7 bijzondere verhalen: ‘Mam, ik moet je iets vertellen…’

10 mei 2023

Als je belangrijk nieuws hebt, is je moeder misschien de eerste die het hoort. Of juist de laatste, omdat je sommige dingen liever nooit zou vertellen… Zeven lezeressen vertellen welke boodschap ze, soms met lood in de schoenen, aan hun moeder brachten.

‘Weg was de trots van mijn moeder’

Marloes (38): “Mijn moeder dácht altijd dat ik een hele rustige puber was. Ik kon goed hockeyen en haalde alleen maar achten en negens op school. Maar schijn bedriegt: rond de brugklas begon ik met stelen uit winkels. Het begon met snoepjes, maar algauw stak ik hele chocoladerepen en mascara’s in mijn mouw. Ik denk dat het een soort rebellie was, ik kreeg er een kick van dat het zo makkelijk ging. Pas toen ik bij het verlaten van de drogist door een medewerkster op mijn schouder werd getikt, besefte ik hoe dom ik al die tijd was geweest. Ik moest mijn zakken legen, waar een doosje oogschaduw en een lippenbalsem in zaten. Het allerergste was dat de eigenaresse van de winkel bij ons in de straat woonde. Ze herkende me meteen en in plaats van de politie te waarschuwen, gaf ze me de telefoon om mijn ouders te bellen. ‘Mama, ik ben gepakt voor winkeldiefstal’, zei ik. Het bleef ijzig stil aan de andere kant van de lijn. Ze gaf de telefoon meteen door aan mijn vader, die zei dat hij me zou komen halen. Achteraf was ik natuurlijk heel blij dat er geen politie aan te pas is gekomen, maar de eigenaresse van de winkel klepte het verhaal aan de hele buurt door. Wég was de trots van mijn moeder over haar voorbeeldige dochter… Gelukkig kunnen we er inmiddels hard om lachen samen. En gestolen heb ik sindsdien nooit meer.”

‘Ik gooide het eruit tijdens de koffie’

Sandra (41): “Ergens wist ik het al heel lang, maar pas toen ik op mijn 33ste voor het eerst écht verliefd werd, wist ik zeker dat ik op vrouwen viel. Ik was te verlegen om op haar af te stappen, dus tot een relatie kwam het niet. Toch vond ik dat ik het aan mijn moeder moest vertellen. We hebben een heel sterke band en dit verzwijgen, voelde voor mij als liegen. Een van haar vriendinnen is ook lesbisch, dus ik wist al dat ze geen problemen had met homoseksualiteit. Toch vond ik het spannend het haar te vertellen – als het om je eigen kind gaat, zijn sommige dingen toch anders. Na er even omheen gedraaid te hebben, gooide ik het eruit tijdens de koffie. Ze had al wel gemerkt dat er wat was, zei ze, maar had dit niet zien aankomen. En het maakte haar niet uit of het nu met een man of met een vrouw was, zolang ik maar gelukkig zou worden. Een enorme opluchting! Dat mijn moeder achter me stond, zorgde dat ik mezelf makkelijker kon accepteren en dat ik het vanaf dat moment ook open over durfde te zijn. Gelukkig heb ik alleen maar goede reacties gehad.”

‘Ik kon mijn moeder geen oma maken’

Ilone (40): “Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en mijn moeder heeft er ook nooit een geheim van gemaakt dat ze oma wilde worden. Aangezien ik de oudste ben en mijn broertje geen relatie had, wist ik dat haar hoop vooral op mij gevestigd was. Helaas werd er in 2015 een goedaardige hypofysetumor bij mij ontdekt. Ik ben hier twee keer aan geopereerd, maar de tumor kan niet helemaal verwijderd worden. Daarbij maak ik geen vrouwelijke hormonen meer aan, wat betekent dat ik chronisch ziek ben. Ik werkte fulltime als projectleider en sportte daarnaast heel veel. Nu is een klein wandelingetje vaak al te zwaar. Mijn man en ik waren intens verdrietig toen de arts in 2019 vertelde dat mijn lichaam een zwangerschap niet aan zou kunnen, maar ook bij mijn moeder kwam dit hard aan. Vooral omdat dit gebeurde in een periode waarin de ene na de andere vriendin oma werd. In eerste instantie merkte ik een beetje gelatenheid bij haar. Ze wilde er niet echt over praten. Achteraf weet ik dat ze stiekem nog lang hoop heeft gehad dat het toch nog zou gebeuren. Inmiddels hebben we het allemaal een plekje kunnen geven, al had ik eerder geaccepteerd dat ik geen moeder word dan dat ik mijn ouders geen kleinkind kan geven. Gelukkig heeft mijn broertje inmiddels twee dochters, wat dat betreft is het dus alsnog goed gekomen. En ik ben blij dat mijn moeder niet alleen bezig is met haar kleindochters, maar ook klaarstaat wanneer ik hulp nodig heb.”

