk niet meer zichzelf.
Het was een vreselijke tijd. We gingen van hoop naar vrees en voordat ik het wist, overleed Johan drie weken voor zijn geplande stamceltransplantatie, op 8 december 2016. Hij werd slechts 46 jaar.”

Grote klap

“Zijn overlijden kwam voor mij best plotseling. Natuurlijk wist ik dat Johan ziek was, maar we keken erg uit naar de stamceltransplantatie. Zeker omdat ik meerdere mensen kende die na zo’n zware ingreep toch weer waren opgeknapt. Dat was dus ook hoe ik het bij Johan voor me had gezien, maar toen kwam daar vrij abrupt een einde aan. Het was echt een enorme klap.”

Nieuwe relatie

“Na zijn overlijden bleef ik achter met drie jongens van toen twintig, achttien en vijftien jaar. Omdat ik wilde dat thuis een fijne en veilige plek voor hen bleef en er ook brood op de plank moest komen, ging ik door. Maar eigenlijk kwam ik hierdoor niet aan rouwen toe. Daarbij kreeg ik ongeveer vijf jaar na Johans overlijden een relatie met Arie, een vriend van ons. Dit was iets wat ik absoluut niet had zien aankomen, het overkwam me echt.”

Ook ziek

“Helaas bleek ook Arie na een aantal ziek te zijn. Hij had in 2014 al eens darmkanker gehad en in mei 2022 werd bij hem hetzelfde als bij Johan ontdekt; beschadigd beenmerg door de chemo. Opeens zat ik met Arie bij dezelfde dokters die Johan had gehad. Ook krijg hij dezelfde behandelingen. Weer leefde ik in veel onzekerheid en jammer genoeg overleed ook Arie, in oktober 2022. Het was ontzettend verdrietig. Binnen zes jaar tijd verloor ik twee grote liefdes.”

Eenzaam

“Pas na Aries overlijden merkte ik dat ik de dood van Johan nog niet verwerkt had. Ik had niet alleen veel verdriet om Arie, maar ook om het verlies van Johan. Toen hij overleed, had ik veel mensen om me heen als steun. Maar toen Arie overleed, leek het wel alsof mijn omgeving niet zo goed wist wat ze met de situatie aan moesten. Hierdoor heb ik me in die tijd erg eenzaam gevoeld. Ik was vijftig jaar en ik dacht: en nu?”

Toekomst

“Inmiddels voel ik me wel wat beter. Het scheelt dat ik nog twee kinderen thuis heb wonen. Dat geeft structuur en afleiding, maar ik durf nog niet echt naar de toekomst te kijken. Of ik ooit nog opensta voor een relatie, weet ik bijvoorbeeld niet.”

Troost

“Hoewel ik zeker ook aan Arie denk, is vooral Johan nog veel in mijn gedachten. We zijn zolang samen geweest en wisten altijd precies wat de ander dacht. In één keer was dat allemaal weg en het voelt alsof er ook een helft van mij verloren is gegaan. Dit is iets waar ik nog steeds mee probeer te leren leven.
De mooie herinneringen die ik samen met Johan heb, zijn voor mij een troost. Net als mijn kinderen en andere dierbaren die onvoorwaardelijk voor mij klaarstaan. Door regelmatig over Johan te praten, houden we de herinnering aan hem levend. En dat vind ik een heel fijne gedachte.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privébeeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.