‘Helaas is mijn zevenkoppige gezin niet welkom met kerst’

Lotte (34): “Ik heb altijd een goede band gehad met mijn moeder, maar over mijn liefdesleven bleef ik bewust vaag. Ik denk dat ze het woord ‘polyamorie’ niet kende, laat staan dat ze het zou begrijpen. Maar toen bleek ik opeens zwanger, van een getrouwde man… Ik ontdekte het pas na twee maanden en was op zijn zachtst gezegd niet blij. Ik had namelijk al een dochter uit een vorige relatie en aangezien mijn vriend nog een gezin had, werd alles opeens wel héél ingewikkeld. En nu moest ik het ook wel aan mijn moeder vertellen. Zij veronderstelde meteen dat ik een affaire had. Zo goed als ik kon, heb ik geprobeerd uit te leggen dat zijn vrouw van begin af aan op de hoogte was van onze relatie en daar oké mee was. Dat strookte totaal niet met mijn moeders wereldbeeld – mijn ouders zijn gelovig. ‘Ik vind het heel vreemd’, zei ze. En: ‘Hoe kun je zo dom zijn?’ De eerste dagen was ze boos en emotioneel, wat het voor mij – met al mijn hormonen – extra moeilijk maakte. Het liefst wil je op zo’n moment de steun en goedkeuring van je moeder, maar ik wist ook wel dat ik dat in haar situatie onmogelijk kon verwachten. Een week later kwam ze op bezoek. ‘Ik snap het niet’, zei ze, ‘maar ik wil ook niet dat dit onze relatie in de weg staat’. Stiekem vond ze het toch wel bijzonder dat ze weer oma werd. We moesten allebei huilen. Ik vond het zó knap van haar dat ze, ondanks haar eigen kaders, besloot dat ze van dit kleinkind wilde gaan houden. Inmiddels is mijn zoontje alweer een jaar. Zijn vader is eens in de twee weken een weekend bij ons. Met zijn vrouw en kinderen heb ik een goede band, soms gaan we zelfs met z’n allen op vakantie. Helaas is er wel iets meer afstand gekomen tussen mijn moeder en mij. Ze is dol op haar kleinkinderen en past ook regelmatig op, maar mijn vriend is niet welkom. Het liefst zou ik met verjaardagen en kerst met mijn hele, zevenkoppige gezin bij mijn ouders langsgaan. Dat dat niet kan, maakt me weleens verdrietig. Hopelijk verandert dit ooit nog, maar ik waardeer het in ieder geval dat mijn moeder haar best doet om mijn manier van leven te accepteren.”

‘We moesten haar vertellen dat papa was overleden’

Janine (50): “Mijn ouders waren hun hele leven onafscheidelijk, tot mijn moeder de ziekte van Alzheimer kreeg en naar een verzorgingstehuis moest. Geen moment heb ik eraan gedacht dat mijn vader als eerste zou kunnen overlijden. Hij kreeg een hartstilstand tijdens het wandelen. Los van ons eigen verdriet, maakten mijn broers en ik ons ook zorgen over de vraag: hoe gaan we dit aan ma vertellen? Met z’n drieën zijn we naar haar toe gegaan. ‘Mama, papa is vandaag overleden’, zei ik. Vrijwel meteen begon ze hartverscheurend te huilen. Ze was door haar ziekte al extra emotioneel en dit nieuws kon ze al helemáál niet handelen. Al snel zaten we met z’n vieren te snikken en kwam het nóg harder binnen dat we nooit meer met z’n vijven zouden zijn. Al besefte mijn moeder dat helaas lang niet altijd. De ene keer als ik kwam, was ze heel helder. Op andere momenten kon ze zomaar opeens vragen hoe het met pa was, of vertelde ze dat hij op bezoek geweest was. Dan praatte ik maar gewoon een beetje met haar mee. Alles beter dan dat rotnieuws nóg een keer te moeten vertellen… Inmiddels is mijn moeder zelf ook overleden. Ik mis mijn ouders nog elke dag, maar ben stiekem wel blij voor mijn vader dat hij de laatste zware jaren van het ziekteproces niet heeft hoeven meemaken.”

‘Trouwen en voor de kinderen zorgen? Ik word al onpasselijk bij het idee’

Mariët (55): “Ik ben opgegroeid in een streng orthodox-gereformeerde gemeenschap. Tot en met de middelbare school ging ik alleen maar om met kinderen van dezelfde kerk. Je had ‘de gemeenschap’ en ‘de wereld’. Over de wereld wist ik vrijwel niets, behalve dat die slecht was. Pas rond mijn achttiende, toen ik een vervolgopleiding ging doen en dus met het gewone leven in aanraking kwam, merkte ik dat er weinig klopte van wat ik had meegekregen. De mensen die ik ontmoette, waren helemaal niet slecht! Ik besloot uit de gemeenschap te stappen. Al wist ik ook wat dat betekende: mijn familie zou loyaal blijven aan de kerk en geen keuze hebben dan mij te veroordelen. Toen ik het mijn moeder vertelde, zei ze niets, alleen dat ze het met mijn vader zou bespreken. Ik had medelijden met haar, omdat ik begreep wat voor impact mijn boodschap op haar had. Als je gelooft wat zij gelooft, zou ik door mijn keuze in de hel belanden. Het contact met mijn ouders, broers en zussen is daarna een tijd heel moeizaam geweest. Bovendien is het een rare gewaarwording om je weg te vinden in een wereld die compleet anders is dan je hebt geleerd en waarin je bij voorbaat al met 10-0 achterstaat. Inmiddels heb ik een fijne relatie met een vrouw en een warme band met mijn schoonfamilie. Dat ik op vrouwen val, is niet de reden waarom ik uit de kerk ben gestapt, maar maakt wel dat ik nog zekerder ben dat dit de beste beslissing is. Als ik was gebleven, had ik moeten trouwen met een man en thuis voor de kinderen moeten zorgen. Ik word al onpasselijk bij het idee! Mijn vader is inmiddels overleden, mijn moeder zie ik af en toe. Het contact blijft moeizaam, want we kunnen eigenlijk alleen over koetjes en kalfjes praten – alles wat dieper gaat, is onbespreekbaar. Maar ondanks dat, heb ik nooit spijt gehad van mijn keuze.”

‘Met lood in mijn schoenen vertelde ik dat ik ging scheiden’

Dieneke (59): “Het is inmiddels dertig jaar geleden dat ik mijn moeder vertelde dat ik ging scheiden. Met lood in mijn schoenen, maar dat bleek niet nodig: ik had haar niet blijer kunnen maken! ‘Kind, ben je eindelijk óók tot die conclusie gekomen?’ zei ze. ‘Ik heb je niet op de wereld gezet om ongelukkig te zijn.’ Mijn moeder heeft altijd een goed onderbuikgevoel gehad. De dag voor de bruiloft heeft ze me zelfs nog gebeld om te vragen of ik het wel zeker wist. Nee, ik wist het helemaal niet zeker – ik had zelfs al wekenlang buikpijn, maar dat vertelde ik niet. Waarom ik toch trouwde, weet ik niet. Misschien omdat mijn ouders zelf ook gescheiden zijn en ik een enorme behoefte had aan huisje-boompje-beestje. Ik wilde laten zien dat het wél mogelijk was om je hele leven bij dezelfde man te blijven. Uiteindelijk heb ik er drie kinderen én een spiksplinternieuwe keuken voor nodig gehad voordat ik besefte dat mijn zogenaamde picture perfect leven een illusie was. Mijn moeder zei dat ze dat altijd al heeft geweten, maar heel bewust koos om mij zelf mijn eigen lessen te laten leren. En die wijsheid neem ik van haar over, nu mijn eigen kinderen volwassen zijn.”

Tekst: Marion van Es
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.